Της Βίκης Βαμιεδάκη
Έχοντας περάσει από παιδάκι όλες τις χειμερινές μου διακοπές και ειδικά των Χριστουγέννων στα Σεντ Μόριτζ, τα Γκστάαντ, τις Κουρσεβέλ και στο τσακίρ κέφι καμιά Αράχοβα, δικαιούμαι να γνωρίζω τους κανόνες καλής συμπεριφοράς στο χιόνι.
Κάπως έτσι βλέπω να νιώθουν και να συμπεριφέρονται πάμπολλοι έλληνες συνταξιδιώτες και ειδικότερα οι ελληνίδες. Γιατί πως αλλιώς να εξηγήσεις το γεγονός ότι στο χιονοδρομικό φοράμε μπότες με τακούνι (10ποντο ή 12ποντο) και ωρυόμαστε στις ουρές και σπρώχνουμε (ούτε στην εφορεία δεν κάνουμε έτσι, μια εβδομάδα αφού έχει λήξει η προθεσμία για τα τέλη κυκλοφορίας). Φυσικά κάνουμε χαλαρές βόλτες στις πίστες, βρίζοντας αυτούς που κάνουν σκι (μα τι γύφτοι εδώ θα κάνουν τις μαγκιές τους) και αφήνουμε τα παιδιά μας να κυκλοφορούν παντού, αγνοώντας τους κινδύνους (παιδάκι είναι άστο να παίζει πάνω στη μαύρη πίστα, άξεστε)!
Για του λόγου το αληθές (δεν μιλώ για εμάς του τα κάνουμε αυτά, για τους άλλους λέω) σας προτείνω την επόμενη φορά που θα πάτε βόλτα σε ένα χιονοδρομικό της χώρας, καθίστε και παρατηρήστε τι γίνεται γύρω σας. Δεν λέω εκδρομή πάμε, ότι θέλουμε θα κάνουμε, όμως, όπως όλα τα πράγματα, έτσι και το χιόνι – στην οργανωμένη του μορφή – έχει τους κανόνες του. Και οι κανόνες οι συγκεκριμένοι υπάρχουν πρώτα και πάνω από όλα για να υπερασπίζουν την ασφάλεια μας.
Σαφώς και δεν φοράμε τακούνια κυρίες μου, γιατί αν πέσουμε, πράγμα πολύ πιθανό, θα σπάσουμε κάνα πόδι και θα τρέχει ο γιατρός του κέντρου να φροντίσει την δική μας ανοησία, ενώ θα έπρεπε να ενδιαφέρεται για εκείνους που είναι πάνω στο βουνό. Γιατί οι ουρές στα χιονοδρομικά, υπάρχουν και είναι ιερές και απαιτούν υπομονή. Όποιος δεν την έχει και δεν μπορεί να περιμένει να ανέβει στο lift, να πάει με τα πόδια. Δεν μπορείς κύριε τάδε μου με την φανταχτερή σανίδα, που μόλις την αγόρασες και θέλεις να κάνεις το κομμάτι σου, μη έχοντας ιδέα σε τι χρησιμεύει, να σπρώχνεις και να φωνάζεις: «Κάντε άκρη να περάσω, τι περιμένετε, χάλια οργάνωση, δεν ξανάρχομαι στο ..(μπιπ) χιονοδρομικό σας!» Να μην ξανάρθεις κ. Τάδε μου.
Καλοί μου φίλοι, όταν βρεθούμε επιτέλους στις πίστες, επίσης τις σεβόμαστε. Δεν είναι λιβάδι με αγριολούλουδα να καθόμαστε με τις ώρες να τα κόβουμε και να τα μαδάμε, μπας και μας αποκαλύψουν αν μας αγαπά αυτός ή αυτή, που μας έχει στείλει μόνο ένα sms (που και αυτό έλεγε: «sorry den mporo apopse tha se paro ego»).
Οι πίστες είναι για τους σκιέρ, έχουν ταχύτητες, απρόοπτα, θέλουν αντανακλαστικά και τέλος πάντως υπάρχουν για εκείνους που ξέρουν τουλάχιστον τα βασικά και θέλουν να απολαύσουν το αγαπημένο τους σπορ. Όποιοι είναι αρχάριοι ή άσχετοι, να ξέρουν ότι υπάρχουν και άλλες μεγαλύτερες ντροπές σε αυτή τη ζωή, από το να πάνε στην πίστα για αρχάριους. Γι’ αυτό υπάρχει αυτή η πίστα. Τέλος, πιάνω το θέμα των παιδιών και αναρωτιέμαι, πόσο κακός γονιός μπορεί να είσαι όταν αφήνεις τα παιδιά σου να κάνουν σκι στις πίστες που κατεβαίνουν σαν τρελοί οι ενήλικοι σκιέρ. Γιατί τα αφήνεις να κυκλοφορούν όπου θέλουν, αφού βλέπεις ότι οι περισσότεροι κουβαλούν ογκώδη αντικείμενα; Τα χιονοδρομικά φροντίζουν και υπάρχουν πάντα ειδικοί χώροι για παιδιά. Και πίστες και lifts, ακόμα και παιδότοποι.
Δεν θα μιλήσω καθόλου για τις après ski εμφανίσεις, γιατί αφορούν περισσότερο τις κυρίες και αρκετά έχω κράξει και σήμερα.
Προσωπικά δεν ξέρω σκι. Έχω βρεθεί αρκετές φορές στις πίστες αρχάριων, με κάποιον περιχαρή δάσκαλο να προσπαθεί μάταια να μου μάθει τα βασικά. Όμως όλο γκρινιάζω, γιατί είναι βαριές οι μπότες και τα πέδιλα και φοβάμαι μην πέσω και γελάει η παρέα μέχρι να γίνουμε 80 ετών. Μου αρέσει όμως το βουνό και τα χιονοδρομικά και κάνω τις βόλτες μου και πίνω τις μπύρες μου στα σαλέ. Θαυμάζω τους σκιέρ και τους σέβομαι, όπως απαιτώ να με σέβονται και εκείνοι όταν κάνω το δικό μου αγαπημένο σπορ (τελευταία παίζω ξερή στο internet).
Τώρα που έπεσε χιόνι και άνοιξαν όλα τα χιονοδρομικά της χώρας, γιατί δυστυχώς χρήμα δεν υπάρχει να πάμε στα Σεντ Μόριτζ , καλό είναι να ακολουθήσουμε τους βασικούς κανόνες καλής συμπεριφοράς και ένδυσης.
Είναι η ώρα να σταματήσουμε να αλληλοαποκαλούμαστε: «Ελληνάρες».
[email protected]
