Του Γιώργου Λαμπίρη
Καλοκαίρι. Mε... προεδρικό διάταγμα θεσπίζεται δια νόμου το μόνιμο καλοκαίρι! Κάπως έτσι θα θέλαμε ή κάπως έτσι θα επιθυμούσαμε όλοι να συμβεί σε μια ιδανική και άκρως ουτοπική κοινωνία. Όχι ως εποχή, αλλά ως κατάσταση. Κυνηγώντας την εποχή που κρύβει τη γοητεία του απροσδόκητου και την απογοήτευση του προσδοκώμενου.
Άπιαστο και αέρινο, φεύγει, έρχεται, ξαναφεύγει.
(Ζάκυνθος, Ναυάγιο)
Πετάμε τα ρούχα μας και βουτάμε. Στα ρηχά ή στα βαθιά. Όπως ακριβώς είναι η ζωή μας. Άλλοτε επιπλέουμε, άλλοτε βυθίζόμαστε χωρίς αναπνευστήρα ή μπουκάλες οξυγόνου. Μέχρι να ξεκινήσουμε και πάλι το κοπιαστικό ταξίδι προς την επιφάνεια.
Ένα ακόμα καλοκαίρι. Ένας Ιούλιος, ένας Αύγουστος, για κάποιους ο διάδοχος του καλοκαιριού, ο Σεπτέμβρης και ο υποδοχέας Ιούνιος για ακόμη λιγότερους ίσως...
(Ελαφονήσι Χανίων)
Η εποχή που μας θυμίζει τον έρωτα για τη ζωή που ίσως είχαμε ξεχάσει έναν ολόκληρο χρόνo. Ότι μπορεί να έχει και άλλες παρενθέσεις εκτός από άγχος, εργασιακό φόρτο, πίεση και απουσία ανεμελιάς. Το καλοκαίρι είναι επίγευση μιας ολόκληρης χρονιάς. Μια ματιά, ένα άγγιγμα, μια λέξη, ένα ποτό, μια βουτιά, ένα συναίσθημα, η παρέα.
Ο Τσαρούχης το 1972… σκάλισε στον καμβά τις 'Τέσσερις Εποχές'. Το καθαρά ανθρωποκεντρικό του έργο. Σαν τις τέσσερις εποχές της ζωής. Στο επίκεντρο ένα μεγάλο τραπέζι. Γύρω ανθρώπινες μορφές. Συνύπαρξη, επικοινωνία, επαφή. Αυτά τα συναισθήματα που καθορίζουν τελικά τη ζωή, την ύπαρξή μας.
Μα αυτό δεν είναι το καλοκαίρι; Οι άνθρωποι. Οι άνθρωποί μας. Όσοι βρίσκονται και μας γεμίζουν χαρά ή μας πικραίνουν.
(Το έργο του Γιάννη Τσαρούχη, Τέσσερις Εποχές)
(Αντίπαρος)
Το καλοκαίρι όμως δεν έφυγε. Δεν φεύγει ποτέ.
Το κουβαλάμε το χειμώνα, όταν σταματημένοι στην κίνηση χαζεύουμε την βαριά ανάσα της βροχής να χτυπάει το τζάμι. Όταν ακούμε τις σταγόνες να πέφτουν μαρτυρικά από μια στέγη, από μια ταπεινή ταράτσα στο χώμα. Περιμένοντας καρτερικά να ξεπροβάλει μια ηλιαχτίδα. Όταν αναμένουμε κάτι να συμβεί κοιτάζοντας μακριά.
“Καλό χειμώνα”, βιάζονται να πουν κάποιοι…
Εκεί όμως παραμονεύει 'ύπουλο' και λάγνο το καλοκαίρι. Έτοιμο να μας παρασύρει. Σε λάθη, σφάλματα, ακρότητες, ελπίδα. Το καλοκαίρι είναι μια ελπίδα, είναι η καλοπέραση, είναι όλα όσα θα θέλαμε να μας συμβαίνουν τον υπόλοιπο χρόνο και προσπαθούμε να τα συμπυκνώσουμε όλα σε ένα εικοσαήμερο διακοπών.
(Σαντορίνη)
Παίρνοντας το πλοίο της επιστροφής ξέρω… Το καλοκαίρι είναι μέσα μου. Δεν τ’ αφήνω να μου φύγει. Ικανό για τα πάντα.
Μετά το χειμώνα έρχεται η άνοιξη και μετά πάλι έρχεται Εκείνο. Κάτι σαν την ίδια τη ζωή…. Κάνει τον κύκλο του και επιστρέφει, να βγάλει γλώσσα στους χειμώνες, στο φθινόπωρο, σε κάθε αντιφρονούσα εποχή και σε κάθε αντιφροντούντα 'καλοχειμωνάκια'. Το καλοκαίρι της ζωής ήταν είναι και θα είναι βασανιστικά κι επίμονα εκεί. Κι ας θέλουμε να το θάψουμε, να το υποβαθμίσουμε, να το λησμονήσουμε….
Γυρνώντας μην ξεχάσω... Να βάλω ξυπνητήρι για τη Δευτέρα. Η πραγματικότητα είναι εκεί και με περιμένει. Με τη σκέψη όλων όσων περίμενα να έρθουν και δεν ήρθαν, όλων εκείνων που δεν περίμενα και έγιναν, αλλά και όσων ελπίζω ή αγνοώ ότι μπορούν να μου συμβούν την επόμενη κιόλας μέρα.
(Κουφονήσια)
(Μύκονος, Μικρή Βενετία)
