Παρότι πολλά χρόνια έρευνας υποδήλωναν το αντίθετο, μια νέα μελέτη υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι… δεν εξελίχθηκαν για να συνεργάζονται ο ένας με τον άλλον, όσο μπορεί να πιστεύαμε έως τώρα.
Προηγούμενες θεωρίες ισχυρίζονται, ότι στη Φύση οι άνθρωποι συνεργάζονται επειδή είναι προς το συμφέρον όλων να συμβεί αυτό.
Κι όμως, με την παραμικρή ευκαιρία, οι άνθρωποι έχουν την τάση να γίνονται… εγωιστές, ιδιαίτερα αν με αυτή τους τη στάση μπορούν να αυξήσουν την ποσότητα του δικού τους οφέλους και μάλιστα, προδίδοντας ή εξαπατώντας κάποιον άλλον.
Η πρόσφατη αυτή έρευνα διεξήχθη από ερευνητές του πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια και δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό έντυπο Proceedings of the National Academy of Sciences.
Οι ερευνητές διεξήγαγαν μια σειρά πειραμάτων, βασιζόμενοι στην κλασική θεωρία του διλήμματος του φυλακισμένου, τα οποία αποκάλυψαν ότι οι… ιδιοτελείς στρατηγικές αποδεικνύονται πιο επιτυχημένες.
Σύμφωνα με την κλασική θεωρία των παιγνίων, αν και οι δύο παίκτες συνεργαστούν και οι δύο θα επωφεληθούν μιας ισάξιας ανταμοιβής. Τα πράγματα όμως αλλάζουν αν συνεργαστεί μόνο ένας από τους δύο ή κανένας από τους δύο παίκτες (και τα δύο πιθανά ενδεχόμενα).
Σε γενικές γραμμές η συνεργασία συνεπάγεται μια "ανταμοιβή", όμως η "ανταμοιβή" αυτή μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερη αν κανείς επιδείξει ιδιοτέλεια.
Την προηγούμενη χρονιά, σύμφωνα με δημοσίευμα της MailOnline, ο μεταδιδακτορικός ερευνητής Alexander Stewart και ο καθηγητής Joshua Plotkin από το πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια δημοσίευσαν μια μαθηματική εξήγηση, ως προς το γιατί έχουν εξελιχθεί στη Φύση η συνεργασία και η γενναιοδωρία.
Στη νέα τους έρευνα αναφέρουν, ότι η προσθήκη μεγαλύτερης ευελιξίας στο παιχνίδι, μπορεί να επιτρέψει την εμφάνιση εγωιστικών στρατηγικών, οι οποίες αποδεικνύονται πιο επιτυχημένες.
Για να εξετάσουν το ενδεχόμενο αυτό, οι ερευνητές πρόσθεσαν ένα νέο στοιχείο: Οι παίκτες θα μπορούσαν, όχι μόνο να αλλάξουν τη στρατηγική τους –είτε συνεργάζονταν είτε όχι- αλλά και τα ανταποδοτικά οφέλη για τη συνεργασία τους θα μπορούσαν επίσης να αλλάξουν.
Στην αρχή, όπως είχε δείξει και η παλαιότερη έρευνά τους, οι στρατηγικές συνεργασίας ήταν επιτυχείς. Όμως με όλο και μεγαλύτερες ανταμοιβές να διακυβεύονται, ο πειρασμός γινόταν ακόμη πιο μεγάλος.
Όπως σημειώνει το ίδιο δημοσίευμα, οι ερευνητές βρήκαν ότι ο πληθυσμός των παικτών έφτανε ένα σημείο καμπής, μετά από το οποίο η αποστασία αποτελούσε την κυρίαρχη στρατηγική.
Η μελέτη αυτή σκιαγραφεί μια πιο ρεαλιστική ματιά ως προς το πώς ισορροπεί η συνεργασία και ο εγωισμός στη Φύση.
"Είναι ένα μάλλον καταθλιπτικό, εξελικτικό αποτέλεσμα, όμως βγάζει νόημα" σχολίασε ο καθηγητής Plotkin και κατέληξε: "Είχαμε μια πολύ ωραία εικόνα, του πώς η εξέλιξη μπορεί να προωθήσει τη συνεργασία, ακόμη και ανάμεσα σε ιδιοτελείς παράγοντες, ωστόσο, αν επιτρέψουμε μεταλλάξεις που αλλάζουν τη φύση του παιχνιδιού, τότε ξαφνικά η αποστασία γίνεται το πιο ισχυρό αποτέλεσμα".
