Μια περιδιάβαση στις μνήμες των δρόμων του παιδικού του κόσμου στο Παγκράτι, των χρόνων 1950 έως 1960, είναι το αφήγημα «Φερεκύδου και Εμπεδοκλέους» του Ανδρέα Ζούλα, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Κοράλι".
Ο απόμαχος της δημοσιογραφίας, αλλά ενεργός μεταφραστής των πενήντα σωζόμενων έργων της αρχαίας δραματουργίας, επιστρέφει στη γειτονιά του ανεβάζοντας στη σκηνή των αναμνήσεων τούς πρωταγωνιστές αντιήρωες της γειτονιάς με τις αρχαιοελληνικές ονοματοδοσίες».
«Η παρέα μας μαζευόταν στο σπίτι του Τέλη, ένα διώροφο , στην Δικαιάρχου και Κυνίσκας, στο Παγκράτι, με υπόγειο και ανώγειο. Και αυλή από πίσω. Παίζαμε, μικροί, κι αργότερα κουβεντιάζαμε, αστειευόμασταν, κανονίζαμε εξόδους, κάναμε φάρσες».
Με ύφος απλό, με παραστατικές εικόνες και με μια διακριτική μελαγχολία για την φθορά του χρόνου, ξετυλίγει τις μικροϊστορίες του όπως σε ασπρόμαυρες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου.
«Ήμασταν στην Α΄Δημοτικού. Σχολάσαμε κανονικά, στις 12 το μεσημέρι. Φύγαμε παίρνοντας το δρόμο για το σπίτι του Τέλη. Σιγά σιγά φτάσαμε εκεί και μείναμε μέχρι την ώρα για φαγητό. Πήρα κι εγώ το δρόμο για το σπίτι μου. Είχε περάσει περίπου μιάμιση ώρα από το σχόλασμα. Από μακριά είδα στη γωνία Φερεκύδου και Εμπεδοκλέους τη μάνα μου. Κρατούσε μια κουτάλα και τη χτυπούσε απ΄τ ΄αυτί και δέρνοντάς με, με πήγε μέχρι το σπίτι, στην οδό Πρόκλου 10. Εκεί, στην αυλή, όχι μόνο ολοκλήρωσε το σωφρονιστικό ξυλοδαρμό, αλλά και με έδεσε χειροπόδαρα και μπήκε στο σπίτι, αφού μου είπε απειλητικά ότι «αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά σ΄αυτό που θα πάθεις όταν θα ΄ρθει ο μπαμπάς».
Μέσα σε 68 σελίδες ξεπηδούν αταξίες, εφηβικοί έρωτες, γκάφες, μαθητικές επιτυχίες, διαπληκτισμοί, ο Μανώλης με την επίκτητη βραδυγλωσσία, ο Δημήτρης η διάνοια στα μαθηματικά και στην χαρτοπαιξία, ο Νίκος που δούλευε μαθητής σε κινηματογραφικό συνεργείο, η μαθητική εφημερίδα , οι ξεματιάστρα της περιοχής, το καινούργιο μαγνητόφωνο Φίλιπς, ο τσαγκάρης Καμπουρέλης που άφηνε ορθάνοιχτο το μαγαζί για να πάει στην ουζοκατάνυξη, οι χωματένιοι δρόμοι με τα λιγοστά αυτοκίνητα, οι φωτιές του Αη Γιαννιού ,το 'Αλσος και στο βάθος η πολιτισμένη Αθήνα του κέντρου.
Και μετά , καθώς φεύγουν τα χρόνια , οι θάνατοι των μαθητικών να διαλύει την παρέα.
«Σήμερα, βλεπόμαστε τακτικά μόνο ο Νίκος κι εγώ. Βλέπω και τον Πέτρο, τον πρέσβη. Λέω να προσκαλέσω μια συνάντηση με τους παιδικούς φίλους της παρέας της γειτονιάς, έτσι, να βρεθούμε, χωρίς θλιβερή αιτία».
Ένα μικρό διήγημα για την μεγάλη εφηβική αθωότητα ανάμεσα στην πολεοδομία θύμησης σε μια συνοικία με τα δοξασμένα ονόματα.
Ο Ανδρέας Ζούλας γεννήθηκε το 1942 στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας . Πτυχιούχος του Παντείου Πανεπιστημίου. Δημοσιογράφος από το 1965, διετέλεσε αρχισυντάκτης στην Καθημερινή και στο Αθηναϊκό Πρακτορείο. Παντρεμένος με τη Μαίρη Λομβάρδου. Έχουν δύο γιους και μία κόρη. Έχει έτοιμα προς έκδοση 18 έργα του Ευριπίδη, 10 κωμωδίες του Αριστοφάνη και άλλα αριστουργήματα της ελληνικής γραμματείας την οποία λατρεύει, αμέσως μετά την παιδική του γειτονιά...
