Η φωνή της την έκανε γνωστή μέχρι τα πέρατα του κόσμου. Η Μαρία Κάλλας υπήρξε αναμφισβήτητα μια από τις κορυφαίες υψίφωνους όλων των εποχών.
Γεννήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου του 1923 στη Νέα Υόρκη και πέθανε στις 16 Σεπτεμβρίου του 1977 στο Παρίσι.
Σήμερα, το doodle της Google ανεβάζει και πάλι αυλαία για την κορυφαία σοπράνο.
Στην Ελλάδα, οι συνάδελφοί της την κατηγόρησαν ότι συνεργάστηκε με τους Γερμανούς κατακτητές κι έτσι εκείνη αναγκάστηκε να φύγει για τις ΗΠΑ το Σεπτέμβριο του 1945.
Αναζήτησε εργασία στη Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης όμως δεν κατάφερε να εξασφαλίσει συμβόλαιο.
Ο διευθυντής της Όπερας, Έντουαρντ Τζόνσον, της προσέφερε δυο ρόλους που εκείνη απέρριψε: στο "Φιντέλιο" του Μπετόβεν και τη Μαντάμ Μπατερφλάι του Πουτσίνι. Η Κάλλας απορρίπτει τους ρόλους. Δε θέλει να τραγουδήσει τον "Φιντέλιο" στα αγγλικά, ενώ αισθάνεται πολύ εύσωμη ώστε να ερμηνεύσει την αιθέρια "Μπάτερφλάι".
Η γνωριμία της με τον καλλιτεχνικό διευθυντή της Αρένας της Βερόνα, Τζοβάννι Τζενατέλλο την οδηγεί στην Ιταλία. Εκεί στις 3 Αυγούστου 1947 κάνει την πρώτη της εμφάνιση στην Αρένα της Βερόνα με τη "Τζοκόντα" του Αμιλκάρε Πονκιέλι.
Στις 7 Δεκεμβρίου 1951 η Κάλλας ανοίγει τη σαιζόν στη Σκάλα του Μιλάνου με τους "Σικελικούς Εσπερινούς", εμφάνιση που της προσφέρει μεγάλη αναγνώριση. Κατά τη διάρκεια των επόμενων επτά ετών η Σκάλα θα είναι η σκηνή των μέγιστων θριάμβων της σε ένα ευρύ φάσμα ρόλων. Το 1955 ανεβάζει την ιστορική παράσταση της "Τραβιάτα" του Βέρντι σε σκηνοθεσία Λουκίνο Βισκόντι.
Στις 27 Οκτωβρίου 1956 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης ως "Νόρμα" στο ομώνυμο έργο του Μπελλίνι, το ρόλο που ίσως την καταξίωσε περισσότερο από οποιονδήποτε, ένα ρόλο με τον οποίο ταύτισε το όνομα της.
Για το θάνατο της έχουν ακουστεί πολλά. Ευρέως διαδεδομένη ήταν η πεποίθηση ότι πέθανε από τη χρήση βαρβιτουρικών που έπαιρνε μετά το χωρισμό της από τον Αριστοτέλη Ωνάση, που της στοίχισε πολύ ψυχολογικά.
Ως επίσημη αιτία θανάτου της αναφερόταν η ανακοπή.
Ωστόσο, το 2012 δυο Ιταλοί γιατροί ανακοίνωσαν μελέτη τους σύμφωνα με την οποία η Κάλλας πέθανε από καρδιακή ανεπάρκεια. Φαίνεται πως η μεγάλη σοπράνο έπασχε από δερματομυοσίτιδα, μία εκφυλιστική νόσο που φθείρει τους μυς και τους ιστούς, συμπεριλαμβανομένου του λάρυγγα.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, έτσι εξηγείται και η σταδιακή παρακμή στη φωνή της που είχε αρχίσει να γίνεται αντιληπτή ήδη από τη δεκαετία του 1960. Όπως εξηγούν οι δύο Ιταλοί επιστήμονες, η θεραπεία για τη δερματομυοσίτιδα βασίζεται σε κορτιζονούχα και ανοσοκατασταλτικά σκευάσματα, τα οποία είναι πιθανό να επιφέρουν σταδιακά καρδιακή ανεπάρκεια.
Σύμφωνα με την επιθυμία της, η σορός της αποτεφρώθηκε και σκορπίστηκε στο Αιγαίο Πέλαγος.
