Πρόσω ολοταχώς για το… βαθύ Διάστημα
Αν ένα αυτοκίνητο μείνει στο γκαράζ για δεκαετίες, δύσκολα μετά θα πάρει μπρος. Αλλά αυτό δεν συνέβη στην περίπτωση του Voyager 1, το οποίο ύστερα από 37 χρόνια -και μετά από εντολή που τού έστειλαν οι μηχανικοί της NASA- ενεργοποίησε τους εφεδρικούς κινητήρες προώθησης που διαθέτει και οι οποίοι δεν είχαν χρησιμοποιηθεί από το 1980.
Το Voyager 1, η πιο απομακρυσμένη από τη Γη και πιο γρήγορη διαστημική συσκευή της NASA, είναι το μόνο ανθρώπινο κατασκεύασμα που από τον Αύγουστο 2012 έχει φθάσει πια στο διαστρικό χώρο πέρα από τα σύνορα του ηλιακού μας συστήματος, όπου σταματά η «επικράτεια» του Ήλιου μας.
Το σκάφος, το οποίο ταξιδεύει εδώ και 40 χρόνια, χρησιμοποιεί μικρούς προωθητήρες για να προσανατολίζεται, ώστε να μπορεί να επικοινωνεί με τη Γη. Αυτοί οι κινητήρες πυροδοτούνται για χιλιοστά του δευτερολέπτου, όσο χρειάζεται ώστε να στρίψει σωστά την κεραία του προν τον πλανήτη μας.
Τώρα, οι ελεγκτές του Εργαστηρίου Αεριώθησης (JPL) της NASA στην Πασαντίνα της Καλιφόρνια κατάφεραν να χρησιμοποιήσουν τέσσερις εφεδρικούς κινητήρες ώθησης, που βρίσκονταν σε ύπνωση από το Νοέμβριο 1980, όταν το σκάφος είχε περάσει κοντά από τον Κρόνο. Όπως είπε η Σούζαν Ντοντ, επικεφαλής της ομάδας διοίκησης για τo Voyager, η χρήση των εφεδρικών κινητήρων «θα μας επιτρέψει να παρατείνουμε τη ζωή του Voyager 1 κατά δύο έως τρία χρόνια».
Οι λεγόμενοι «προωθητήρες ελιγμών διόρθωσης πορείας» του σκάφους είχαν κατασκευασθεί από την εταιρεία Aerojet Rocketdyne. Παρόμοιοι τοποθετήθηκαν και σε πιο σύγχρονες διαστημοσυσκευές της NASA, όπως το Cassini και το Dawn. Το σήμα με την εντολή αφύπνισης των εφεδρικών κινητήρων χρειάσθηκε 19,5 ώρες περίπου για να φθάσει στο Voyager.
Μετά από αυτή την επιτυχία, οι μηχανικοί της NASA σχεδιάζουν να κάνουν κάτι ανάλογο με το δίδυμο «αδελφάκι» του, το Voyager 2, που βρίσκεται πιο πίσω και κατευθύνεται και αυτό προς το διαστρικό χώρο, όπου αναμένεται να φθάσει σε λίγα χρόνια. Τα Voyager 1 και 2 εκτοξεύθηκαν το 1977, με διαφορά λίγων εβδομάδων για να πραγματοποιήσουν μια περιπετειώδη «περιοδεία» στους μεγάλους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος (Δία, Κρόνο, Ουρανό, Ποσειδώνα), πράγμα που έκαναν με επιτυχία. Στη συνέχεια «άνοιξαν πανιά» για το βαθύ διάστημα.
