Ένα εντυπωσιακό οικοδόμημα που σε αφήνει με το στόμα ανοικτό
Ένα από τα όχι και τόσο γνωστά μέρη που σου προτείνουμε να βάλεις στη λίστα σου στο επόμενο ταξίδι σου στην Κρήτη είναι το φρούριο Κουλές Απτέρας στα Χανιά.
Ένα εντυπωσιακό οικοδόμημα με αρχιτεκτονική περασμένων αιώνων και μεγάλη ιστορία. Βρίσκεται πολύ κοντά σε ένα έρημο και διάσημο χωριό της Κρήτης. Μπορείς, λοιπόν, να συνδυάσεις με αυτό τον τρόπο την επίσκεψή σου.
Το φρούριο Κουλές Απτέρας κατασκευάστηκε για αμυντικούς λόγους αλλά και για έλεγχο της περιοχής όπως συνέβη με πολλά κάστρα που κατασκευάστηκαν από τους Οθωμανούς. Ήθελαν με αυτό τον τρόπο να ελέγχουν την κοιλάδα του Αποκόρωνα ένα σημαντικό και γνωστό πέρασμα προς τα Χανιά. Αν βρεθείς εκεί θα σε εντυπωσιάσει το πόσο επιβλητικό είναι το κτήριο και πόσο ογκώδης και προσεγμένη κατασκευή. Μια κατασκευή του 1866 που διατηρείται σε πάρα πολύ κατάσταση ακόμη και σήμερα. Δεν είναι τυχαίο ότι ξεχωρίζει καθώς αποτελεί επιβεβαιωμένα το φρουριακό συγκρότημα της εποχής του. Στην πραγματικότητα το κτήριο αναπτύσσεται σε ένα Π και στο κέντρο υπάρχει η ορθογώνια αυλή.
Ο Κούλες της Απτέρας ονομάζεται και οι δυο του πύργοι είναι στραμμένοι προς τα δυτικά. Ο πρώτος πύργος θεωρείται από τους ιστορικούς και τις μελέτες που έχουν γίνει ότι επικοινωνούσε με το φρούριο της Σούδας. Η καλή κατάσταση του φρουρίου οφείλεται στην άριστη ποιότητα κατασκευής των τοίχων του. Όταν βλέπεις το φρούριο από ψηλά αντιλαμβάνεσαι πόσος χρόνος και εργασία απαιτήθηκε για να κατασκευαστεί, όπως αναφέρει το exploringgreece.
Στις επάλξεις, που ήταν στο δώμα του Κούλε, ανέβαιναν οι στρατιώτες με εσωτερικές ξύλινες σκάλες. Επιπλέον το φρούριο διέθετε όλους τους αναγκαίους χώρους στρατωνισμού, εστίασης, αποθήκευσης και ό,τι άλλο περιλαμβάνει ένα κάστρο.
Δίπλα στον Κουλέ Απτέρα υπάρχει κάτι επίσης ξεχωριστό. Είναι το χωριό – φάντασμα της Κρήτης όπως συνηθίζουν να το αποκαλούν. Ο λόγος για το χωριό Καλάμι το οποίο μπορεί παλιότερα να αποτελούσε έναν οικισμό γεμάτο ζωή αλλά πλέον το αποκαλούν χωριό – φάντασμα. Οι εικόνες από εκεί μιλούν από μόνες τους.
Καθώς κοιτά κανείς τις εικόνες της εγκατάλειψης και της ερήμωσης μπορεί εύκολα να του δημιουργηθεί ένα μελαγχολικό και κάποιες φορές ανατριχιαστικό συναίσθημα. Ο θεατής νομίζει ότι πίσω από τις πόρτες κρύβονται οικογένειες που ξαφνικά θα εμφανιστούν και θα δώσουν πάλι ζωντάνια στο χωριό Καλάμι.
