Οφείλω να ξεκινήσω ομολογώντας το εξής: ανέκαθεν περιφρονούσα τη Σαντορίνη και ορισμένα άλλα «διάσημα» νησιά (π.χ. Μύκονος κ.ό.κ.). Δεν αγαπώ το συνωστισμό, δεν μου αρέσουν τα μέρη που πολυδιαφημίζονται, που πολλοί πάνε για να πουν «ήμουν κι εγώ εκεί».
Κάπως έτσι λοιπόν είχα παρεξηγήσει τη Σαντορίνη. Επιπλέον δεν είχα ακριβώς καταλάβει τι θα πει Καλντέρα, μάλλον είχα περισσότερο στο μυαλό μου ένα νησί με ένα ηφαίστειο.
Γράφει η Λήδα Δεληγιάννη
Το πλοίο προσέγγιζε αργά πάνω στα σκουρόχρωμα, πεντακάθαρα νερά.
Και τότε συνειδητοποίησα για πρώτη φορά τι είναι η Σαντορίνη: δεν είναι ένα νησί με ένα ηφαίστειο, το νησί ΕΙΝΑΙ το ηφαίστειο. Τα ζαφειρένια νερά πάνω στα οποία πλέαμε κρύβουν από κάτω τα πρανή ενός παλαιού ηφαιστείου, μια γη που κατέρρευσε υπό την ίδια της τη μανιασμένη δύναμη, μετά από μια τεράστια ηφαιστειακή έκρηξη.
Το απόκρημνο έδαφος του νησιού είναι κάτι που όμοιο του δεν είχα ξαναδεί ποτέ! Χρώμα βαθύ πορφυρό, στρώματα γεωλογικά, θαρρείς και σκίστηκε αυτή η γη για να μπορούμε εμείς να την απολαύσουμε, να τη θαυμάσουμε, θαρρείς και κάποιος έπλασε αυτό το μέρος για να μας πει «να, κάπως έτσι δημιουργήθηκε ο κόσμος, με τέτοιες δυνάμεις σμιλεύτηκε αυτός ο πλανήτης μέχρι εσείς οι άνθρωποι να περπατήσετε πάνω του και να τον αποκαλέσετε σπίτι σας».
Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω στερέωμα ἐν μέσῳ τοῦ ὕδατος καὶ ἔστω διαχωρίζον ἀνὰ μέσον ὕδατος καὶ ὕδατος. καὶ ἐγένετο οὕτως (Γεν. 1,6)...
Και πάνω σε αυτό το θαρρείς με μαχαίρι κομμένο έδαφος, τρεις υπέροχοι, πάλλευκοι οικισμοί, σαν ένα κέντημα πάνω σε ένα πολύτιμο κειμήλιο.
Καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὰ πάντα, ὅσα ἐποίησε, καὶ ἰδοὺ καλὰ λίαν. καὶ ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωΐ (Γεν. 1,31)...
Περπατώ στα πανέμορφα Φηρά. Εντυπωσιάζομαι από το πόσο προσεγμένα και καθαρά τα έχουν οι άνθρωποι που ζουν εδώ. Άμα αγαπάς τον τόπο σου, τον προσέχεις, δεν τον θες βρώμικο, δεν τον μουτζουρώνεις, δε σκουπίζεις μόνο το δικό σου πλατύσκαλο.
Περιπλανιέμαι στο στενό περιφερειακό δρόμο που προσφέρει μια πλήρη εποπτεία της Καλντέρας. Κοιτώ εκστατικά. Σκέφτομαι το θεό (το θεό των Χριστιανών ή όποιων άλλων ανθρώπων πάνω σε αυτό τον πλανήτη – λίγη σημασία έχει) να αναπαύεται, την έβδομη ημέρα μετά την κοσμογονία και να ατενίζει ικανοποιημένος το έργο του. Και ξαφνικά, εκεί την όγδοη μέρα να δείχνει προς ένα μικροσκοπικό σημείο του πλανήτη, εκεί κάπου στο Αιγαίο. Και η γη να σείεται, και τα πύρινα σωθικά της να βγαίνουν στην επιφάνεια, και το μάγμα να ανακατεύεται με το νερό και να κατακρημνίζεται η ίδια η γη μέσα στον εαυτό της, ανήμπορη μπροστά στην ίδια της τη δύναμη, όπως τα αστέρια που πεθαίνουν... Και από όλον αυτόν τον ορυμαγδό να γεννιέται αυτός ο μοναδικός τόπος στον κόσμο: η Σαντορίνη.
Και για πρώτη φορά στη ζωή μου (δείτε το αν θέλετε και σαν φιλοσοφικό στοχασμό που προκαλεί χαμόγελο αγαλλίασης) είμαι βέβαιη ότι ποτέ μα ποτέ η δύναμη της καταστροφής (όπως π.χ. αυτής ενός ηφαιστείου) δεν μπορεί να είναι ισχυρότερη από τη δύναμη της δημιουργίας... Ήδη σχεδιάζω την επιστροφή μου εδώ!
