του Γιάννη Κοροβέση*
Είχα ακούσει πολλά γι αυτό το ταξίδι, κυρίως σαν κομμάτι του alternative τρίπτυχου «Λάος-Καμπότζη-Βιετνάμ» που επιλέγουν πολλοί, και που σχεδόν όλοι αποκαλούν τον παράδεισο του backpacker.
Η χώρα βρίσκεται στο ανατολικό άκρο της χερσονήσου που παλαιότερα αποκαλούσαμε Γαλλική Ινδοκίνα, και βρέχεται από το δυτικό κομμάτι του Ειρηνικού ωκεανού. Ένα κομμάτι με ατέλειωτα μικρά και μεγάλα νησιά, μα με νερά που δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, τουλάχιστον όχι αυτά που βρέχουν το Βιετνάμ.
Για να πας πρέπει πλέον να αλλάξεις δυο-τρία αεροπλάνα, όπως κάναμε κι εμείς, αφού για το Ανόι (πρωτεύουσα του Βιετνάμ) χρειάστηκε να σταματήσουμε στην Ντόχα του Κατάρ και στη Μπανγκόγκ της Ταϊλάνδης. Πολλές ώρες πτήσης και layover, αλλά τουλάχιστον η business class της Qatar Airways φρόντισε όχι απλά να μην μας λείψει τίποτε, αλλά να κάνει το ταξίδι μας μια ακόμα απόλαυση. Από το αεροπλάνο άλλωστε κατάλαβα, πως αυτές τις δύο εβδομάδες θα τρώγαμε καταπληκτικά, αφού ο Nobu ήταν αυτός που είχε επιμεληθεί και τα περισσότερα πιάτα για τις αποκλειστικές αυτές θέσεις της συγκεκριμένης πτήσης.
Μέσω αυτών θα οδηγούμασταν στον γαστριμαργικό παράδεισο που έλεγαν όλοι πως είναι το Βιετνάμ αφού η κουζίνα του, όπως διαπιστώσαμε και «ιδίοις στόμμασι» είναι από τις καλύτερες και πιο υγιεινές του κόσμου.
Φτάνοντας στο Ανόι...
Στο Ανόι λοιπόν, ήρθαμε για πρώτη φορά σε επαφή με αυτό που αποκαλούν βιετναμέζικο κομφούζιο στους δρόμους. Όλοι οι δρόμοι γεμάτοι με παπάκια και σκούτερ που κουβαλούσαν κυριολεκτικά τα πάντα, ελλείψει αυτοκινήτων, δεν υπάκουαν στον παραμικρό κανόνα οδικής συμπεριφοράς, και που προκαλούσαν τόσο θόρυβο με τα ασταμάτητα κορναρίσματα τους, που νόμιζες πως θα σου τρυπήσει το κεφάλι.
Μείναμε στην πολύβουη παλιά συνοικία του Ανόι, κοντά στην περίφημη λίμνη Χόαν Κιέμ, μία περιοχή με ονόματα δρόμων ανάλογα με τα εμπορικά καταστήματα που βρίσκονται σε αυτούς.
Στο Ανόι κάναμε βόλτα με τα περίφημα cyclos, τα ταξί-ποδήλατα, φάγαμε τις εξαιρετικές ντόπιες σπεσιαλιτέ Bun Cha και Pho Bo που γοήτευσαν τον Άντονι Μπουρντέν, ζήσαμε επικίνδυνα τρώγοντας καρδιά και χολή φιδιού και πίνοντας το αίμα του, ψωνίσαμε από τα περίφημα βιετναμέζικα μεταξωτά υφάσματα και προσκυνήσαμε σε εμβληματικές παγόδες.
Σημειώστε παρακαλώ το Bun Cha Nem Cua Be Dac Kim σαν must προορισμό για φαγητό και θα με θυμηθείτε. Τρεις μέρες έφθαναν για να δούμε την πρωτεύουσα του Βιετνάμ, και για να αποκτήσουμε σχεδόν μόνιμο πονοκέφαλο από τη φασαρία της.
Ώρα για χαλάρωση στα νότια του Βιετνάμ
Είχε έρθει η ώρα για λίγο χαλάρωμα στο πιο τουριστικό θέρετρο του Βιετνάμ, την πόλη Nha Trang, αρκετά νότια της χώρας. Η πόλη με τα τεράστια και υπερπολυτελή ξενοδοχεία που απλώνονται απάνω στην έξι χιλιομέτρων παραλία της, ήταν αυτή που μας καλωσόρισε ουσιαστικά στο τροπικό κλίμα της χώρας, με ατελείωτο ήλιο και υγρασία.
Εξαιρετικό φαγητό στο εστιατόριο Lac Canh, τρομερά φρέσκα θαλασσινά και οστρακοειδή σε όλη την πόλη!
Κρουαζιέρα στα γύρω νησιά με αποκορύφωμα την επίσκεψη μας στο μαϊμουδονήσι Hon Lao, πεζοπορία μέχρι τους καταρράκτες Ba Ho και επίσκεψη στα λασπόλουτρα Thap Ba Hot.
Α, κι ένας φίλος, ο Σον. Ένας φίλος που ανάλαβε την προσωπική μας ξενάγηση για πολύ λίγα βιετναμέζικα Ντονγκ (το τοπικό νόμισμα), τη συνεννόηση και τα παζάρια μας με τους ντόπιους και το ξετρύπωμα μερικών ακόμη φανταστικών εστιατορίων.
Είπα παζάρια; Σε όλο το Βιετνάμ λοιπόν πάντα (με κεφαλαία γράμματα) κάνουμε παζάρια. Πάρτε το απόφαση. Κι αυτό γιατί έτσι ψωνίζεις ακόμα και στο ένα τρίτο της αρχικής τιμής. Στη συνέχεια λοιπόν του ταξιδιού μας, είχαμε να φύγουμε από το αεροδρόμιο Cam Ranh του Nha Trang προς αυτό του Da Nang, από όπου, μόλις προσγειωθήκαμε, πήραμε ταξί για την μαγευτική πόλη Hoi An, ακριβώς στη μέση της χώρας.
Ανακαλύπτοντας την ιστορία και τον πολιτισμό του Βιετνάμ
Ήταν εκεί που βρήκαμε τον αληθινό παράδεισο, καταρχήν στο Essence Hotel & Spa, το καλύτερο ξενοδοχείο από όλα όσα μείναμε στο Βιετνάμ, αλλά και στο εστιατόριο Morning Glory, στο κέντρο της παλιάς πόλης που πρέπει οπωσδήποτε να της δώσετε χρόνο και να την περπατήσετε.
Hoi An σημαίνει «ήσυχο σημείο συνάντησης» και έτσι ήταν, αφού το λιμάνι που υπήρχε εκεί ήταν το μεγαλύτερο στην νοτιοανατολική Ασία. Και μπορεί αυτό το λιμάνι πλέον να μην υπάρχει, αφού οι εκβολές του ποταμού Sông Thu Bồn έφραξαν, αλλά η πόλη που, σύμφωνα με τους γιαπωνέζους, κρύβει θαμμένη την αληθινή καρδιά ολόκληρης της Ασίας, δηλαδή τον δράκο, έχει πλέον ανακηρυχθεί παγκόσμιο μνημείο κληρονομιάς από την Unesco.
Η πιο γραφική ίσως σε όλο το Βιετνάμ, ιδανική για νυχτερινή βαρκάδα επάνω στον ποταμό, ολοήμερα ψώνια στα μαγαζιά της παλιάς πόλης και αν έχετε χρόνο, γιατί όχι και «ραφτικούς» πειραματισμούς στους εκατοντάδες ξακουστούς ράφτες της, που φέρνουν υφάσματα για σας από όλο τον κόσμο και σας ετοιμάζουν sur mesure διαμαντάκια σε 2-3 μέρες μόνο!
Μετά το Hoi An, σειρά είχε η παλιά αυτοκρατορική πρωτεύουσα Hue. Αποφασίσαμε να πάρουμε τον δύσκολο (και βρώμικο) δρόμο του ημερήσιου πούλμαν. Αν νοικιάσετε αμάξι θα έχετε και την ευκαιρία να περάσετε από το πέρασμα Hải Vân, να σταματήσετε σε κάποια κορυφή τού και να ατενίσετε την καρδιά της Αναμιτικής οροσειράς.
Στο Hue
Ο προορισμός μας, το Hue είναι μια πόλη που οι ρυθμοί της γυρνούν σχεδόν αποκλειστικά γύρω από την αυτοκρατορική πόλη, που περιβάλλεται από ένα τεράστιο φρούριο και περιλαμβάνει και τα ανάκτορα της φεουδαρχικής δυναστείας των Nguyễn, που κυριάρχησαν στο Νότιο Βιετνάμ μέχρι και το 1945. Τα μνημεία καταστράφηκαν εν μέρει από τους Αμερικάνους κατά τη διάρκεια του πολέμου και μέχρι ακόμη και σήμερα, περνούν από εργασίες αποκατάστασης.
Ένα καταπληκτικό θέαμα παρόλα αυτά.
Σαϊγκόν...
Μία μέρα μόνο μείναμε στο Hue. Έπρεπε βλέπεις να επισκεφθούμε την γνωστή σε όλους Σαϊγκόν ή όπως λέγεται πλέον, Πόλη του Χο Τσι Μιν. Μια πόλη που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι η πρωτεύουσα, αφού έχει και τον μεγαλύτερο πληθυσμό στη χώρα, ενώ παράλληλα είναι και η πιο σύγχρονη και πιο κοντινή στη Δύση.
Εκεί μπορέσαμε να θαυμάσουμε την εκπληκτική αποικιακή αρχιτεκτονική, επηρεασμένη πρωτίστως από τους Γάλλους, αλλά και από τους Ιάπωνες, που βρίσκει την εφαρμογή της εξαιρετικά κυρίως στο Παλάτι της Σαϊγκόν ή Reunification Palace όπως αποκαλείται πιο συχνά, αλλά και στα ιστορικά ξενοδοχεία.
Το Continental, το Caravelle, το Majestic και φυσικά το REX, εκεί που έμεναν όλοι οι δημοσιογράφοι κατά τη διάρκεια του πολέμου με την Αμερική.
Και φυσικά, δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο φαγητό της Σαϊγκόν.
Ξεχάστε όλα τα εστιατόρια που μπορεί να βρίσκετε στους οδηγούς...
Κλείστε τραπέζι για τρεις συνεχόμενες μέρες στο Cuc Gach Quan, στην ανακαινισμένη από την αρχιτέκτονα ιδιοκτήτη παλιά βίλλα της συνοικίας Da Kao και δοκιμάστε όλα τα πιάτα. Το μενού περιλαμβάνει όλα τα αντιπροσωπευτικά λαχανικά, εδώδιμα λουλούδια, θαλασσινά και κρεατικά της βιετναμέζικης κουζίνας και σε εξαιρετικές τιμές!
Δύο εβδομάδες είχαν τελειώσει και ένιωθα απίστευτα ικανοποιημένος και πλήρης. Και πέρασα τόσο όμορφα που θα μπορούσα να ξαναπάω και τον επόμενο χρόνο! Δώστε σίγουρα μια ή και παραπάνω ευκαιρίες στο Βιετνάμ.
Δε θα χάσετε…
* Ο Γιάννης Κοροβέσης είναι bartender, καθηγητής μπαρ στην Le Monde και founder του εξειδικευμένου για θέματα αλκοόλ site bitterbooze.com
Φωτογραφίες: Γιάννης Κοροβέσης, Shutterstock
