Συνέντευξη στον Κώστα Βορίλα
Η φράση Hakuna Matata από την ταινία "Ο Βασιλιάς των Λιονταριών" της Disney εκστομιζόταν από τους Τιμόν και Πούμπα ως το σύμβολο της απόλυτης ανεμελιάς.
Ο Θύμιος Μπάστης θέλει να υπηρετεί με τρόπο αξιόπιστο τη θάλασσα και τους αγώνες σε αυτήν.Παράλληλα, τα σκάφη, τα οποία κουμαντάρει, του δίνουν την αίσθηση της ανεμελιάς, όσο χτυπά το πρόσωπό του ο άνεμος, καθώς το σκάφος του ανεβάζει ταχύτητες και σκίζει τα κύματα.
Από μικρό παιδάκι είχε πάρε-δώσε με τη θάλασσα. Ένα μικρό βαρκάκι, με πανί 3,5 μέτρων, έφτανε και περίσσευε για να ανακαλύψει τα μυστικά του απέραντου γαλάζιου, που τόσο ποθούσε.
Ο Θύμιος Μπάστης μιλά στο news.gr για τις εμπειρίες του στη θάλασσα, την φετινή του συμμετοχή στο Ράλλυ Αιγάιου, τα όνειρα και τις αναμνήσεις του.
"Αρμένιζα ώρες ατέλειωτες", εξομολογείται ο ίδιος. Πότε για βόλτα, πότε για μπάνιο, πότε για ψάρεμα... Τον έκαιγε ο ήλιος, τον τούμπαραν τα μπουρίνια, τον τσίμπησαν τσούχτρες και μέλισσες... Όμως δεν πτοήθηκε. Χρειάστηκε να περπατήσει για ώρες, ακόμη και να φτιάξει χιλιάδες φορές την κλίση του σκάφους και το προβληματικό του τιμόνι. Όμως δεν το έβαλε κάτω.
Ο Θύμιος Μπάστης έχει μοιραστεί καλές, κακές, ευχάριστες και δύσκολες στιγμές με τα παιδιά του, με τους φίλους τους και με το πλήρωμά του τη σπουδαία, για εκείνον, εμπειρία της θάλασσας και φέτος συμμετέχει στο Ράλλυ Αιγαίου με όνειρα χίλια.
Κι όταν τον ρωτήσαμε για τον Οδυσσέα Ελύτη, ο Θύμιος μετατράπηκε σε ποιητή και μας αποκάλυψε το δικό του "κλειδί" για τη ζωή: να συμμετέχεις και ζήσεις. Να μην είσαι απλώς παρατηρητής...
Πόσα χρόνια συμμετέχετε στο Ράλλυ Αιγαίου;
Το 2011 ήταν η πρώτη και μοναδική φορά που ήμασταν παρόντες. Μέχρι φέτος. Πολλά χρόνια πριν, έβλεπα εικόνες από την κούρσα, ζήλευα, φοβόμουν κι εγώ τις μεγάλες διαδρομές... Δεν το αποφάσιζα. Καθώς μεγάλωναν τα παιδιά μου, μου είπαν σε αρκετές περιπτώσεις: "Άσε, πατέρα, αυτό είναι δύσκολο για σένα, θα το κάνω εγώ. Ετοιμαστήκαμε όσο μπορούσαμε για τα 120 μίλια και πήγαμε. Αυτό που έχω να πω είναι ότι άξιζε και με το παραπάνω. Θυμάμαι κάποιο απόγευμα, με 100 μίλια μπροστά μας, που ήμουν αγχωμένος. Το Μετεωρολογικό Δελτίο μιλούσε για άπνοια. "Χριστέ μου, πώς θα φτάσουμε", αναρωτήθηκα. Όμως φτάσαμε. Τώρα όλα αυτά τα θυμάμαι με ευχάριστες νότες μέσα στο μυαλό μου.
Πείτε μας μερικά λόγια για τη φετινή σας συμμετοχή...
Η αλήθεια είναι ότι πέρσι δεν μπορέσαμε να έρθουμε, αν και το θέλαμε πολύ. Φέτος τον χειμώνα, ονειρευόμασταν ακόμη περισσότερα. Η κόρη μου η Ευγενία σπουδάζει στα Χανιά. Ήταν μακριά. Άλλα όμως θέλεις και άλλα καταφέρνεις πολλές φορές. Φέτος είχα πεισμώσει. Εργαζόμενος στο εξωτερικό, με τα παιδιά σχετικά σκορπισμένα στις τέσσερις διευθύνσεις του ανέμου... Υποσχέθηκα όμως στον εαυτό μου ότι κόντρα σε όλες τις δυσκολίες θα πάμε στο Ράλλυ! Τον χειμώνα με χαρά κοιμόμουνα με τρεις κουβέρτες και με τη σκέψη ότι η περικοπή της θέρμανσης κάνει περισσότερο πιθανή τη συμμετοχή μου στη διοργάνωση!
Τι σημαίνει για σας Ράλλυ Αιγαίου και η συμμετοχή σε αυτό;
Είναι μια δοκιμασία αντοχής και δύναμης, σωματικής και ψυχικής. Είναι μια δοκιμασία που δένει το πλήρωμα και συγχρόνως, είναι ασύγκριτη ευχαρίστηση να νυχτώσεις και να ξημερώνεις στην θάλασσα, με νησιά να χάνονται πίσω και αλλα να εμφανίζονται αχνά μπροστά... Μια διαρκής εξερεύνηση...
Ποια είναι η χρονιά ή η διαδρομή, που έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη σας;
Το 2011 φεύγοντας από τις Οινούσες, για τη Χίο, στο δρόμο προς Σούνιο, απόγευμα με 100 μίλια μπροστά μας, θυμάμαι να είμαι αγχωμένος. Και πάλι το Μετεωρολογικό Δελτίο έλεγε για άπνοια. Οι υπόλοιποι ήταν μέσα "στην τρελή χαρά". Ξαφνικά, συνειδητοποιώ ότι μπορώ να ευχαριστηθώ το σήμερα και βλέπουμε για το αύριο. Την νύχτα, ο βοριάς σταδιακά έσβησε, η νυχτερινή βάρδια πόδισε προς την Ανδρο και το ξημέρωμα μας βρήκε με ωραίο αεράκι κοντά στις ακτές της Ανδρου, όπου και η φωτογραφία που σας έστειλα. Αργότερα, ο αέρας γύρισε σε βοριαδάκι που μας πέρασε εύκολα και ξεκούραστα από το Κάβο Ντόρο και λίγο μετά το μεσημέρι, παρέα με το ιταλικό σκάφος, περάσαμε κάτω από τον ναό του Ποσειδώνα ...
Θεωρείτε ότι το Ράλλυ Αιγαίου βοηθά τον ελληνικό τουρισμό;
Εικόνες με δράση, θάλασσα, ήλιο, πανιά να ανεβαίνουν και κατεβαίνουν, η πλώρη να αφρίζει στο κύμα με φόντο τα μαγευτικά νησιά μας: όλες αυτές οι εικόνες είναι το Ράλλυ Αιγαίου. Αποτελεί το καλύτερο δέλεαρ. Παρακολουθώντας όλα αυτά, θέλει ο κόσμος να έρθει στην Ελλάδα και να τα γνωρίσει από κοντά.
Πώς ξεκινήσατε να ασχολείστε με τη θάλασσα;
Από μικρό παιδάκι είχα ένα πολύ μικρό βαρκάκι. Είχε πανί μόλις 3,5 μέτρα. Αρμένιζα ώρες ατέλειωτες, για βόλτα, για μπάνιο, για ψάρεμα, με έκαψε ο ήλιος, με χιλιοτουμπάρισαν τα μπουρίνια, με τσιμπήσαν οι τσούχτρες, κωπηλάτησα και περπάτησα ώρες, όπως όταν, για παράδειγμα, έσπασε το τιμόνι μου. Ήμουν μόλις δώδεκα, όταν μια καλοκαιρινή βαριά πνευμονία σταμάτησε την καριέρα μου στα optimist. Πράγματι, είχα μερικές αξέχαστες εμπειρίες σε ένα ξύλινο lightning και ένα Flying Dutchman!
Αργότερα, το 1981, ο πατέρας μου -στον οποίο οφείλω εκτός από το ζην και ένα μεγάλο μέρος του "ευ ζην" μου- απέκτησε ένα ονειρεμένο 28αρι Albin Vega, όπου περάσαμε εξαιρετικά και συνηθίσαμε, εξαιτίας διαρκών μηχανικών προβλημάτων, να επιστρέφουμε από την Αλόννησο στον Βόλο με πανιά. Πρόκειται για σεβαστή απόσταση 60 μιλίων...
Από το 2007 έχω το σκάφος Ηakuna Μatata και το υπηρετώ αδιάκοπα. Παράλληλα, έχω την χαρά να έχω διάφορες στιγμές, εύκολες και δύσκολες, ευχάριστες και συναρπαστικές, αλλά και δυσάρεστες, με όλα τα άτομα του κύκλου μου: τα παιδιά μου, τους φίλους μου, ακόμη και δεκάδες περαστικούς με πολλούς από τους οποίους έχουμε δεθεί, χάρη στην κοινή μας αγάπη για τη θάλασσα.
Συμφωνείτε με την άποψη του Οδυσσέα Ελύτη ότι η Ελλάδα είναι ήλιος, ουρανός, θάλασσα και έρωτας;
Συμφωνώ απόλυτα. Με μια διευκρίνηση: Για τους νεώτερους έρωτας σημαίνει την έλξη προς τον σύντροφο. Για μένα, ως μεγαλύτερος, η έλξη προς τον σύντροφο είναι ένα μικρό κομμάτι του συνόλου του έρωτα για την ζωή, που μας δίνει συνολικά την ιδιαίτερη ευχαρίστηση σε κάθε μικρή και μεγάλη στιγμή. Όταν μας δροσίζει το αεράκι, όταν μας ζεσταίνει ο ήλιος, όταν βλέπουμε το πολύχρωμο της θάλασσας, όταν μυρίζουμε τα στεριανά αεράκια, όταν ζούμε ένα ξημέρωμα...
Η ουσία είναι να καταφέρεις να αισθανθείς ότι είσαι μέρος του συνόλου της ζωής, προσωρινό μεν, αφού όλοι είμαστε θνητοί, αλλά ενεργό, και όχι απλός επισκέπτης ή παρατηρητής στη διαδρομή που μας γίνει ανώτερο δώρο να διανύσουμε...
