Κάθε τέσσερα χρόνια το αποκαλούν η γιορτή του ποδοσφαίρου και όχι άδικα.
Σε μια γωνιά της Γης, συγκεντρώνονται οι 32 κορυφαίες εθνικές ομάδες για να συμμετάσχουν στο Παγκόσμιο Κύπελλο.
Έχουμε δει πράματα και θάματα τόσα χρόνια, από μεγαλειώδεις στιγμές (1982, 1986, 1994, 2006), έως δυσκοίλια Μουντιάλ (1990), παράξενους τελικούς (1998), και αποφάσεις που θα ζήλευαν και οι παραγκάρχες (2002, και λίγο το 2010). Δεν έχει σημασία, είναι το World Cup, μια διοργάνωση ξεχωριστή που παθιάζει.
Πιστή στο ραντεβού της εδώ και χρόνια και η ΕΑ, που έχει τα δικαιώματα του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, τα παιχνίδια αυτά μαστίζονταν από το μέτριο και μη ρεαλιστικό gameplay των παλιών FIFA games, τίτλων που προφανώς αποτελούσαν τη βάση για να δημιουργηθούν τα spin-off του Μουντιάλ.
Το 2010 FIFA World Cup South Africa ήταν εξαιρετικό, πιθανώς ο εξομοιωτής ποδοσφαίρου που ξεχώρισε στην τρέχουσα γενιά για την ισορροπία του ανάμεσα στον ρεαλισμό και στη λογική ενός videogame. Βασίστηκε στο πολύ καλό FIFA 10, ενώ κατάφερε να εξελίξει τη φόρμουλα με ένα gameplay λίγο πιο ελεύθερο, χωρίς όμως να απέχει από την πραγματικότητα, και προσφέροντας ποικιλία και όμορφες στιγμές.
Τέσσερα χρόνια μετά, η εκδοχή του Μουντιάλ της Βραζιλίας, διαθέτει την ίδια στόφα; Ξεκάθαρα όχι, κι αυτό δεν αφορά στην παρουσίαση του τίτλου, στοιχείο στο οποίο η ΕΑ είναι παραδοσιακά δυνατή και δεν τη φοβόμαστε, αλλά σε όρους gameplay.
Εξάλλου, μετά από λίγο, η πειστική ατμόσφαιρα ενός Μουντιάλ, τα όμορφα cut scenes με τις αντιδράσεις των προπονητών και των οπαδών (εντός γηπέδου ή εκτός, που παρακολουθούν τον αγώνα από γιγαντοοθόνες), οι πανηγυρισμοί των παικτών, ή η ραδιοφωνικού τύπου αφήγηση/περιγραφή των πεπραγμένων της διοργάνωσης από, είτε τους Men in Blazers είτε τους Andy Goldstein και Ian Darke, ξεχνιούνται, κι αυτό που μένει είναι η απόδοση στο ψηφιακό χορτάρι.
Χαρακτηριστικά
Το 2014 FIFA World Cup Brazil δεν απέχει και ιδιαίτερα από το FIFA 14. Αυτό, ως ένα σημείο, δεν είναι και τόσο κακό, εξάλλου το παιχνίδι-βάση ήταν πολύ καλό. Παρόλα αυτά, το γεγονός ότι δεν εξελίσσεται ουσιαστικά και προσπαθεί τυπικά να βελτιώσει κάποια από τα θέματα του προγόνου, πιθανώς να φέρνει περισσότερα προβλήματα. Αυτό που σίγουρα δεν διορθώνει ολοκληρωτικά είναι η λογική του single player, με τις ΑΙ ομάδες, και όσο ανεβαίνει το επίπεδο δυσκολίας, να δυσκολεύονται να αποχωριστούν την μπάλα, είτε πρόκειται για την Ισπανία είτε για το συμπαθές Περού, που τέτοιες ικανότητες δεν έχει.
Yπάρχει μια μικρή βελτίωση, αλλά είναι ανεπαίσθητη, και κυρίως διακρίνεται όταν προηγηθείτε. Αν μείνετε πίσω στο σκορ και παίζετε από το Professional και άνω, κάντε αίτηση. Μπρος-πίσω, τσούκου-τσούκου, τίκι-τάκα, ένας μπαλαδόρος μαέστρος play-maker από το Κονγκό, κάποια στιγμή θα πάρετε την μπάλα, αλλά σε ένα ματς που διαρκεί 10 λεπτά, θα είναι λίγο αργά. ΟΚ, μπορεί να γίνομαι κάπως υπερβολικός, πάντως δεν είμαι μακριά από την πραγματικότητα, από τη λογική που διέπει το παιχνίδι, και πολλά από τα πρόσφατα FIFA games.
Το Gameplay
Όπως και να ‘χει, οι όποιες αλλαγές στο gameplay, εκτός από κάτι που θα δούμε αμέσως μετά, είναι ελάχιστες και μάλλον διακοσμητικές, π.χ. τα συστήματα που μπορείτε να εφαρμόσετε στην εκτέλεση κόρνερ με τους παίκτες να έχουν 4 επιλογές κίνησης: πρώτο δοκάρι, δεύτερο δοκάρι, κοντά στον αντίπαλο τερματοφύλακα, εκτός περιοχής. Κατά τα λοιπά, αυτό που μοιάζει να αλλάζει σε ένα βαθμό, κι είναι εκείνο που λέγαμε ότι προσπαθεί να διορθώσει σε σχέση με το FIFA 14, είναι η δύναμη. Ποια δύναμη; Γενικά, της πάσας, της σκαφτής μπαλιάς, της κεφαλιάς, του σουτ, της σέντρας. Τα πάντα, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, είναι underpowered.
Πάσες, κοντινές και σκαφτές, που σβήνουν, με την μπάλα να φτάνει με το ζόρι στον αποδέκτη της. Το ίδιο ισχύει και για τα σουτ και τις κεφαλιές, οι οποίες αν δεν διεξάγονται υπό σχεδόν τέλειες συνθήκες (στάση σώματος, πίεση αμυνόμενου κτλ), ξεψυχούν στην αγκαλιά του τερματοφύλακα. Όσο για τις σέντρες, υποφέρουν κι από θέματα ακρίβειας, πέρα από το γεγονός ότι πρέπει να γεμίσετε την μπάρα για να φτάσουν στο ύψος της βούλας του πέναλτι. Και προφανώς όλα αυτά είναι ακόμα χειρότερα όταν ελέγχετε όχι και τόσο ικανούς ποδοσφαιριστές.
Αν τα σουτ και οι κεφαλιές δεν διεξάγονται υπό σχεδόν τέλειες συνθήκες, ξεψυχούν στην αγκαλιά του τερματοφύλακα.
Κάποια στοιχεία ήταν overpowered στο FIFA 14, όπως οι σκαφτές προωθημένες μπαλιές, αλλά όχι και έτσι, δεν υπάρχει χρυσή τομή, μέτρο. Για την ακρίβεια, δεν θεωρώ ότι κάτι τέτοιο ενισχύει τον ρεαλισμό. Στον πραγματικό κόσμο, ένας εξαιρετικός ποδοσφαιριστής ξεχωρίζει από τον μέτριο, λόγω της ευστοχίας, της αντίληψης, και κάποιων άλλων πραγμάτων, όχι γιατί έχει πιο δυνατό σουτ και πάσα.
Πηγή: thegang.gr
