Της Βίκης Βαμιεδάκη
Καλοπροαίρετα φίλος ξενοδόχος μου είπε χτες: Όλο για εμάς γράφεις, αλλά για αυτά που τραβάμε εμείς από τους πελάτες μας, ποιος θα μιλήσει; Έχεις δίκιο του απάντησα…
Σαν εφιάλτης μου ήρθαν στο νου σκηνές απείρου κάλους που μου έχουν διηγηθεί γνωστοί και φίλοι ξενοδόχοι, μα και επεισόδια που τα ‘χω δει με τα μάτια μου, γιατί αν δεν τα ‘βλεπα, δεν θα τα πίστευα. Πολλοί από εμάς κουβαλάμε τη γνωστή ελληνική νοοτροπία που μας κάνει αυτομάτως ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου, αφεντικά του ξενοδόχου και του προσωπικού του, μόλις πατήσουμε το πόδι μας στο δωμάτιο που νοικιάσαμε για διακοπές ολίγων ημερών.
Πληρώνοντας δυο νύχτες διαμονής, θεωρούμε ότι μας ανήκουν οι πετσέτες, τα τασάκια, τα τηλεκοντρόλ, ένα κάδρο πάνω από το κρεβάτι και τα πατάκια του μπάνιου (χρόνια τα έψαχνα βρε Τάκη μου στα μαγαζιά, θα τα πάρω, τα πληρώσαμε) και τα βάζουμε στη βαλίτσα. Κατεβαίνουμε στη ρεσεψιόν και στήνουμε μέγα καυγά, γιατί μας διώχνουν λέει απ’ το δωμάτιο στις 12 το μεσημέρι, ενώ είναι ήδη στις 2 το απόγευμα και ο επόμενος πελάτης περιμένει στον καναπέ (έχει ξυπνήσει από τις 6 που έφτασε το καράβι). Γκρινιάζουμε στους σερβιτόρους στο πρωινό, την ώρα που έχουν πλακώσει όλοι να φάνε, γιατί δεν έχει Πεκορίνο Αμφιλοχίας, αλλά μόνο κίτρινο, άσπρο και μπλε τυρί.
Να δουν τα μάτια σας δωμάτιο με τζάκι, των 20 τετραγωνικών, που φυσικά το άφησαν αναμμένο οι αγαπητοί πελάτες, με θεόκλειστα παράθυρα, και έβαλαν και το ταμπελάκι «do not disturb» και γύρισαν το βράδυ. Κατάμαυροι οι τοίχοι, τα πάντα νοτισμένα στην κάπνα και αυτοί να ωρύονται. Πέρυσι, άλλοι εκλεκτοί πελάτες σε μικρό ξενοδοχείο στις Κυκλάδες, ενώ ζήτησαν να φέρουν το σκύλο τους και το ξενοδοχείο απάντησε ότι δεν δέχεται κατοικίδια, έφτασαν πουρνό πουρνό, έχοντας μαζί τους: Ένα τεράστιο σκύλο και δύο παιδιά παραπάνω από αυτά που είχαν δηλώσει (τα γέννησαν στο ενδιάμεσο προφανώς).
Να μπείτε σε σουίτα, μετά από ολονύκτιο πάρτι, από αυτά που κάναμε σε φίλους όταν οι γονείς τους θα έδιναν το σπίτι την επόμενη μέρα για αντιπαροχή. Σπασμένα κρεβάτια, καρέκλες, καμένα σεντόνια και καναπέδες από τσιγάρα. Καταλαβαίνω κάποιους που δεν πήγαν πενταήμερη και δεν άνοιξαν με βαριοπούλα τον ενδιάμεσο τοίχο για να επικοινωνούν απευθείας με τους συμμαθητές τους στο διπλανό δωμάτιο. Αυτή την καφρίλα όμως, δυσκολεύομαι να την κατανοήσω.
Διάβασα σε μεγάλη έρευνα του εξωτερικού, ότι οι πελάτες των ξενοδοχείων, έχουν την τάση να κυκλοφορούν γυμνοί στα δωμάτια και να κάθονται τσίτσιδοι στα πιο απίθανα σημεία…Ε, έχω δει δωμάτιο που θέλει όχι μόνο απολύμανση, αλλά να μπει ολόκληρο στον κλίβανο για να καθαρίσει. Έχω ακούσει από ρεσεψιονίστα ότι του έχουν αφήσει μέχρι και καρότσι με μωρό και του είπαν «παιδί, πάμε για ψώνια, θα περάσουμε να το πάρουμε αργότερα, μην ανησυχείτε είναι ήσυχο»!
Ιστορίες καθημερινής, ξενοδοχειακής τρέλας…
Μην πω για αυτά που ακούν οι εργαζόμενοι στα τηλεφωνικά κέντρα και τις ρεσεψιόν. Θα έγραφαν απίστευτα best sellers. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε έλληνες αλλά και σε ξένους πελάτες. Δανείζομαι ατάκες από δικό τους γκρουπ στο FaceBook:
«Ερχεται χτες μια παρέα Νορβηγών για να τους δώσω πληροφορίες πως θα πάνε Παλαιοχώρα (οικισμός στη Νότια Κρήτη)...τους δείχνω φωτογραφίες πως είναι το μέρος, τους εξηγώ στον χάρτη πως να πάνε, τους λέω τι επιλογές έχουν, παραλία με άμμο, πολυσύχναστη, παραλία με βότσαλα πιο οικογενειακή κλπ. Κι έρχονται σήμερα πάλι ρεσεψιόν: "Γιατί δεν μας είπες ότι θα έχει ζέστη; Καήκαμε από τον ήλιο!».
«- Μπορω να μην κάνω check οut στις δώδεκα και να φύγω στις έξι;
- Μπορείτε αλλά θα χρεωθείτε με το 50% της τιμής επιπλέον
- Μπορείτε να κάνετε κάτι για να πληρώσουμε λιγότερο;
- Αυτή είναι η χρέωση για επιπλέον διαμονή
- Αν δε κοιμηθούμε; Κι αν δε χρησιμοποιήσουμε τουαλέτα;.
- …».
«Πελάτης: Ποιος σερβίρει πρωινό;
Ρεσεψιόν: Είναι μπουφές κύριε, μπορείτε να πάρετε ότι θέλετε.
Πελάτης: Ποιος είναι αυτός ο μπουφές, να του πείτε να μου φέρει πρωινό!»
Επειδή πρέπει να λέμε και του στραβού το δίκιο, είμαστε και εμείς οι πελάτες πολλές φορές απαράδεκτοι στη συμπεριφορά μας. Δεν σεβόμαστε ούτε τους ανθρώπους που μας υποδέχονται, ούτε τις περιουσίες τους. Και από πάνω θεωρούμε ότι δεν έχουμε καμιά ευθύνη, μόνο δικαιώματα, διότι πληρώνουμε. Δεν είναι έτσι και το ξέρουμε, άρα πρέπει να διορθωθούμε.
Σας χαιρετώ με ένα κλασικό ανέκδοτο ξενοδοχείων αφιερωμένο και στις δύο πλευρές:
Πάνε δυο φίλοι σε ένα ξενοδοχείο στην Αγγλία. Ανοίγουν την ντουλάπα να βάλουν μέσα τα ρούχα τους και βλέπουν ένα ποντικό.
- Καλέ ξέρεις πως είναι ο ποντικός στα αγγλικά για να πάρουμε τηλέφωνο στην ρεσεψιόν, να τους πούμε ότι βρήκαμε ένα;
- Όχι, Εσύ;
- Ούτε εγώ!
- Εντάξει, άσε θα πάρω εγώ να εξηγηθώ!
- Yes, Reception?
- Yes, how can I help you?
- Do you know Tom and Jerry?
- Yes, of course.
- Ε, Jerry is here!!!
