Με αφορμή μια επίσκεψή μου σε μεγάλο ερευνητικό κέντρο στην Αμερική
Πριν από δύο χρόνια, έτυχε να επισκεφθώ ένα πολύ μεγάλο ιατρικό ερευνητικό εργαστήριο στην Αμερική. Η ξενάγηση ήταν προγραμματισμένο να διαρκέσει 6 ολόκληρες ώρες, χωρίς καμία διακοπή.
Χρειάστηκε να ντυθώ και να ξεντυθώ περισσότερες από 3 φορές και δεν αναφέρομαι στα ρούχα μου, αλλά στις ειδικές αποστειρωμένες, λευκές θυμάμαι, ολόσωμες φόρμες, που συνήθως φορούν και οι εργαζόμενοι σ' αυτούς τους χώρους. Γυαλία, σκουφί, ειδικό προστατευτικό για το μούσι - ακόμα και αυτό των τριών ημερών- ποδονάρια – προστατευτικά που καλύπτουν τα παπούτσια – και ούτε που θυμάμαι τί άλλο !
Οι τέσσερις πρώτες ώρες κύλησαν αργά, αλλά δεν διέφεραν από παρόμοιες επισκέψεις μου σε ανάλογους χώρους στο παρελθόν. Υψηλή τεχνολογία τεράστιου κόστους, ερευνητές που μιλούν με πάθος για την ιατρική έρευνα, εντυπωσιακές εικόνες από την αρχική φυσική ουσία, η οποία μετατρέπεται σε χημικό μόριο και στη συνέχεια σε φάρμακο. Όμως, όλα τα είχα ξαναδεί !
Η πραγματική έκπληξη ήρθε, όταν άνοιξαν οι πόρτες και βρέθηκα μπροστά σε χιλιάδες ποντίκια - πειραματόζωα. Ήταν ή πρώτη φορά στη ζωή μου, που δεν αισθάνθηκα αποστροφή ή αηδία για τα ζώα αυτά. Ήταν κατά χιλιάδες μέσα σε διάφανα κούτια και περίμεναν....
"Τι περίμεναν ;", αναρωτήθηκα κι έγω, αλλά ελάχιστα λεπτά αργότερα πήρα την απάντηση.
Κάποια ποντίκια ήταν υπερβολικά αδύνατα, ενώ άλλα έμοιαζαν με μπάλες του μπέιζμπολ. Ορισμένα ήταν υπερκινητικά και δραστήρια, σε αντίθεση με κάποια άλλα, που βίωναν την απομόνωση και την κατάθλιψη σε μία γωνία. Κάποια είχαν πάνω τους αισθητήρες και δίπλα μπορούσα να δω την ταχύτητα και το ρυθμό, που χτυπούσε η καρδιά τους.
Άλλα, πλήρως υποστηριζόμενα από τεχνητά μέσα, σα να ήταν ασθενείς σε μονάδα εντατικής θεραπείας.
Οι εικόνες, αλλά και όσα άκουγα από τους επιστήμονες, ήταν τόσο συναρπαστικά, που κατάλαβα για πρώτη φορά ότι η έμπνευση για μια ταινία επιστημονικής φαντασίας με θέμα την ιατρική έρευνα ήταν δεδομένη μέσα στο χώρο αυτό.
Το καλύτερο μας το άφησαν για το τέλος.
Τότε απαντήθηκαν όλα.
Τα ποντίκια λάμβαναν μέρος – παρά τη θέληση τους φυσικά - σε ένα μεγάλο ερευνητικό πρωτόκολο, πείραμα αν θέλετε για ένα καινούργιο φάρμακο για την καταπολέμιση της παχυσαρκίας. Το φάρμακο δρούσε στο κεντρικό
νευρικό σύστημα, έκοβε μαγικά την όρεξη σε κάποια, ορισμένα τα έκανε πιο επιθετικά, ενώ σε άλλα επηρέαζε το καρδιαγγειακό τους σύστημα. Παρόλα αυτά, ήταν αποτελεσματικό, καθώς κάποια παρέμεναν τεχνητά παχύσαρκα και άλλα γίνονταν λεπτά.
Η επίσκεψη είχε τελειώσει και εγώ ήμουν πλέον σίγουρος για μία αμφιβολία, που με βασάνιζε όσα χρόνια ασχολούμαι με τα ιατρικά θέματα ως δημοσιογράφος. Αν, δηλαδή, ό,τι συμβαίνει στα εργαστήρια, πρέπει να δημοσιεύεται σε επιστημονικά περιοδικά και στη συνέχεια να γίνεται πρωτοσέλιδο στον Τύπο. Δίνοντας ελπίδες σε εκατομμύρια ασθενείς ανά τον κόσμο, οι οποίες όμως διαρκούν όση ώρα κάποιος διαβάζει την ενθαρρυντική είδηση....
Μετά εξανεμίζονται, καθώς με τέχνη ομολογώ οι συγγραφείς φροντίζουν να γράφουν στο τέλος ότι αυτά που συμβαίνουν στα ποντίκια δεν είναι σίγουρο ότι θα επιβεβαιωθούν και στον ανθρώπινο οργανισμό.
Έτσι, ο αναγνώστης βρίσκεται για ακόμη μία φορά μπροστά σ ένα ιατρικό θαύμα με ...ημερομηνία λήξης!
