Πού να πάτε και τι να δείτε
Η περιοχή της Αττικής που σε κάνει να νιώθεις πως βρίσκεσαι σε νησί.
Στην πραγματικότητα, το Μικρολίμανο είναι η κατάληξη του λόφου της Καστέλλας και αποτελεί μια προκυμαία ανάμεσα στο Πασαλιμάνι και το Νέο Φάληρο.
Ξεκίνησε να γίνεται πόλος έλξης κατ’ αρχάς για τον Πειραιά και στη συνέχεια και για την Αθήνα στα τέλη του ’80, ενώ το μεγάλο μπαμ έγινε στη δεκαετία του ’90. Μετά από μια περίοδο «καθίζησης» και έπειτα από μια σημαντική ανάπλαση, το Μικρολίμανο άλλαξε χαρακτήρα αλλά παραμένει μια από τις πιο εμβληματικές και σταθερά τουριστικές περιοχές του Πειραιά.
Πόσες ονομασίες δεν άλλαξε αυτό το γραφικό φυσικό λιμάνι του Πειραιά. Τα αρχαία χρόνια ονομαζόταν λιμένας της Μουνιχίας, η οποία, σύμφωνα με την επικρατέστερη φήμη, προέκυψε από τον ήρωα Μούνιχο, που κατέλαβε το λόφο (σημερινή Καστέλλα). Στη συνέχεια, ο ίδιος παρέδωσε την περιοχή στους Μινύες, μία αρχαία ελληνική φυλή. Οι Βυζαντινοί το αποκαλούσαν Φανάρι, πιθανώς λόγω της ύπαρξης φάρου στην είσοδό του. Και έπειτα κατά την Τουρκοκρατία του κόλλησαν την ρετσινιά Τουρκολίμανο. Άλλωστε, ο ελλιμενισμός οθωμανικών πλοίων ήταν εδώ συχνός. Για την παραπάνω ονομασία υπάρχει βέβαια και άλλο σενάριο και αυτό θέλει τον πασά του Πειραιά να προσφέρει αποκλειστικά την παραλία για να λούζεται το χαρέμι του.
Μόλις η Ελλάδα έγινε ανεξάρτητο κράτος, οι κάτοικοι έσπευσαν να του αλλάξουν το όνομα. Για κάποιο διάστημα παίρνει το όνομα λιμένας Κουμουνδούρου, λόγω της έπαυλης του Αλέξη Κουμουνδούρου που ήταν κτισμένη στο νοτιότερο άκρο του λιμανιού εκεί που σήμερα βρίσκεται ο Ναυτικός Όμιλος Ελλάδος.
Το 1926 αποφασίζεται να επανέλθει το Μουνιχία, το οποίο όμως δεν κατάφερε να καθιερωθεί στη συνείδηση του λαού. Το 1967 πια, ο δήμαρχος της Χούντας, Αριστείδης Σκυλίτσης, επέβαλλε το όνομα Μικρολίμανο και η υπόθεση έκλεισε οριστικά εκεί.
Σήμερα, ένα καλό σημείο για να ξεκινήσει κάποιος την βόλτα του εδώ είναι από το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Ακροβολισμένα ολόγυρα αρκετά café, bars και εστιατόρια τα οποία πάντα δίνουν πλήθος επιλογών για όλα τα γούστα. Εδώ βρίσκεται και το Δελφινάριο – το κλασικό θερινό θέατρο που ταυτίστηκε με τις επιθεωρήσεις. Στην ουσία, το Mικρολίμανο έχει δύο βασικούς δρόμους. Την ακτή Kουμουνδούρου και την ακτή Δηλαβέρη. Η δεύτερη ήταν κάποτε και πραγματική ακτή, αφού μέχρι τη δεκαετία του ’70 εκ υπήρχαν εδώ βράχια και η θάλασσα. Σήμερα τον τόνο δίνουν η πιτσιρικαρία και η νεολαία, οι μεγάλες καφετέριες και τα καλοκαίρια και η δυνατή ένταση της μουσικής. Η Kουμουνδούρου φιλοξενεί όλα τα εστιατόρια και τις ψαροταβέρνες και αρκετές καφετέριες.
Στην ουσία όμως, το «σημείο αφετηρίας» του Μικρολίμανο είναι η Παναγιά η Μυρτιδιώτισσα η οποία καθρεπτίζεται μέσα στα νερά του λιμανιού. Η ιστορία της είναι ενδιαφέρουσα και ξεκινάει τη δεκαετία του 1920 μια ομάδα 12 ατόμων δημιούργησαν ένα φιλανθρωπικό σωματείο με τίτλο «Ενοριακός Σύνδεσμος Νέου Φαλήρου-Τζαβέλλα» και το 1928 αγοράστηκε ο οικόπεδο όπου οικοδομήθηκε ο ιερός ναός έναντι 67.145 δραχμών. Η θεμελίωση ξεκίνησε το 1930 και ολοκληρώθηκε μέσα σε λίγους μήνες. Όπως έγραφε τότε ο πειραϊκός τύπος: «εις την ποιητικήν και γραφικωτάτην παραλία του νέου Φαλήρου και εις την αμμώδη και ήμερον εκείνη κυκλότερη έκτασιν ανεγέρθη εις απέριττος Ναός τιμηθείς επ’ ονόματι της Παναγιάς της Μυρτιδιωτίσσης της θαυματουργού».
Μόλις μπείτε πια στην καρδιά του Μικρολίμανου και σηκώσετε το βλέμμα ψηλά θα σας μαγέψει αυτή η γραφική και άκρως νησιώτικη εικόνα με τα σπίτια αμφιθεατρικά κτισμένα στο λόφο, ενώ δίπλα σας θα βλέπετε αγκυροβολημένα κότερα και μικρά καΐκια. Τα δεκάδες μαγαζάκια που λειτουργούν κατά μήκος της παραλίας ολοκληρώνουν αυτή την εικόνα και αίσθηση νησιού. Βέβαια ο χαρακτήρας διασκέδασης που έχει πια το Μικρολίμανο δεν είναι αυτός που υπήρχε μέχρι και πριν από δεκαπέντε χρόνια. Οι πάλαι ποτέ παραδοσιακές ταβερνούλες με τους ουζομεζέδες και τις ψάθινες καρεκλίτσες έχουν πια δώσει τη θέση τους σε μοντέρνα restos, και mainstream καφετέριες, after κρεπερί, κ.ο.κ
Η δε έντονη επισκεψιμότητα του κόσμου εδώ τα Σαββατοκύριακα οι οποίοι παρκάρουν αυτοκίνητα και μηχανές στον στενό πεζόδρομο της Κουμουνδούρου δίνουν ανά φάσεις την εικόνα μιας ατελείωτης και φασαριόζικης πίστας διασκέδασης, όχι τόσο γοητευτική όσο είναι η πραγματική ταυτότητα του Μικρολίμανου, όπως αναφέρει το exploringgreece.
Φαγητό σε μια από τις πιο γνωστές ταβέρνες σε όλο τον Πειραιά, τον Δουράμπεη. Συνεχίζει απτόητος την πορεία του από το 1932. Αμέσως αντιλαμβάνομαι πως, ακόμα και σήμερα, από εδώ έχουν περάσει όλοι οι κοσμικοί για μια γαρίδα σαγανάκι. Στην ουσία, το Μικρολίμανο προσφέρει σταθερά την καλύτερη βεντάλια επιλογών για άριστης ποιότητας ψαροφαγία. Το ένα καλό restaurant να συναγωνίζεται το άλλο.
Στη θέση τους στέκονται ακόμα μερικά διατηρητέα πλέον προσφυγικά στην Αλεξάνδρου Παπαναστασίου (ή Bασιλέως Παύλου, όπως λεγόταν παλιότερα ή λεωφόρος Φαλήρου, ακόμα πιο παλιά). Ψάξτε να τα βρείτε με το βλέμμα. Επί της συγκεκριμένης οδού, πηγαίνοντας προς το κέντρο του Πειραιά, υπάρχει η πολυκατοικία που δούλευε εργάτης ο Παπαμιχαήλ στις «Διπλοπενιές». Δείτε πώς είναι σήμερα.
Ένα πέρασμα από τον Ναυτικό Όμιλο. Ιδρύθηκε το 1933 με την επωνυμία «Nαυτικός Όμιλος Aθηνών» . Εκείνη την εποχή οι κάτοικοι της περιοχής απολάμβαναν διαρκώς τα μπάνια τους στα νερά του μικρού κόλπου. Το 1936 μετονομάστηκε σε «Ναυτικός Όμιλος Eλλάδας» και από το 1940 και για όσο η Eλλάδα ήταν βασιλευόμενη δημοκρατία, ο Nαυτικός Όμιλος είχε και τον επιθετικό προσδιορισμό «Bασιλικός». Η θέα που προσφέρει είναι πραγματικά για να την πιεις στο ποτήρι.
Στη θέση τους στέκονται ακόμα μερικά διατηρητέα πλέον προσφυγικά στην Αλεξάνδρου Παπαναστασίου (ή Bασιλέως Παύλου, όπως λεγόταν παλιότερα ή λεωφόρος Φαλήρου, ακόμα πιο παλιά). Ψάξτε να τα βρείτε με το βλέμμα. Επί της συγκεκριμένης οδού, πηγαίνοντας προς το κέντρο του Πειραιά, υπάρχει η πολυκατοικία που δούλευε εργάτης ο Παπαμιχαήλ στις «Διπλοπενιές». Δείτε πώς είναι σήμερα.
Ένα πέρασμα από τον Ναυτικό Όμιλο. Ιδρύθηκε το 1933 με την επωνυμία «Nαυτικός Όμιλος Aθηνών» . Εκείνη την εποχή οι κάτοικοι της περιοχής απολάμβαναν διαρκώς τα μπάνια τους στα νερά του μικρού κόλπου. Το 1936 μετονομάστηκε σε «Ναυτικός Όμιλος Eλλάδας» και από το 1940 και για όσο η Eλλάδα ήταν βασιλευόμενη δημοκρατία, ο Nαυτικός Όμιλος είχε και τον επιθετικό προσδιορισμό «Bασιλικός». Η θέα που προσφέρει είναι πραγματικά για να την πιεις στο ποτήρι.
