Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων...
ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΑΡ. 1 (1957)
"Ο Τίτος Πατρίκιος, με τη βιογραφία και το έργο του, μας δείχνει πώς μπορεί να συμβαδίσει η κοινωνικά στρατευμένη ποίηση με την ισχυρή λυρική έμπνευση. Πρόκειται για μια από τις κεφαλαιώδεις μορφές της σημερινής ευρωπαϊκής ποίησης".
Με αυτές τις φράσεις η κριτική επιτροπή των λογοτεχνικών βραβείων Λέριτσι της Ιταλίας αιτιολογεί το γιατί το φετινό βραβείο για φέτος έλαβε ο δικός μας, αγαπημένος και πολύ λυρικός, ποιητής Τίτος Πατρίκιος.
Ο κύριος Πατρίκιος βραβεύτηκε για το σύνολο του ποιητικού του έργου.
Το έργο του έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Ο ίδιος όμως δεν κρύβει την ιδιαίτερη αγάπη του για την Ιταλία: "Αν δεν επισκεφθώ τουλάχιστο μια φορά τον χρόνο την Ιταλία, έχω, θα μπορούσαμε να πούμε, σύνδρομο στέρησης", δήλωσε στο Αθηναϊκό Πρακτορείο. Όσο για το βραβείο του: "όμως- δεν το κρύβω- το βραβείο αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά και συγκίνηση διότι στο παρελθόν έχει απονεμηθεί σε σημαντικότατες προσωπικότητες".
Ο ίδιος δηλώνει αισιόδοξος ότι η χώρα μας θα καταφέρει να ξεπεράσει τη δύσκολη οικονομική και κοινωνική φάση που διέρχεται. "Νομίζω - δεν λέω πιστεύω γιατί καμιά φορά οδηγούμεθα σε τυφλή πίστη-, αλλά έχω την πεποίθηση ότι την κρίση αυτή θα καταφέρουμε να την ξεπεράσουμε. Δεν έχω προγράμματα να παρουσιάσω, αλλά νομίζω ότι θα πρέπει να βασισθούμε στη δουλειά, την αλληλεγγύη και την προσπάθεια του καθενός μας" δήλωσε.
Ποιος είναι ο Τίτος Πατρίκιος
Γιος των ηθοποιών Σπύρου και Λέλας Πατρικίου, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928.
Το 1946 ολοκλήρωσε τα γυμνασιακά του μαθήματα στο Βαρβάκειο και γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε για κάποια χρόνια ως δικηγόρος.
Στα χρόνια της κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, στρατευμένος αρχικά στην ΕΠΟΝ και στη συνέχεια στον ΕΛΑΣ. Το 1944 καταδικάστηκε σε θάνατο από συνεργάτες των Γερμανών και η εκτέλεσή του ματαιώθηκε την τελευταία στιγμή.
Την περίοδο της χούντας στην Ελλάδα κατέφυγε στο στο Παρίσι, όπου πήρε μέρος σε εκδηλώσεις ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς, και εργάστηκε στην έδρα της Unesco και στη Fao στη Ρώμη. Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1975 και εργάστηκε ως δικηγόρος, κοινωνιολόγος και λογοτεχνικός μεταφραστής. Το 1982 επέστρεψε στη θέση που κατείχε στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών πριν το 1967.
Η πρώτη του εμφάνιση στο χώρο των γραμμάτων ήταν μόλις το 1943 με τη δημοσίευση ενός ποιήματός του στο περιοδικό "Ξεκίνημα της Νιότης".
Το 1954 εκδόθηκε η πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο "Χωματόδρομος". Ιδρυτικό μέλος του περιοδικού "Επιθεώρηση Τέχνης" από το 1954 δημοσίευσε πολλά άρθρα και κριτικές στις στήλες του, ενώ πολλά δοκίμιά του συμπεριλήφθηκαν σε συγκεντρωτικές εκδόσεις. Ασχολήθηκε επίσης με τη μετάφραση (κείμενα των Σταντάλ, Αραγκόν, Μαγιακόφσκι, Νερούντα, Γκόγκολ, Γκαρωντύ, Λούκατς και άλλων) και την πεζογραφία, ενώ τα περισσότερα κοινωνιολογικά έργα του είναι γραμμένα στα γαλλικά. Έργα του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, τα φλαμανδικά, τα γερμανικά και τα ολλανδικά. Το 1994 τιμήθηκε με ειδικό κρατικό βραβείο για το σύνολο του έργου του.
