Εμφανίζουν συχνά αγχώδεις διαταραχές και κρίσεις πανικού
Τετραπλάσια ποσοστά κατάθλιψης, σε σχέση με το γενικό πληθυσμό, εμφανίζουν οι συγγενείς και γενικά οι άνθρωποι που φροντίζουν άτομα που πάσχουν από Αλτσχάιμερ. Οι φροντιστές συχνά παρουσιάζουν συμπτώματα όπως αγχώδεις διαταραχές και κρίσεις πανικού σε αυξημένα επίπεδα, αδράνεια και έλλειψη ενδιαφερόντων.
Τα στοιχεία αυτά προκύπτουν από τη μελέτη της Ψυχιατρικής Κλινικής του Αιγινήτειου Νοσοκομείου, που διεξήχθη από τα μέσα του 2014 έως και τα μέσα του 2015.
Τα ευρηματα της μελέτης όπως επισημαίνει η κλινική ψυχολόγος- ψυχοθεραπεύτρια Δρ Ίλια Θεοτοκά, συσχετίζονται με την κρίση, καθότι όπως λέει οι άνθρωποι που αναζητούν ψυχολογική στήριξη, απευθύνονται πιο συχνά πλέον σε δημόσιους φορείς, επειδή δεν μπορούν να πληρώσουν ιδιωτικούς. «Έχουν αυξηθεί οι λίστες αναμονής στα νοσοκομεία, ο κόσμος είναι πιο απελπισμένος, πιο απογοητευμένος, και ζητά πιο συχνά ψυχολογική βοήθεια απ’ ότι στο παρελθόν.»
Μειωμένη η κοινωνική υποστήριξη λόγω της κρίσης
Σύμφωνα με την κυρία Θεοτοκά οι συγγενείς των ατόμων με Αλτσχάιμερ είναι είτε οι σύζυγοι που είναι άτομα μεγάλης ηλικίας, με τα δικά τους προβλήματα υγείας, είτε τα παιδιά τους, που είναι γύρω στα 40-50 που και αυτοί έχουν τα δικά τους προβλήματα με επαγγελματικές, οικογενειακές και άλλες ενδεχομένως υποχρεώσεις. «Οι ρόλοι που καλούνται να αναλάβουν αυτά τα άτομα είναι πολλοί και ως εκ τούτου η πίεση μεγάλη. Και την ίδια ώρα η κοινωνική υποστήριξη, από καπη, κέντρα αλληλοβοήθειας, ή από τα προγράμματα βοήθειας στο σπίτι, είναι πολύ πιο περιορισμένη λόγω της οικονομικής κρίσης, απ ότι ήταν πριν από πέντε, έξι ή επτά χρόνια».
Οδηγίες προς ναυτιλωμένους
Πως μπορούν όμως αυτοί οι άνθρωποι να διαχειριστούν τον εαυτό τους πρώτα, για να μπορέσουν μετά να διαχειριστούν τον ασθενή; «Οι άνθρωποι αυτοί θα πρέπει να εκπαιδευτούν στο να διαχειριστούν τον ασθενή. Καταρχήν, θα πρέπει να μειώσουν τις ενοχές τους, γιατί ενίοτε αισθάνονται ότι οι συγγενείς τους νόσησαν από οικογενειακά προβλήματα. Θα πρέπει να μάθουν τι να περιμένουν από τη νόσο.
Ευτυχώς δεν εξελίσσεται από τη μία μέρα στην άλλη, αλλά έχει μία αργή πορεία, οπότε έχουν όλο το χρόνο να προσαρμοστούν. Είναι ακόμη σημαντικό να μάθουν να αφιερώνουν χρόνο στον εαυτό τους, να κάνουν διαλείμματα από τη φροντίδα.
Η σύσταση είναι ένα απόγευμα την εβδομάδα, ένα Σαββατοκύριακο το μήνα, να απέχουν από τη φροντίδα του ασθενούς.
