Όσο περισσότερο αναζητά κανείς πληροφορίες και μαθαίνει πιο πολλά για τις παράλογες φοβίες του, τόσο πιο… λογικές αρχίζουν να φαίνονται.
Οι φοβίες, που αποτελούν υπερβολικό φόβο για συγκεκριμένα πράγματα ή καταστάσεις, είναι ένα επίμονο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ψυχής και, μάλιστα, πολλές από τις πιο κοινές μορφές αυτών πιστεύεται ότι εξυπηρετούσαν ένα και μόνο σκοπό: την επιβίωση.
Η αραχνοφοβία είναι μία από τις πιο κοινές φοβίες σε όλον τον κόσμο και συμπεριλαμβάνεται ανάμεσα σε αυτές, που οι ειδικοί υποψιάζονται ότι έχουν μια εξελικτική προέλευση.
Το επιχείρημά τους αναφέρει –με λίγα λόγια- τα εξής:
Καθώς συντελούνταν η εξέλιξη, οι άνθρωποι που απολάμβαναν τις καλύτερες πιθανότητες επιβίωσης ήταν αυτοί που ήταν πιο δεκτικοί στις απειλές που ανέκυπταν. Οι δηλητηριώδεις αράχνες και τα φίδια αντιπροσώπευαν πραγματικούς κινδύνους και μόνο όσοι κατάφεραν να τα αποφύγουν… "πέρασαν" τα γονίδιά τους στις επόμενες γενιές.
Με αυτόν τον τρόπο οι φοβισμένοι πρόγονοί μας κέρδισαν τη μάχη για την επιβίωση, κι εμείς κληρονομήσαμε τα "κυκλώματα" του εγκεφάλου τους.
Εν τω μεταξύ, το περιβάλλον στο οποίο ζούμε άλλαξε πολύ γρηγορότερα από ό,τι μπορούσε να συμβαδίσει ο ρυθμός της εξέλιξης: παρότι αυτές οι φυσικές απειλές εξαφανίστηκαν σε μεγάλο βαθμό, τα νευρολογικά μας κυκλώματα παρέμειναν λίγο έως πολύ… προϊστορικά, γράφει η Anjana Ahuja στην Telegraph.
Κι έτσι, μέχρι τις μέρες μας, συγκεκριμένα πράγματα, ζώα ή καταστάσεις –αράχνες, φίδια, το σκοτάδι, οι άγνωστοι κ.ά.- εξακολουθούν να προκαλούν ένα αίσθημα τρόμου στην ψυχή μας. Με τη σειρά του, ο τρόμος αυτός προκαλεί φυσιολογικές αλλαγές στο σώμα μας, όπως η εφίδρωση και οι αυξημένοι καρδιακοί παλμοί.
Η εξελικτική υπόθεση της φοβίας δεν είναι αναμφισβήτητη: άλλες μελέτες υποδηλώνουν ότι μαθαίνουμε την απόκριση στους διάφορους φόβους από τους γονείς μας.
Ό,τι κι αν ισχύει, η αλήθεια είναι ότι είμαστε ένα αγχώδες είδος, που συχνά παραλύει από τις απειλές που μπορεί να δει μπροστά του, ενώ άλλοτε πανικοβάλλεται με άλλες που δεν τις γνωρίζει καν.
