Στο χιλιοφωτογραφημένο Ημεροβίγλι της Σαντορίνης βρέθηκα ένα απόγευμα στο τέλος του Οκτώβρη.
Ο καιρός καλός, η θέα της καλντέρας και του Αιγαίου καθώς έπεφτε ο ήλιος μαγική. Όπως πάντα. Η απόλαυση όμως και η αξέχαστη στιγμή για μένα ήταν η σιωπή. Η απόλυτη ησυχία που κυριαρχούσε, είναι για μένα η πιο δυνατή ανάμνηση.
Λίγες μέρες μετά ήρθε ένας φίλος σουηδός στην Αθήνα. Έρχεται πολύ συχνά για δουλειές και μένει πάντα στο Hilton, σε δωμάτιο του 10ου ορόφου. Λατρεύει τη θέα της πόλης το βράδυ και δεν χορταίνει να κοιτά την Ακρόπολη, σαν να ‘ναι η πρώτη φορά, κάθε φορά. Μου τηλεφώνησε αργά το βράδυ και δεν τον άκουγα καλά. «Καλά είμαι, στο μπαλκόνι μου απολαμβάνω την Αθήνα τη νύχτα», μου είπε και συνέχισε, «το μόνο όμως που θα ήθελα είναι να πάταγα ένα mute, να μην ακούω τα αυτοκίνητα που περνούν, να μην ακούω τίποτα, μόνο να βλέπω».
Σκεφτόμουν πέρυσι που ήμουν καλεσμένη στο Σεντ Μόριτζ, στην Ελβετία (τα καλά του επαγγέλματος). Ήταν τέλος Μαρτίου που σημαίνει και το κλείσιμο της σεζόν και με ένα γούνινο κουβερτάκι στα πόδια, απ’ τη βεράντα του Carlton, κοιτούσα την παγωμένη ακόμα λίμνη μπροστά μου. Δεν άκουγα τίποτα. Ήταν τόσο ήσυχα που το ζευγαράκι παραδίπλα μου ή μιλούσε τη νοηματική ή ψιθύριζε τόσο σιγά που ήταν σαν να μην υπάρχει.
Λαχτάρησα να βρεθώ στο χωριό μου το Μέρωνα και να ‘ναι χειμώνας και να περπατώ στο αόρι, προσέχοντας να μην κάνω θόρυβο με τα βήματα μου. Να μην ενοχλήσω τη φύση και τους «κατοίκους» της, να ακούω καθαρά τα πουλιά που κελαηδούν. Σε μια μικρή κοιλάδα στους πρόποδες του Ψηλορείτη, στην Κρήτη είναι ο Μέρωνας.
Γιατί όμως αυτή η απόλαυση της σιωπής. Μα, η απάντηση είναι απλή: Οι περισσότεροι από εμάς, μιλάμε συνεχώς και δουλεύουμε πολύ (και συνεχώς). Μας λείπει η ησυχία, η ηρεμία, μα πιο πολύ η σιωπή. Η σιωπή λοιπόν, είναι η νέα πολυτέλεια που έχουμε ανάγκη να απολαμβάνουμε. Και θα το πετύχουμε μόνο αν ταξιδεύουμε την χαμηλή, όχι την τουριστική περίοδο, όπου κι αν ταξιδεύουμε. Στη Σαντορίνη τον Οκτώβρη, στην Αθήνα τον Αύγουστο, στα χιόνια την Άνοιξη κ.ο.κ.
Στο χέρι των επαγγελματιών του τουρισμού που μας υποδέχονται είναι να κάνουν δελεαστικούς τους προορισμούς τους, την εποχή που έχουν τη λιγότερη δουλειά.
(Ευχαριστώ τον Μανόλη Γ. Μοσχονά για αυτή τη φωτογραφία από τον Ψηλορείτη)
Βίκη Βαμιεδάκη
