Του Γιώργου Λαμπίρη
Ταξιδεύοντας με το Costa Μagica στα καταγάλανα νερά του Ιονίου αρχικά και αντικρίζοντας το βαθύ μπλε της Αδριατικής αργότερα, σκεφτόμουν ότι ζώντας την καθημερινότητα, είμαστε υποχρεωμένοι να ξεχνάμε πολλές φορές την αθώα θεώρηση των πραγμάτων, που θα μας έκανε να επιστρέψουμε στις αρχέγονες καταβολές της ανέμελης περιπέτειας των παιδικών μας χρόνων.
Το πρόγραμμα έγραφε άφιξη το νησί των Φαιάκων, όπου φρόντισα να νοικιάσω ένα σκουτεράκι, κατεβαίνοντας από το λιμάνι, λαχταρώντας να προλάβω να κάνω τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα μέσα στις ελάχιστες ώρες που είχα στη διάθεσή μου έως την αναχώρηση για το Ντουμπρόβνικ. Στις λίγες ώρες της παραμονής μου εκεί, προσπάθησα να φέρω στη μνήμη μου κάτι καλοκαίρια, όταν μικρός ακόμα απολάμβανα τα ανέφελα καλοκαίρια μου στο νησί.. Ως περιφερόμενος θίασος φρόντισα να συναντήσω φίλους και συγγενείς στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, ενώ δεν παρέλειψα να δοκιμάσω ολίγην από παστιτσάδα, τιμώντας την παραδοσιακή κορφιάτικη κουζίνα.
Γνωρίζοντας πόσο δυσάρεστο να περνούν οι ώρες – με ταχύτητα - χωρίς συναίσθηση της πράξης τους, συναίσθημα που όλοι λίγο πολύ το έχουμε βιώσει, θα ήθελα να πλαγιάσω την κλεψύδρα του χρόνου στο δάπεδο κι εκεί να σταματήσουν όλα. Μην μπορώντας να κάνω διαφορετικά όμως, πήρα το δρόμο του γυρισμού για το κρουαζιερόπλοιο, αφήνοντας με νοσταλγία πίσω μου το λιμάνι της Κέρκυρας.
Μιλώντας βέβαια για παιδική ηλικία, θα σας περιγράψω ένα περιστατικό. Η εντύπωσή μου πριν επιβιβαστώ στο κρουαζιερόπλοιο ήταν ότι πρόκειται για κάτι αντίστοιχο με τη διάσημη σειρά της νιότης μου “Το πλοίο της αγάπης”. Αυτό που τελικά διαπίστωσα όμως ήταν ότι το μόνο κοινό ήταν το ανάλαφρο και μεθυστικό κλίμα της κρουαζιέρας. Ανεβαίνοντας σε ένα από τα καταστρώματα βρέθηκα μπροστά σε ένα γήπεδο τένις. Εκεί ένα παιδάκι – δεν θα 'ταν πάνω από 8 χρονών – επιδείκνυε τις αθλητικές του επιδόσεις με μια ρακέτα στο χέρι. Λίγο παραπέρα σε μία από τις κλειστές αίθουσες του Magica, βρέθηκα μπροστά στο θέαμα ενός τουρνουά playstation, μόνο για παιδιά. Όλα αυτά υπό την αυστηρή επίβλεψη του προσωπικού, τη στιγμή που είχα αρχίσει να σκέφτομαι τι τυχεροί που είναι αυτοί οι γονείς.
'Παρκάρουν' τα παιδιά τους, όπως κάποιοι εκ των κηδεμόνων συνηθίζουν να λένε για τα τέκνα τους και μακάριοι απολαμβάνουν τη ραστώνη του 11ου καταστρώματος και τις βουτιές τους στην πισίνα. 'Αν ήταν πάντα έτσι οι διακοπές τότε θα είχα ήδη παιδιά' σκέφτηκα με την πεποίθηση ότι είμαι ακόμα μικρός για ανάλογες υποχρεώσεις. Χαμογέλασα και λίγο μετά βρέθηκα στα καταστήματα του 5ου, με τη διάθεση να ικανοποιήσω τις καταναλωτική μου υπερκινητικότητα, αγοράζοντας κάτι σε μπλούζα για τον εαυτό μου και ένα άρωμα για κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, που είχε φροντίσει να μου δώσει ήδη παραγγελιά.
Κατά την άφιξη στο Ντουμπρόβνικ, έπιασα τον εαυτό μου να βρίσκεται σε ένταση συνδυασμένη με ανασφάλεια. Ήταν το πρώτο άγνωστο μέρος του ταξιδιού. Η μόνιμη ανησυχία μου πριν πατήσω το πόδι μου στη στεριά, ήταν πώς θα κατάφερνα να φτάσω στο κέντρο της πόλης το συντομότερο δυνατόν. Με δεδομένο ότι δεν είχα επιλέξει να ακολουθήσω κάποια από τις εκδρομές που προσφέρονταν από την κρουαζιέρα για γνωριμία με τα αξιοθέατα της πόλης, ακολούθησα μοναχικό δρόμο. Η ανησυχία μου παρόλ' αυτά δεν άργησε να καταλαγιάσει. Αγοράζοντας ένα εισιτήριο των 10 ευρώ βρέθηκα σύντομα στο πούλμαν που με περίμενε στην έξοδο του καραβιού κι από εκεί στην παλιά πόλη του Ντουμπρόβνικ. Μιας πόλης που έδειχνε ανέπαφη από τα σημάδια του εμφυλίου μερικά χρόνια νωρίτερα. Προσεγμένη και φροντισμένη στην τελευταία της λεπτομέρεια, όπως οι κυρίες της παριζιάνικης belle epoque. Σπιτάκια αρμονικά ταξινομημένα ταιριαστά με το τοπίο και κάτοικοι που απέπνεαν την αίσθηση ότι όλα κυλούν χωρίς βιασύνη σε ρυθμούς γνώριμους ή παρόμοιους με εκείνους της ελληνικής επαρχίας.
Επιλέγοντας κάποιος να εκδράμει σε έναν από τους προορισμούς του ταξιδιού, όντας οργανωμένος σε ένα από τα γκρούπ του Costa Magica, απέφευγε κάτι πολύ βασικό. Το φόβο για το άγνωστο και την άσκοπη περιπλάνηση σε κάποια πόλη, όπου προτεραιότητά του ήταν να θαυμάσει μερικά από τα φημισμένα αξιοθέατα της περιοχής. Γιατί κανείς δεν αντιλέγει ότι η βόλτα με τη γόνδολα, στον επόμενο 'σκάλωμα' του καραβιού στο λιμάνι της Βενετίας, είναι ένα από αυτά που κανείς 'πρέπει να κάνει', όμως η πόλη των καναλιών και των γεφυρών – καταγεγραμμένη ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς – έχει πολλά ακόμα να δώσει στους επίδοξους εξερευνητές της. Πέρα από τα μνημεία που φέρουν τα σκήπτρα της διασημότητας στην πόλη, όπως η Βασιλική του Αγίου Μάρκου, το Μεγάλο Κανάλι, η Πλατεία του Αγίου Μάρκου, πολλά ακόμα αξιοθέατα περιμένουν φιλόξενα να ικανοποιήσουν την αδηφάγο περιέργεια του επισκέπτη.
Μια πόλη που με σαγήνευσε με τη γυναικεία ακαταμάχητη γοητεία της. Στο σημείο μάλιστα, που λίγο ακόμα να αργούσα να επιστρέψω στο πλοίο, θα έβλεπα τα πράγματά μου στοιβαγμένα στο σταθμό επιβίβασης κι εμένα να αναζητώ για το νέο μέσο επιστροφής μου στην πατρίδα. Παρόλ' αυτά, γυρίζοντας, η ελληνόφωνη ξεναγός μας, φρόντισε να με ενημερώσει ότι το όνομά μου ακούστηκε, αρκετές φορές από τα μεγάφωνα, τη στιγμή που εγώ παρουσίαζα χαρακτηριστική άγνοια κινδύνου. Λίγο ακόμα και θα έχανα την αναχώρηση για το Μπάρι – τον επόμενό μας σταθμό, αλλά και το απολαυστικό βραδινό γεύμα του 3ου καταστρώματος στο εστιατόριο Costa Smeralda, το οποίο δεν άργησα να πληροφορηθώ από το πρόγραμμα ότι περιελάμβανε ζυμαρικά της αρεσκείας μου, αλλά και ένα ακαταμάχητο μαριναρισμένο κοτόπουλο.
Απολαμβάνοντας την κάθε στιγμή ήξερα ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει, ανησυχία που άγγιζε τα όρια της εμμονής όσο πλησιάζαμε προς τον Πειραιά. Μια επιστροφή με τα πιο βασικά συστατικά της μελαγχολίας. Όχι τόσο γιατί θα επέστρεφα στη ρουτίνα, όσο γιατί είχα προλάβει στο ελάχιστο χρονικό διάστημα της μίας εβδομάδας – όσο κράτησε η κρουαζιέρα – να την εγκαταλείψω στους πιο δύσβατους νευρώνες του κέντρου μνήμης μου. Το στοίχημα όσων φρόντισαν να μας ξεναγήσουν σε έναν κόσμο διαφορετικό από εκείνον που βιώνουμε τους 11 τουλάχιστον μήνες από τους 12 του έτους. Κάποιοι φίλοι έσπευσαν να με ρωτήσουν πώς τα πέρασα. 'Καλά', ήταν η πρώτη μου απάντηση. Ή μάλλον 'πολύ καλά'. Περιγράφοντας ορισμένες από τις ταξιδιωτικές μου αναμνήσεις πια, φρόντισα τεχνηέντως να τους αποκρύψω κάποια πράγματα, όπως έκανα και μαζί σας....Μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό, πόσω μάλλον στο κακό. Το μόνο που ήθελα κλείνοντας αυτό μικρό ημερολόγιο καταστρώματος ήταν να δοκιμάσω τη φαντασία σας σε όλες τις της πτυχώσεις. Διότι αν φρόντιζα πέρα από τις βασικές παραμέτρους ενός τέτοιου ταξιδιού να σας αποκαλύψω κάθε λεπτομέρεια, το μόνο που θα πετύχαινα θα ήταν να αποδομήσω το όνειρο ή την επιθυμία να ακολουθήσετε κι εσείς τα δικά μου βήματα, ανακαλύπτοντας έναν κόσμο ασυνήθιστο, άκρως ελκυστικό και γοητευτικό. Εκείνον που θα σας έκανε έστω και για μία εβδομάδα να πετάξετε όλα όσα σας ενοχλούν έξω από τη βαλίτσα σας και να φύγετε με προορισμό την απέραντη θαλάσσια πολιτεία του Costa Magica...
