Tης Λήδας Δεληγιάννη
Η απόλαυση ξεκίνησε από το λιμάνι... του Πειραιά εννοώ. Όχι, δεν είναι θέσφατο - για μένα- το να διαφοροποιείσαι αλλά κάποιες φορές είναι τόσο πιο απολαυστικό. Δεν έφυγα λοιπόν με το απογευματινό - κατάμεστο- καράβι αλλά με το βραδινό, εκεί κάπου στις 21.00. Μπόνους; Ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα περίπου την ώρα που διασχίζαμε την πύλη των Λεόντων.
Η άφιξη περίπου μια ωρίτσα μετά τα μεσάνυχτα στο λιμάνι της Παροικιάς σου έδινε περιθώριο να αναπνεύσεις, να αναπνεύσεις θάλασσα και όχι τα καυσαέρια των αυτοκινήτων που αποβιβάζονται.
Ύπνος με τον αέρα να μυρίζει θάλασσα: εντάξει, ναι, έχω αποδράσει σκέφτηκα χαμογελαστά και βυθίστηκα στο μαξιλάρι.
Το επόμενο πρωί βουτιά στην παραλία των Αγίων Αναργύρων. Οι ντόπιοι λίγο την υποτιμούν. Εγώ τους απάντησα απλά ότι δεν έχω τη θάλασσα στα πόδια μου κάθε μέρα. Δεν κατάλαβα πάντως γιατί την υποτιμούν: τα νερά υπέροχα, γαλάζια, φιλόξενα. Και σε θερμοκρασία που σε ενθαρρύνει να κάνεις το πρώτο σου μπάνιο.
Και μετά μεσημεριανό γεύμα στη Νάουσα. "Γούνα οπωσδήποτε γούνα" ήταν η συμβουλή φίλου που μένει χρόνια πια στην Πάρο. "Τι είναι η γούνα;" ρώτησα για να πάρω ως απάντηση ένα χέρι που μου σήμαινε "περίμενε, αξίζει". Και πράγματι άξιζε! Η γούνα λοιπόν είναι κολιός λιαστός που κάνει μετά και ένα πέρασμα από τα κάρβουνα! Εγώ που δεν το τρώω το ψάρι ευχάριστα, κοίταζα αυστηρά τους συνδαιτυμόνες μου όποτε έβαζαν πηρούνι στην πιατέλα με τη γούνα!
Ο ήλιος είχε δύσει για τα καλά όταν βγήκαμε στη βραδινή Νάουσα. Υπέροχα σοκάκια, φροντισμένα, καθαρά, κατάλευκα, με μαγαζιά στυλάτα και μπαράκια εμπνευσμένα...
Η Κυριακή ήταν αφιερωμένη στην αντίπερα όχθη... στην Αντίπαρο!
Το φέρι από την Πούντα σε περνά τόσο γρήγορα απέναντι που σχεδόν θυμώνεις: μα αφήστε με να απολαύσω λίγο τα σμαραγδένια νερά! Και τα πολύχρωμα kites που γεμίζουν τον ουρανό! Κοιτάζω τα χρώματα με την έκσταση που κοίταζα τα μπαλόνια όταν ήμουν πιτσιρίκι.
Συμφέρει να περάσεις αυτοκίνητο (αν έχεις) απέναντι ή να νοικιάσεις. Και προτού βουτήξεις, να περάσεις από το σπήλαιο της Αντιπάρου. 411 σκαλιά, έγραφε το ενημερωτικό φυλλάδιο και σε έκανε να έχεις δεύτερες σκέψεις. Αλλά όποιος δεν το τολμήσει, έχασε! Για ακόμη μια φορά η μητέρα Φύση αποδεικνύεται ο μεγαλύτερος γλύπτης όλων των εποχών. Το νερό της έχει σμιλέψει τους πιο απίστευτους γεωλογικούς σχηματισμούς. Δέος. Η ησυχία, το πορτοκαλί φως των προβολέων (το μόνο φως του σπηλαίου) σε κάνουν να νομίζεις ότι μπήκες στη χρονοκάψουλα: από την αρχή μέχρι το τέλος του... χρόνου, το "ανέκαθεν" και το "για πάντα" συμπτύσσονται όλα σε μια και μοναδική στιγμή, το τώρα! Και όταν βλέπεις στους βράχους (χαραγμένα ιδιοχείρως!) τα "Όθων Βασιλεύς της Ελλάδας, 1840" ή το όνομα ενός Γάλλου αρχαιολόγου με ημερομηνία "1888", τίποτα δεν σε πείθει ότι έχουν περάσει εκατοντάδες χρόνια από τότε.
Η κατοπινή βόλτα στο κεντρικό πλακόστρωτο της χώρας είναι εξίσου άχρονη. Με μια λέξη; Αισθητική! Αυτό χαρακτηρίζει αυτό το νησάκι: η αισθητική των κατοίκων του και το μεράκι τους να φροντίζουν τον τόπο τους...
Μην φύγετε από την Πάρο αν δεν περάσετε μια βόλτα από το Republic καφέ - μπαρ!
Η αλήθεια είναι ότι όταν σουλατσάρεις στον παραλιακό δρόμο, δεν το πιάνει το μάτι σου για κάτι ιδιαίτερο. Εμείς πήγαμε συστημένοι από ντόπιο. Και ανοίγω τον κατάλογο: κοκτέιλ cheesecake;; Κοκτέιλ τιραμισού; Κοκτέιλ lemon pie;; Χοές στο θεό της ηδονής (τον όποιο θεό πιστεύει ο καθείς)!
Πίνεις από το πολύχρωμο ποτήρι και δεν πιστεύεις στη... γλώσσα σου!
Εκτός από την πανδαισία των χρωμάτων και των αρωμάτων, η γεύση είναι ίδια με αυτή των αγαπημένων γλυκών! Πόσο μεράκι μπορεί να έχει ένας άνθρωπος που αγαπά αυτό που κάνει; Αξίζουν συγχαρητήρια στον Δημήτρη που επιμελείται τα πάντα πίσω και μπροστά από τη μπάρα! Συγχαρητήρια! Όπως και σε όλους τους ανθρώπους που δεν πτοούνται από τη γενικευμένη μιζέρια!
Και επειδή εγώ θα μπορούσα να σας μιλώ με τις ώρες για αυτό το τριήμερο, ας συνοψίσω εν τάχει:
Τι άλλο δεν πρέπει να χάσετε;
Βουτιά στις Κολυμπήθρες: βράχια θαρρείς από τη Σελήνη και γαληνεμένα τιρκουάζ νερά
Βόλτα: στα αρχαία λατομεία μαρμάρου στο Μαράθι.
Ένα πέρασμα: από το χωριό Λεύκες! Πανοπτική θεώρηση του νησιού μέχρις εκεί που φτάνει το μάτι... στο απέραντο μα απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου...
Θαλασσογραφία ανεξίτηλη στη μνήμη!
Πηγή φωτογραφιών
