Αποστολή στη Χαλκιδική: Ελένη Κουρή
Πριν από λίγες ημέρες βρέθηκα για πρώτη φορά στην Χαλκιδική, για κάτι περισσότερο από 24 ώρες. Η εικόνα που είχα για την Χαλκιδική έως τώρα ήταν αυτή των ατελείωτων παραλιών με τα τιρκουάζ νερά, της χρυσής άμμου στο πρώτο και το δεύτερο πόδι και του μυστήριου – για εμάς τις γυναίκες - Αγίου Όρους.
Και όμως η Χαλκιδική δεν είναι μόνο «πόδια», έχει και «κορμό»...και τι «κορμό»... Κατάφυτοι ορεινοί όγκοι, όπως το Όρος Χολομώντα και το Αριστοτελικό βουνό, γραφικά χωριά, μεγάλη παραγωγή σε τοπικά προϊόντα, μια τεράστια ιστορία που πηγαίνει πολύ πίσω στο χρόνο αλλά κυρίως φιλόξενους και ζεστούς ανθρώπους. Η Χαλκιδική τα έχει όλα και μπορεί να ικανοποιήσει και τους πιο απαιτητικούς τουρίστες.
Από τη διαδρομή από το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης με κατεύθυνση στην προ του Άθους περιοχή, στο τρίτο πόδι, καταλαβαίνεις πώς κάτι διαφορετικό παίζει σ’ αυτήν την περιοχή. Το αστικό τοπίο διαδέχονται δάση με βελανιδιές και έλατα. Η θερμοκρασία έχει γίνει αισθητά πιο δροσερή και ευχάριστη όταν φτάνουμε στο όρος Χολομώντα και τον ξενώνα Ροδαμό (2371094461, 697517855) που είναι κρυμμένος, στο απίστευτης ομορφιάς δάσος του Ταξιάρχη, μία ώρα αργότερα. Πέτρινα σπιτάκια, κυριολεκτικά μέσα στα έλατα, απόλυτα εναρμονισμένα με το τοπίο.
Η Τασούλα και ο Πάρις μας υποδέχονται με ένα ζεστό χαμόγελο και μας τρατάρουν πελτέ κράνου, ένα γλυκό του κουταλιού κάτι μεταξύ μαρμελάδας και μελιού, όπως το κατάλαβα εγώ.
Αμέσως μαζευόμαστε για το μάθημα μαγειρικής από τη γιαγιά Δάφνη. Μανιταρόπιτα με διάφορα είδη μανιταριών, απλά μανιτάρια και μανιτάρια «καλογεράκια», που είχαν μόλις μαζέψει από το δάσος και ρύζι. Η ευρύτερη περιοχή είναι γνωστή για τα, άριστη ποιότητας, μανιτάρια τα οποία συνήθως μαζεύουν με τη συνοδεία κάποιο ζώου και αυτό γιατί ό,τι τρώει το ζώο είναι βρώσιμο και για τον άνθρωπο. Άμα θες κάνε κι αλλιώς και το πολύ-πολύ να μην μάθεις ποτέ τη συνέχεια.
Η γιαγιά Δάφνη άνοιξε ένα φύλλο για πίτα πιο λεπτό και από τσιγαρόχαρτο με περίσσεια άνεση και γρήγορες κινήσεις, σε βαθμό που μας έκανε όλους να αισθανθούμε λίγο αμήχανα για τις μέχρι τώρα γνώσεις μας για τη μαγειρική.
Και το γλυκό με πορτοκάλι από την Τασούλα.
Στη συνέχεια στρώσαμε το τραπέζι στον κήπο και άρχισαν να παρελαύνουν από μπροστά μας όλα τα πεντανόστιμα πιάτα. Μανιταρόσουπα με τραχανά και φρέσκα λαχανικά, η υπέροχη μανιταρόπιτα της γιαγιάς Δάφνης, μανιτάρια σωτέ, φρεσκοκομμένες τηγανιτές πατάτες, τυλιχτή φέτα με φύλλο και μέλι Αρναίας, χοιρινό με μανιτάρια και άφθονο ντόπιο κόκκινο κρασί. Και όλα τα προϊόντα τοπικής παραγωγής. Τύφλα να ΄χουν τα gourmet εστιατόρια!
Το επόμενο πρωί, χαιρετίσαμε την οικογένεια που τόσο εγκάρδια μας φιλοξένησε και αφού υποσχεθήκαμε ότι θα ξαναγυρίσουμε πίσω σύντομα, παρέα με τα ποδήλατά μας, ξεκινήσαμε την περιπλάνηση μας στην ευρύτερη περιοχή.
Μετά από μία υπέροχη διαδρομή μέσα στο δάσος και μία σύντομη στάση στο γραφικό χωριό της Αρναίας, φτάσαμε στο πάρκο του Αριστοτέλη στα Στάγειρα. Αξίζει να το δεις. Με θέα σ’ όλο το κόλπο της Ιερισσού, το πάρκο διαθέτει όλα τα διαδραστικά όργανα στα οποία βρίσκουν εφαρμογή φυσικά φαινόμενα για τα οποία γίνονται αναφορές στα συγγράματα του φιλοσόφου και πολυεπιστήμονα Αριστοτέλη. Το ηλιακό ρολόι, ο φακός, η πυξίδα, το πεντάφωνο, οι οπτικοί δίσκοι, το εκκρεμές, ο υδροστρόβιλος, τα παραβολικά κάτοπτρα – πρόδρομος του σημερινού τηλεφώνου -, οι σφαίρες αδράνειας. Όλα θα τα βρεις εδώ.
Στο δρόμο για το Στρατώνι...
Επόμενος προορισμός το Στρατώνι και ο διαγωνισμός ψαρέματος. Δεν μπορώ να πω ότι ψαρέψαμε. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι έφαγα την πιο νόστιμη τσίπουρα της ζωής μου. Βασικά έφαγα δύο. Ιδανικά ψημμένη στα κάρβουνα και πλυμμένη με θαλασσινό νερό για να διατηρήσει την νοστιμιά της, δεν μπορούσα να αντισταθώ. Είναι αλήθεια ότι όταν περνάς καλά ο χρόνος φεύγει σαν νερό και η ώρα της επιστροφής πλησίαζε. Δεν θα μπορούσαμε όμως να φύγουμε χωρίς να κάνουμε κάποιες στάσεις για να θαυμάσουμε την υπέροχη θέα στον Ακάνθιο κόλπο και στην συνέχεια στο Στρυμωνικό κόλπο.
Και αφού βρισκόμασταν εκεί κοντά, φυσικά δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε να επισκεφθούμε τον καταρράκτη της Βαρβάρας δίπλα στο ομώνυμο χωριό της Βαρβάρας. Δέκα λεπτά χωματόδρομος με το αυτοκίνητο, δέκα λεπτά πεζοπορία (με σανδάλια παρακαλώ!), ισορροπία σε ξύλινη δοκό, κατάβαση από ξύλινη σκάλα και ένα σχεδόν σπασμένο δάχτυλο χεριού και βρίσκεσαι μπροστά σε αυτό το θέαμα. Και εκεί συνειδητοποιείς ότι άξιζε τον κόπο και με το παραπάνω.
Η πτήση μας φεύγει σε πολύ λίγο και εμείς βρισκόμαστε ήδη μίαμιση ώρα μακρία από το αεροδρόμιο. Τέρμα τα γκάζια και η ανάβαση του βουνού γίνεται Paris – Dakar και εκεί που το όνειρο μου να είμαι συνοδηγός σε ράλλυ φαντάζει να γίνεται πραγματικότητα, απότομο φρενάρισμα. Μπροστά μας περνάει μια μαμά αγριόχοιρος με τα μικρά της. Και σκέφτεσαι ότι πάντα τρέχεις να προλάβεις κάτι, ενώ καμιά φορά καλό θα ήταν να σταθείς και να παρατηρήσεις αυτά που συμβαίνουν γύρω σου.
Την πτήση μας την προλάβαμε τελικά και μαζί με τις ελάχιστες χειραποσκευές μας πήραμε όλες αυτές τις όμορφες εικόνες που συνθέτουν το μωσαϊκό αυτού του απίθανου τόπου που ονομάζεται Χαλκίδικη.
Ελπίζω να ξαναγυρίσω σύντομα...
