Της Βίκης Βαμιεδάκη
«Γιαννάκηηηη άμα πνιγείς θα σε δείρω»!! Η πάλαι ποτέ αγαπημένη ατάκα της ελληνίδας μάνας, με την οποία δήλωνε σε όλη την παραλία ότι το γιό της τον λένε Γιάννη και τον απειλούσε με ξύλο, σε περίπτωση που πνιγεί στη θάλασσα, πάει, ξεπεράστηκε...
Νέα ήθη για τον νεοέλληνα έφερε η τεχνολογία. Η ατάκα με το Γιαννάκη αντικαταστάθηκε τα τελευταία χρόνια με νέα: «Γιαννάκηηηη αν μου τελειώσεις τη μπαταρία του iphone, δεν θα ξαναδείς τηλεόραση». Και καλά να είσαι στην παραλία και να μπορείς να πάρεις την ομπρέλα σου και να πας πιο πέρα. Αν είσαι όμως μες το μαύρο καταχείμωνο, σε ένα μικρό ξενοδοχείο στο βουνό, τι κάνεις;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ακούω και βλέπω τους πάντες να θαυμάζουν τα τουριστάκια. Και εγώ τα θαύμαζα όταν ήμουν μικρή, γιατί μιλούσαν ξένες γλώσσες, αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι άλλος είναι ο λόγος. Αυτοί οι μπόμπιρες, ευρωπαίοι οι περισσότεροι, που είναι καμάρι της μάνας τους και όλου του κόσμου που μένει μαζί τους στο ίδιο ξενοδοχείο. Κάθονται στο πρωινό, τρώνε αθόρυβα, παίζουν στην παραλία και νομίζεις ότι τους έχουν πατήσει το mute, ξυπνούν το πρωί και δεν τα παίρνεις χαμπάρι, ακόμα και αν μένεις στη διπλανή σκηνή.
Και πάμε τώρα στο κλασικό, εικονογραφημένο σκηνικό, της ελληνικής έκδοσης οικογενειακών διακοπών το χειμώνα. Ξενοδοχείο τέλειο. Οι φραγκάτοι γονείς, με την παρέα τους κλείνουν τρεις τζούνιορ σουίτες κοντά στο χιονοδρομικό. Ο ξενοδόχος τα έχει όλα έτοιμα. Τα καλά του τα χαλιά στο lobby, τις ντιζαϊνάτες καρέκλες, τα περίτεχνα γυάλινα διακοσμητικά και τις μέρες αυτές, τον ωραίο χριστουγεννιάτικο στολισμό του, με μπάλες, λαμπιόνια και κορδέλες. Οι οικογένειες ξυπνούν πρωί πρωί και ξεχύνονται στο πρωινό. Φυσικά ξυπνούν και τα γύρω δωμάτια, αφού έτσι έχουν μάθει στο σπίτι τους, να φωνάζουν, να γκρινιάζουν, η μάνα να παθαίνει την πρωινή υστερία και ο πατέρας να βρίζει το Wi-Fi που είναι αργό. Τέλος πάντων, μιας και είναι πληρωμένο το πρωινό, το τραπέζι γεμίζει με άπειρα ψωμιά, μαρμελάδες, κέικ, ομελέτες, με ότι έχει ο μπουφές, από τα οποία ελάχιστα φυσικά καταναλώνονται…
Ώρα για βόλτα. Αλλά ποια βόλτα; Τσακώνονται λίγο τα ζευγάρια, βαριούνται, οι άνδρες κουρασμένοι θέλουν να αναλύσουν και το μνημόνιο, οι μανάδες το ίδιο, θέλουν να ανταλλάξουν παράπονα για τους συζύγους, τα παιδιά έξαλλα από την κλεισούρα στην πόλη, τόσους μήνες. Αποφασίζουν οι μεγάλοι να μείνουν μέσα – τόσα λεφτά δίνουν στο ξενοδοχείο – να μην το ευχαριστηθούν; Δανείζουν στα παιδιά τα iphone, ipad, ότι σε smart τηλέφωνο υπάρχει, έχουν μαζί τους και τα playstation και άλλες φορητές παιχνιδο-κονσόλες και τους λένε: παίξτε. Πάνε και οι ταλαίπωροι γονείς στο διπλανό χώρο με τζάμια που επιτρέπεται το κάπνισμα, να πουν μια κουβέντα μόνοι τους βρε αδελφέ. Βαριούνται κάποια στιγμή τα παιδιά τα μηχανήματα (του διαβόλου, που έλεγαν και οι παλαιότεροι) και αρχίζουν το κυνηγητό, κρυφτό, στο lobby, το καφέ και τους διαδρόμους. Ε, μια σταλιά ξενοδοχείο, μέσα κλεισμένα, όλοι θα απολαύσουν το παιχνίδι τους...
«Φτου ξελευτερία» όμως ποιος θα φωνάξει; Ο ξενοδόχος που βλέπει τους υπόλοιπους πελάτες να δυσανασχετούν, να τον στραβοκοιτάζουν και να είναι έξαλλοι γιατί δεν μπορούν να βρουν δυο λεπτά ηρεμίας στις ελάχιστες και πανάκριβες διακοπές τους; Που βλέπουν τα ωραία χαλιά, τα έπιπλα και τα βάζα τους να λερώνονται να σπάνε και να μετακινούνται συνεχώς; Όσο για τους πελάτες που προανέφερα, απλά σημειώνουν να μην ξανάρθουν ποτέ σε αυτό το ξενοδοχείο και αναρωτιούνται που είναι οι γονείς αυτών των παιδιών και πόσο αναίσθητοι είναι.
Πρέπει να είμαστε πολύ σοβαροί όταν μιλάμε για παιδιά. Δεν φταίνε τα παιδάκια που παίζουν. Αυτή είναι η μόνη τους «δουλειά» και ασχολία μέχρι να μεγαλώσουν. Κι όταν τα παίρνεις από το διαμέρισμα και τα κλείνεις στο ξενοδοχείο, δεν τους κάνει καμία διαφορά. Στην απομόνωση εκεί, στην απομόνωση και εδώ. Μόνο που στο ξενοδοχείο οι ελευθερίες είναι μεγαλύτερες, γιατί τα βάζα δεν είναι δικά μας και επίσης δεν ξέρουμε και τους άλλους ενοίκους, οπότε δεν μας νοιάζει αν ενοχλούνται.
Καλοί μου γονείς, στο βουνό είστε, στην παρθένα φύση, μες το οξυγόνο. Με βεβαιότητα υπάρχουν άπειρα μνημεία και αξιοθέατα στη γύρω περιοχή. Βουνά με χιόνια, χωράφια με δέντρα και λουλούδια, χωριά με αληθινά ζώα να κυκλοφορούν στους δρόμους και εσείς κρατάτε τα παιδιά σας μέσα στο ξενοδοχείο; Είναι δυνατόν να βλέπουν γάιδαρο και να ρωτάνε «μαμά, τι είναι αυτό το μεγάλο»; Πηγαίνετε τα μια βόλτα. Αφήστε να εισπνεύσουν καθαρό αέρα, να λερωθούν στα χώματα, να τρέξουν στα στενά που δεν περνούν αυτοκίνητα. Πείτε τους δυο λόγια για τον τόπο, για το που βρίσκονται, τι κάνουν εκεί οι άνθρωποι, μάθετε τους να χαιρετάνε στο δρόμο. Αφήστε τα να εξερευνήσουν, να μυριστούν, να ξεσκάσουν. Μην τα αγριεύετε άλλο!
Γιατί μετά δεν θα πρέπει να αναρωτιέστε, γιατί τα παιδιά σας νομίζουν ότι τα Angry Birds είναι τα μόνα ζωάκια πάνω στη γη και ο σκοπός τους είναι να καταστρέφουν κατασκευές, μέχρι να βγει η επόμενη έκδοση…
Και βεβαίως σεβαστείτε τους άλλους ανθρώπους που προσπαθούν, καταπιεζόμενοι από την δικιά σας αναισθησία να κάνουν διακοπές.
