Της Ελένης Κουρή
Κάποιος κάποτε είχε πει ότι ο κόσμος είναι σαν ένα βιβλίο. Αυτός που δεν ταξιδεύει είναι σαν να διαβάζει μόνο την πρώτη σελίδα. Έχοντας αυτή τη φράση πάντα κατά νου πριν από περίπου ένα μήνα ξεκίνησα για ένα ταξίδι ζωής στην Καλιφόρνια.
Πολλοί είναι αυτοί που την έχουν εκθειάσει σε τραγούδια, ταινίες και βιβλία και δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις το γιατί. Έχει μια ενέργεια που σε καθηλώνει και σε κάνει να μην θες να φύγεις ποτέ. Πρώτη στάση το Σαν Φρανσίσκο, η πιο «ευρωπαϊκή» ίσως πόλη της Αμερικής. Από μικρό χωριό, μετατράπηκε σε κανονική πόλη κατά την περίοδο του πυρετού του χρυσού, πέρασε από καταστροφικούς σεισμούς και πυρκαγιές, αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί αφετηρία κοινωνικών κινημάτων, εκκολαπτήριο σπουδαίων προσωπικοτήτων και γενέτειρα των πιο επιτυχημένων εταιριών τεχνολογίας.
Κατά κάποιο τρόπο νιώθεις ότι όλα αρχίζουν στο Σαν Φρανσίσκο - στην πόλη με τους 43 λόφους στην άκρη του Ειρηνικού Ωκεανού. Ξεκινώντας από το Embarcadero κατευθυνόμαστε στο Fisherman’s Warf. Κατεξοχήν τουριστικός προορισμός με πολυάριθμα εστιατόρια που σερβίρουν θαλασσινά. Αξίζει ωστόσο να κάνεις μια στάση και να πάρεις μια μερίδα βραστό καβούρι με μπόλικο λεμόνι και μια μπίρα – πάντα σε χαρτοσακούλα μιας και στην Αμερική απαγορεύεται να πίνεις αλκόολ στο δρόμο – και να σουλατσάρεις στις προβλήτες.
Η καλύτερη από όλες είναι η Pier 39, όπου με φόντο το περίφημο νησί με τη φυλακή του Αλκατράζ, θα δεις πλήθος θαλάσσιων ελεφάντων να λιάζονται τεμπέλικα βγάζοντας περίεργους ήχους και να ποδοπατάνε ο ένας πάνω στον άλλο στην προσπάθεια τους να βρουν ένα μικρό κομμάτι να ξαπλώσουν.
Συνέχισαμε κάνοντας μια «βουτιά» στην σύγχρονη ιστορία. Και είναι αλήθεια ότι περπατώντας στις διάφορες γειτονιές του San Francisco νιώθεις σαν να περνάς από τη μία δεκαετία στην άλλη. Θες ‘50s; Πήγαινε στο βιβλιοπωλείο City Lights που ίδρυσε το 1953 ο Lawrence Ferlinghetti και από όπου παρέλασαν όλοι οι σημαντικοί εκπρόσωποι της beat γενιάς. Karouac, Ginsberg, Burroughs και άλλοι, θεωρούσαν το City Lights το «αρχηγείο» τους στην πόλη ενώ πολλοί από αυτούς διάβασαν έργα τους στο Poetry Room στον πάνω όροφο.
Έξω από το βιβλιοπωλείο μπορεί κανείς να θαυμάσει τοιχογραφίες με έντονα χρώματα και ακριβώς απέναντι το καφέ Vesuvio (255 Columbus Avenue) όπου σύχναζαν οι μπίτνικς. Ιδιαίτερη λεπτομέρεια το πλήθος ανοιχτών βιβλίων που κρέμονται από τα καλώδια στο απέναντι κτίριο (από την μεριά της Broadway street) - μια ωδή κατά κάποιο τρόπο στην κουλτούρα της περιοχής.
Για μια γεύση από 60’s πήγαινε στο Haight-Ashbury όπου ακόμα θα βρεις αρκετούς χίπιδες ξεχασμένους από την εποχή. Στην συνέχεια πήγαινε στο Castro, την περίφημη συνοικία των ομοφυλόφιλων όπου στις αρχές του ’70 έδρασε ο ακτιβιστής, υπέρ των δικαιωμάτων των γκέι, Χάρβεϊ Μιλκ.
Καλή η κουλτούρα, αλλά αν είσαι τυχερός και πετύχεις ηλιόλουστες μέρες στο Σαν Φρανσίσκο αντί της συνηθισμένης ομίχλης που καλύπτει την πόλη τους καλοκαιρινούς μήνες, το εκμεταλλεύεσαι στο έπακρο. Ανεβαίνεις στο πρώτο τραμ που θα βρεις μπροστά σου και αρχίζεις να ανεβοκατεβαίνεις την πόλη. Και όταν λέω ανεβοκατεβαίνεις το εννοώ κυριολεκτικά μιας και η πόλη είναι γεμάτη από απότομες ανηφόρες και κατηφόρες που σου προκαλούν έναν ενθουσιώδη (!) ίλιγγο.
Σταματήσαμε στην Lombard street, κομμάτι της οποίας είναι κατάφυτο με φιδογυριστά παρτέρια από ορτανσίες. Ανεβαίνοντας στο πάνω κομμάτι του δρόμου θα δεις στο βάθος το Coit Tower και την Bay Bridge.
Από εκεί κινηθήκαμε στην Chestnut Street με τα ψαγμένα μαγαζιά και τις μπουτίκ και περπατήσαμε στην γραφική παραλιακή περιοχή της Marina.
Κατεβήκαμε και χαθήκαμε στα στενάκια της πολύβουης Chinatown, της μεγαλύτερης ασιατικής πόλης εκτός Ασίας και ήπιαμε (κι άλλες!) ιαπωνικές μπίρες Sapporo στην Jappan Town.
Στην συνέχεια κάναμε μια στάση στην Alamo Square όπου θαυμάσαμε τις «Ζωγραφισμένες κυρίες» (Painted Ladies), τα γνωστά βικτωριανά σπίτια, με φόντο την πανοραμική άποψη της πόλης.
Από εκεί κατευθυνθήκαμε στην Market street και ανεβαίνοντας σε ένα muni (μην πάει το μυαλό σου στο πονηρό), τα ρετρό τρόλεϊ που κυκλοφορούν στην πόλη, πήγαμε στην περιοχή SoMa (South of Market). Πρώην βιομηχανική συνοικία, κρατάει ακόμα έντονα τον urban χαρακτήρα της.
Στο SoMa θα βρεις μουσεία και γκαλερί, μαγαζιά με μοντέρνα έπιπλα, λοφτς, ψαγμένα bar και εστιατόρια καθώς και κτίρια με ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική. Εκεί έχουν και τα κεντρικά τους γραφεία όλες οι μεγάλες εταιρείες τεχνολογίας (βλ. Twitter, Ustream, Foursquare κ.α). Πήγαινε στο μουσείο μοντέρνας τέχνης, το SFMoMa όπου εκτός από τα εκθέματα, σίγουρα θα θαυμάσεις την ιδιαίτερη αισθητική του κτιρίου.
Μετά κάτσε για ξεκούραση σε μία από τις πολύχρωμες καρέκλες και παγκάκια του Yerba Buena Park και πήγαινε για tapas και κρασιά στο διπλανό Press Club (20 Yerba Buena Lane).
Καθώς άρχιζε να σουρουπώνει και επιζητώντας μία σχετική ηρεμία ανηφορίσαμε προς τις περιοχές Pacific Heights και Presidio, τις αριστοκρατικές συνοικίες του Σαν Φρανσίσκο, όπου θαυμάσαμε τις επαύλεις και περπατήσαμε ανάμεσα σε τεράστια κυπαρίσσια για να καταλήξουμε στο Palace of Fine Arts για έναν χαλαρό απογευματινό περίπατο.
Η μέρα πλησίαζε στο τέλος και θεωρήσαμε σωστό να την αποχαιρετήσουμε από το πιο εμβληματικό σημείο της, στην προκειμένη περίπτωση την γέφυρα – σύμβολο και σημείο αναφοράς, την Golden Gate Bridge. Οι περισσότεροι θα προτιμήσουν να πάνε στο Crissy Field και να ατενίσουν την γέφυρα από εκεί. Αυτό που αξίζει όμως ακόμα περισσότερο είναι να πας στο πάρκο Lands End και αφού αγνοήσεις τις – γραφικές κατά την γνώμη μου – πινακίδες που σε προειδοποιούν ότι αν δεν περπατάς σαν άνθρωπος θα πέσεις και θα γκρεμοτσακιστείς από τα βράχια, θα βρεθείς μπροστά σ’ ένα από τα πιο εντυπωσιακά σκηνικά που έχεις δει στη ζωή σου. Έτσι όπως δύει ο ήλιος, το φως πέφτει πάνω στην γέφυρα και της χαρίζει ένα χρυσοπορτοκαλί χρώμα.
Και για του λόγου το αληθές, ιδού και το Deadman’s Point (εντάξει το καταλάβαμε δεν θα προχωρήσουμε άλλο...)
Μου το είπαν πολλές φορές όσο βρισκόμουν στο Σαν Φρανσίσκο: «Είσαι πολύ τυχερή με τον καιρό που σου κάνει αυτές τις ημέρες» και με ανέβασαν στο λόφο Twin Peaks για να μου το αποδείξουν. Ο ήλιος είχε ήδη πέσει και την θέση του στον καθαρό ουρανό είχε πάρει ένα ολόγιομο αυγουστιάτικο φεγγάρι. Και όντως εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα τόσο τυχερή που βρισκόμουν σ’ εκείνο το σημείο. Η πόλη απλωνόταν μπροστά μου, με όλα της τα φώτα και η πανσέληνος τόνιζε ακόμα περισσότερο την ομορφιά της.
Το Σαν Φρανσίσκο δεν έχει ενδιαφέρον μόνο το πρωί. Έχει και μια πολύ αξιόλογη και έντονη νυχτερινή ζωή. Από χαλαρά μπαράκια και εναλλακτικά στέκια στην περιοχή Mission μέχρι και πολυάριθμες μουσικές σκηνές και club για όλα τα γούστα. Για κρασιά και tapas το Etcetera (795 Valencia Street) για πιο «παιχνιδιάρικες» καταστάσεις το Elbo Room (647 Valecia Street) που έχει ένα δωμάτιο γεμάτο με φλιπεράκια και ηλεκτρονικά. Άμα βαρεθείς μπορείς να παίξεις και παιχνίδια με τις χαρτοπετσέτες οι οποίες από την μία μεριά έχουν ερωτήσεις και από την πίσω μεριά τις απαντήσεις τους . Ωραίο μέρος για να πιεις ένα ποτό είναι και το Jones (620 Jones St) στην - όχι και τόσο καλόφημη – συνοικία Tenderloin.
Σίγουρα υπάρχουν πολλά που «λείπουν» απ’ αυτό το άρθρο και άλλα πολλά που δεν πρόλαβα να δω. Έτσι και αλλιώς αυτό το άρθρο δεν είναι ένας ταξιδιωτικός οδηγός αλλά η ταξιδιωτική μου εμπειρία από αυτή την υπέροχη πόλη. Μόνο αυτό μπορώ να πω: Σαν Φρανσίσκο σ’ αγάπησα και θα ξαναγυρίσω.
Και όταν συμβεί αυτό εύχομαι να υπάρχουν ακόμα εκεί καλοί φίλοι να με φροντίσουν, να με γυρίσουν και να περάσουμε τόσο όμορφα όσο αυτή τη φορά.
