Το λεύκωμα συνοδεύεται από ένα cd με 16... «αχνιστά» τραγούδια-συνταγές
Ρεμπέτικες γεύσεις, συνταγές παράδοσης μετά μουσικής, μεζεδάκια με νότες, είναι το λεύκωμα «Μουσικός περίδρομος» , που ετοίμασε ο αρχιμάγειρας Νίκος Φωτιάδης και «μαγείρεψε» ο εκδοτικός οίκος Τόπος. Παραθέτοντας τους στίχους και ένα σύντομο ιστορικό σε γνωστά και λιγότερο γνωστά ρεμπέτικα και παραδοσιακά τραγούδια, ο συγγραφέας, γεννημένος το 1962 στην Καβάλα, πρόεδρος του Ινστιτούτου Ελληνικού Διατροφικού Πολιτισμού, καθηγητής σε ΙΕΚ Τουριστικών Επαγγελμάτων, έκανε κάτι πολύ απλό αλλά ευφάνταστο: Παρουσίασε στίχους που περιλαμβάνουν αναφορές σε φαγητά με τις αντίστοιχες συνταγές .
Εν αρχή ην ο άρτος ημών ο επιούσιος. Με βάση το «Είσαι αφράτη σαν φρατζόλα/ σαν το χάσικο ψωμί/ όποιος σε κοιτάξει εσένα τόνε ζώνουν οι καημοί», σε μουσική και στίχους του Μάρκου Βαμβακάρη, που τραγούδησε το 1940 ο Απόστολος Χατζηχρήστος, ο συγγραφέας μαθαίνει στον αναγνώστη πώς να φτιάξει το «χάσικο ψωμί», δηλαδή το λευκό, το σιταρένιο, το καλής ποιότητας. Και ακολουθούν «Η κακαβιά» (Παπαϊωάννου-Βασιλειάδη-Περπινιάδη), «Δημητρούλα μου» (Τούντας- Εσκενάζυ), «Ανοιχτά παίζει η σαρδέλα» (Παπαϊωάννου-Μοσχονάς), «Μπαρμπαγιαννακάκης» (Παραδοσιακό Μικράς Ασίας-Νταλγκάς), «Στου Λινάρδου την ταβέρνα» (Τούντας-Περπινιάδης), «Φασουλάδα» (Ανέκδοτο-Μητσάκης), «Η σουπιά» (Τσιτσάνης-Γεωργακοπούλου), «Ο Σορόπης» (Περιστέρης-Καμβύσης-Ρούκουνας) και άλλα παρεμφερή.
Ο Νίκος Φωτιάδης στο εισαγωγικό σημείωμα επιχειρεί να δώσει την ερμηνεία της λέξης «περίδρομος», επικαλούμενος το λεξικό Μπαμπινιώτη, ότι στην ιατρική ορολογία είναι ο κολικός που προκαλείται από το πολύ φαγητό. Χαρακτηρίζει το βιβλίο του όχι έναν συνηθισμένο οδηγό μαγειρικής, αλλά «οδηγό ευζωίας, με στοιχεία του τόπου και του λαού μας».
Ο ερευνητής ρεμπετολόγος Παναγιώτης Κουνάδης το θεωρεί «μουσική λαογραφία», επισημαίνοντας ότι «η μαγειρική τέχνη συνδυάζει τη βιολογική σπουδαιότητα, την πολιτισμική διάσταση, την απόλαυση και τη χαρά που προκαλεί στους ανθρώπους η συνεύρεση γύρω από ένα τραπέζι». Παράλληλα- τονίζει- «αποτελεί έναν ύμνο για την γυναίκα-νοικοκυρά και μια εσαεί καταγγελία για το ρόλο που της επέβαλλαν οι κοινωνίες των ανδρών». Ο Ηλίας Μαμαλάκης σημειώνει ότι στην αστική Αθήνα το φαγητό στο φούρνο το μεσημέρι της Κυριακής υποστήριζε τις οικογενειακές συγκεντρώσεις συνοδεία τραγουδιών από το ραδιόφωνο, καταλήγοντας οτι «η μουσική, το φαγητό και ο χορός πάνε μαζί εδώ και πολλά χρόνια».
Το λεύκωμα συνοδεύεται από ένα cd με 16... «αχνιστά» τραγούδια-συνταγές.
Από το βιβλίο-μενού δεν θα μπορούσε να λείπει και η γκλάμουρ αστακομακαρονάδα, σε συνταγές των γνωστών τηλεαστέρων σεφ Λευτέρη Λαζάρου και Ηλία Μαμαλάκη, με αφορμή το μικρασιάτικο της δεκαετίας του '20, που ερμήνευσε η Δέσποινα Καληγέρη υπό τον τίτλο «Οι ψαράδες».
Και το οποίο φυσικά δεν έχει αυτή τη λέξη αλλά μόνο και μόνο επειδή υπάρχει το δίστιχο «Αχ, έχετε ψαράδες ψάρια / αστακούς και καλαμάρια» ο συγγραφέας το εκμεταλλεύτηκε, ώστε να ικανοποιήσει και τους σημερινούς της νεωτερικής ευωχίας...
