Παγκόσμια Πολιτιστική Κληρονομιά σε μινιατούρα
Το γραφικό χωριό Καστράκι βρίσκεται στο νομό Τρικάλων, μεταξύ Καλαμπάκας και Μετεώρων, στη σκιά των βράχων της μοναστικής πολιτείας.
Το εντυπωσιακό τοπίο είναι γεμάτο πλατώματα, χαράδρες και απόκοσμα βράχια των Μετεώρων που μοιάζουν να θέλουν να αγγίξουν τον ουρανό.
Το χωριό πήρε την ονομασία του από ένα μικρό βυζαντινό κάστρο του οποίου σώζονται ακόμη λίγα ερείπια και ενώ προπολεμικά διατηρούσε ανέπαφη την αγροτική εικόνα της ελληνικής υπαίθρου, σήμερα έχει εξελιχθεί σε ένα τόπο αναψυχής των επισκεπτών που επιθυμούν να δουν τα Μετέωρα.
Αμφιθεατρικά χτισμένο στο δυτικό τμήμα των Μετεώρων, το Καστράκι έχει σημαντική τοπική παράδοση, έθιμα, δημοτικά τραγούδια ενώ όλα ξεχωρίζουν για τη μοναδικότητά τους.
Μικρά μονοπάτια, γραφικά δρομάκια, μικρά ξωκλήσια συνθέτουν το σκηνικό και όλα αυτά υπό τη σκιά των «Ιερών Βράχων». Το χωριό έχει ανακηρυχθεί μαζί με το σύνολο της περιοχής των Μετεώρων Μνημείο της Φύσης και Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την UNESCO και αποτελεί δημοφιλές σημείο – ορμητήριο για τους επισκέπτες που φτάνουν εκεί.
Το Καστράκι ενώνεται με την πόλη της Καλαμπάκας αλλά αποτελεί το πιο γραφικό ίσως κομμάτι της και γι’ αυτό το λόγο είναι ιδιαίτερα δημοφιλές. Αποτελεί επίσης αγαπημένο προορισμό των αναρριχητών που είναι εντυπωσιασμένοι από τους βράχους στην περιοχή.
Το έθιμο του χωριού
Ένα έθιμο του χωριού είναι το κρέμασμα των μαντηλιών στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου του Μαντηλά. Κάθε χρόνο στη γιορτή του οι κάτοικοι του χωριού και διάφοροι επισκέπτες από όλη την Ελλάδα τιμούν τον Άγιο προσφέροντας του ένα μαντήλι. Αναρριχητές αλλά και απλοί κάτοικοι αναρριχώνται για να ανεβάσουν τα καινούρια μαντήλια και να κατεβάσουν αυτά που είχαν ανεβάσει την περσινή χρονιά.
Το έθιμο ξεκίνησε από την περίοδο της τουρκοκρατίας, όταν ένας Τούρκος στρατιώτης έκοβε δέντρα κάτω από το μοναστήρι. Χωρίς να το θέλει έκοψε το χέρι του, τότε η γυναίκα του βλέποντάς τον έτρεξε να τον βοηθήσει τάζοντας στον άγιο το μαντίλι της για να γίνει καλά ο άντρας της. Τότε αμέσως ένας κάτοικος του χωριού ανέβασε το μαντίλι στο μοναστήρι και το χέρι του έγινε όπως το είχε πριν. Από τότε έχει που κρατά αυτό το έθιμο και κάθε χρόνο όλοι δίνουν τα δικά τους μαντίλια.
