Της Βίκης Βαμιεδάκη
Συνεχίζουμε την κουβέντα μας από εκεί που είχαμε σταματήσει στο προηγούμενο άρθρο. Ανέλυσα λοιπόν το γιατί πρέπει να σταματήσετε να ταξιδεύετε μόνοι σας και τώρα ήρθε η ώρα να κάνω το αντίθετο. Περιμένω πάντα τις απόψεις σας για να βρούμε τις πραγματικές αιτίες του γιατί πρέπει να ξεκινήσουμε να ταξιδεύουμε μόνοι μας.
Τι ποιο αναζωογονητικό, γεμάτο έμπνευση και φαντασία, τι ποιο περιπετειώδες από το να ταξιδεύει κάποιος μόνος του. Και μόνο να παρατηρείς τις εκφράσεις φίλων και γνωστών όταν σε ρωτούν επίμονα «φοβήθηκες», «ένιωσες μοναξιά», «σου έλειπαν οι φίλοι και η οικογένεια σου» και άλλα τέτοια, σου φτιάχνουν το κέφι και σου επιβεβαιώνουν το κατόρθωμα!
Γιατί το να ταξιδεύεις σόλο, είναι από μόνο του μια περιπέτεια. Πρώτα και πάνω από όλα μαθαίνεις να βασίζεσαι στον εαυτό σου, παίρνεις μόνος σου αποφάσεις άρα και την ευθύνη αυτών και έχεις την ευκαιρία να δημιουργήσεις την δική σου περιπέτεια. Τώρα αν βρεθείς σε μια άγνωστη γειτονιά του Καίρου, που όλοι κάθονται στο ένα πόδι, δεν ξέρουν γρι αγγλικά, γαλλικά, παρά μόνο σουαχίλι που πάντα ήθελες να μάθεις αλλά ποτέ δεν το έκανες, τι θα κάνεις; Εκεί επιστρατεύεις όλες τις υποκριτικές σου ικανότητες, τη γλώσσα του σώματος, τραγουδάς, όλο και κάποιος θα σου δείξει τον κεντρικό δρόμο για να φύγεις και να τον αφήσεις ήσυχο. Ας πούμε ότι έκανες τη λάθος στροφή στην πιο κακόφημη γειτονιά του Λονδίνου και σε λήστεψαν ένα τσούρμο πιτσιρίκια και πάλι γυρνώντας στο ξενοδοχείο θα το θυμάσαι και θα γελάς και θα το διηγείσαι ακόμα και στα δισέγγονα σου.
Εδώ που τα λέμε, δεν είναι και τόσο εύκολο να ταξιδεύεις με άλλους. Δεν έχετε τις ίδιες ευαισθησίες σαν άνθρωποι, άλλος λιγότερο, άλλος πιο πολύ, απίθανο να συμφωνείτε για το τι θα κάνετε κάθε μέρα. Και ενώ βλέπεις την μελαχρινή καλλονή, βγαλμένη από τις χίλιες και μια νύχτες να πετά το κέρμα ολομόναχη στη Φοντάνα Ντι Τρέβι στη Ρώμη και θέλεις να πας να της πεις ότι εσύ είσαι ο άνδρας της ζωής της – που μην γελιόμαστε μπορεί να είσαι – ο φίλος σου σε τραβάει από το μανίκι γιατί θα κλείσει το Apple Store που απέχει μια ώρα δρόμο. Μια ζωή θα το μετανιώνεις και θα το σκέφτεσαι. Ενώ αν ταξίδευες μόνος θα μπορούσες να το είχες κάνει και να είσαι τώρα μεγαλοκτηματίας στην Τοσκάνη με κτήμα και αμπέλια.
Κακά τα ψέματα, όταν ταξιδεύεις μόνη σου, ρουφάς ολόκληρο το ταξίδι. Κάνεις το πρόγραμμα σου και μόνο αυτό. Πεινάς; Θα φας αμέσως ότι βρεις και δεν θα περιμένεις να συναντήσεις μετά από ώρες, το εστιατόριο που μόλις έλεγξε το υγειονομικό και ναι, το εγκρίνει η φίλη σου. Θα φλερτάρεις τον σκωτσέζο στην pub, που πιο άσχημο ζήτημα να έχεις ξαναδεί στο λύκειο, θα πιείτε μαζί μέχρι πνιγμού και καμιά από τις κολλητές σου δεν θα είναι εκεί για να σε σταματήσει. Οκ, ήταν χάλια, άπλυτος, μεθυσμένος, αλλά ήταν η παρέα σου και κανείς ούτε θα το μάθει, ούτε θα το κρίνει.
Σε κάθε περίπτωση είναι μεγάλη πρόκληση να ταξιδεύεις μόνος, μόνη. Προκαλούν πάντα οι σόλο ταξιδιώτες, άλλους σόλο ταξιδιώτες και όχι μόνο. Οι ντόπιοι σε βλέπουν πάντα σαν εξερευνητή και σε καλούν στα σπίτια τους, το προσωπικό του ξενοδοχείου θα σε κάνει παρέα και θα σε καλεί για ποτά, στο μπαρ θα σε αναγνωρίζουν και θα σε περιμένουν κάθε μέρα. Δύσκολο να περάσεις απαρατήρητος/η. Θα αρχίσεις τις αναρτήσεις στο FaceBook και τα σχόλια από τους νέους σου φίλους στο εξωτερικό θα σε μετατρέψουν αυτόματα σε κοσμοπολίτη, κοσμογυριστή.
Σίγουρα δεν έχεις κάποιον να μοιραστείς τις εμπειρίες που θα ζήσεις και κάποιες από τις ιστορίες που θα διηγείσαι δεν θα γίνονται πιστευτές από την παρέα. Άντε τώρα να πείσεις, ότι ενώ έπινες το ποτό σου στο lobby-bar της Βηρυτού, ήρθε ένας πλούσιος άραβας κορτάκιας και ήθελε να σε κεράσει και εσύ ενοχλήθηκες και ήρθε ένας πανύψηλος, γεροδεμένος, σαν μοντέλο του Αρμάνι και σε έσωσε, λέγοντας «αγάπη μου σόρρυ άργησα». Τι σημασία έχει όμως ποιος πιστεύει τι;
Το γιατί πρέπει να ξεκινήσεις να ταξιδεύεις μόνος, μόνη είναι αυταπόδεικτο. Σηκώνεσαι αυτή τη στιγμή, μαζεύεις όλα τα λεφτά που έχεις στην άκρη για κινητό, ενοίκιο, χαράτσι ΔΕΗ και κοινόχρηστα και πας στο αεροδρόμιο. Κοιτάς τον πίνακα, διαλέγεις προορισμό και φεύγεις. Ούτε η απόφαση, ούτε η πράξη, ούτε ο προορισμός, ούτε το ίδιο το ταξίδι μπορεί να μην έχουν σημασία. Σημασία θα έχει επειδή το έκανες εσύ, για 'σένα!
Εσείς τι λέτε;
