Του Νεκτάριου Β. Νώτη
Υπάρχουν δύο κατηγορίες ταξιδιωτών σε αυτό τον κόσμο, που έχουν δημιουργήσει αντίστοιχα δύο κουλτούρες:
Αυτοί, που αντιμετωπίζουν το ταξίδι ως μια απλή διαδικασία, ως απλώς τη μετάβαση από έναν τόπο σε έναν άλλο, και δεν ενδιαφέρονται για τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από τη μεταφορά τους.
Και αυτοί, που βλέπουν το ταξίδι ως μια εμπειρία, με αρχή, μέση και τέλος, και την οποία θέλουν να απολαύσουν από το πρώτο έως και το τελευταίο λεπτό. Γι αυτό άλλωστε και υπάρχουν - σε αεροπλάνα, πλοία και τρένα - η οικονομική και η διακεκριμένη θέση.
Ανεξάρτητα από το γεγονός του αν κάποιος έχει τη δυνατότητα να καλύψει το οικονομικό κόστος του εισιτηρίου σε καλύτερη θέση, το σίγουρο είναι ότι η business δεν κάνει τον επιβάτη, αλλά η παιδεία του.
"Αυτός είναι δικός μας ; Όχι, από άλλη παρέα"
Κυριακή απόγευμα, σε ταχύπλοο, που επιστρέφει από Κυκλάδες στον Πειραιά. Το πλοίο είναι γεμάτο, όπως είναι αναμενόμενο. Στην οικονομική θέση, από τη μία πλευρά, μια μεγάλη παρέα, που έκανε τη βάφτιση ενός παιδιού στο νησί. Το πλοίο έχει ήδη ξεκινήσει την πορεία του, αλλά τα μέλη της παρέας, θεωρώντας πως το πλοίο τους ανήκει, είναι όρθια και φωνάζουν, σαν να συνεχίζουν το γλέντι τους.
Μαζί τους και μικρά παιδιά, τα οποία και άφηναν να αλωνίζουν ανενόχλητα, χωρίς επίβλεψη ! Όπως ήταν φυσικό, δεν ήταν λίγα τα βλέμματα, που έπεφταν πάνω τους, θέλοντας να τους πουν να κάνουν λιγότερο θόρυβο και να φερθούν πιο κόσμια.
Μάταια.
Κάποια στιγμή, μάλιστα, ένας από την παρέα κοιτάζει προς το μέρος μου και λέει, με αφοπλιστικό θράσος:
"Αυτός είναι δικός μας ; Όχι, από άλλη παρέα". Και συνέχισε να... μιλάει δυνατά (πολιτικώς ορθή χρήση του "φωνάζω")!
Η business, που πληρώναμε
Μία μέρα πριν, στο αντίστροφο ταξίδι, από Πειραιά προς Κυκλάδες, στο ίδιο πλοίο : Η διακεκριμένη θέση είναι σχεδόν άδεια. Ξαφνικά, μπαίνουν οι γνωστοί τζαμπατζήδες, φίλοι του πληρώματος.
Μέχρι εδώ, κανένα πρόβλημα.
Άλλωστε, η όποια διαδικασία αφορά στην πλοιοκτήτρια εταιρεία και μόνο. Οι συγκεκριμένοι, λοιπόν, έχουν στήσει το ίδιο πηγαδάκι με αυτό, που περιέγραψα πιο πάνω, ακυρώνοντας την όποια ιδιωτικότητα προσφέρει η θέση αυτή, το εισιτήριο της οποίας είναι 50% ακριβότερο από της οικονομικής.
Σε ό,τι αφορά τις παροχές, ούτε το νερό προσφέρεται, αλλά χρεώνεται - σε ιδιαίτερα προνομιακή τιμή, πάντως, για να λέμε την αλήθεια.
Και στις δύο περιπτώσεις, οι επιβάτες ουδέποτε δέχτηκαν την παραμικρή παρατήρηση από το πλήρωμα.
Γιατί, άλλωστε; Θα μου πείτε, "Είσαι υπερβολικός. Δεν υπάρχουν τέτοιοι νόμοι".
Ασφαλώς και δεν υπάρχουν.
Είναι, όμως, κανόνες άγραφοι.
Είναι δίκαιο εθιμικό.
Είναι πολύ απλό: Πρόκειται για το σεβασμό στους ανθρώπους, με τους οποίους τυχαίνει να βρισκόμαστε στο ίδιο μέσο μεταφοράς.
Γιατί, ναι, το ταξίδι είναι εμπειρία.
Καλημέρα σας.
[email protected]
