"Από τον Μεγάλο Πόλεμο στη Διαρκή Κρίση"
Για τις ασύμμετρες επιθέσεις της χρηματοπιστωτικής εξουσίας εναντίον της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας είναι το βιβλίο «Από τον Μεγάλο Πόλεμο στη Διαρκή Κρίση» του Μαρκ Σενέ, καθηγητή του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λιβάνης.
Ο συγγραφέας υπογραμμίζει ότι 101 χρόνια μετά τη συμπλήρωση από την έναρξη του 'Α Παγκοσμίου Πολέμου (1Αυγούστου του 1914 ) όταν στο όνομα της σωτηρίας του πολιτισμού ξεκινούσε ο όλεθρος και ο φόβος, η Ευρώπη αλλά και η ανθρωπότητα αντιμετωπίζουν πάλι καταστροφές ζωής και φτωχών εισοδημάτων εν ονόματι διάσωσης των πολιτισμένων κρατών... « Όπως τότε στα χαρακώματα, έτσι και τώρα, προηγήθηκε μια κατάσταση αδιαφορίας, χοντροκοπιάς, θλίψης και επιδερμικότατος από τους μισθοφόρους του χρηματοπιστωτικού πολέμου».
Τα στοιχεία που παραθέτει ο συγγραφέας είναι συντριπτικά:
Ο χρηματιστής της τράπεζας J P Morgan το 2012 παίζοντας υπέρ της χρεοκοπίας αμερικανικών επιχειρήσεων απέφερε κέρδος στην τράπεζα ύψους 400 εκατομμυρίων δολαρίων εκ των οποίων τα 32 εκατ. ήταν απολαβές για τον ίδιο και δύο προϊσταμένους του.
Ο Σαμ Πολκ , ειδικός διαπραγματευτής αμοιβαίου κεφαλαίου είχε μπόνους 3,6 εκατ. δολ και - όπως εξομολογήθηκε- «ήμουν έξαλλος γιατί στα τριάντα μου και χωρίς παιδιά να θρέψω, ήθελα περισσότερα συμπεριφερόμενος ως αλκοολικός».
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το 2006 οι διευθυντές των 20 κερδοσκοπικών αμοιβαίων κεφαλαίων έλαβαν κατά μέσο όρο 650 εκατ. δολάρια έκαστος!
Ο Τζον Πόλσον, διευθυντής του ομόνυμου fund, κέρδισε 3, 7 δισ. δολάρια, ποσό που αντιστοιχεί σε περίπου 80.000 φορές τις μέσες αποδοχές ενός αμερικανού εργαζόμενου.
Ο Ρίτσαρντ Φουλντ, διευθύνων σύμβουλος της Lehman Brothers, της οποίας η κατάρρευση προκάλεσε την ύφεση στις ΗΠΑ, πρόλαβε και εισέπραξε μεταξύ 2000 έως 2007 περίπου μισό δισ. δολάρια, παρ όλο που την οδήγησε στην πτώχευση.
Στην ανεπτυγμένη Γερμανία, οι καταστροφικές συνέπειες της κρίσης είχαν ως αποτέλεσμα οι χαμηλόμισθοι των 8,5 ευρώ το 2014 να αφορούν σε 8 εκατομμύρια μισθωτούς, αριθμός που αντιπροσωπεύει το 24 % του συνόλου των μισθωτών.
Στη Γαλλία, 3 εκατομμύρια παιδιά, δηλαδή το 20% , ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
Στις ΗΠΑ πάνω από 46 εκατ. πολίτες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
Αναφερόμενος στην Ελλάδα τονίζει ότι οι άμεσοι και έμμεσοι φόροι από το 2008 έως το 2012 αυξήθηκαν κατά 53 % και 22% αντίστοιχα, αλλά για τα φτωχά εισοδήματα η αύξηση έφθασε στο ... 337 %.
Παράλληλα, μεταξύ Οκτωβρίου 2008 και Οκτωβρίου 2011, τα ευρωπαϊκά κράτη δαπάνησαν περίπου 4.500 δισ. ευρώ, δηλαδή το 37% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, για να διασώσουν τα τραπεζικά τους συστήματα που συνέβαλαν στην κρίση.
Για τα περίπλοκα χρηματοπιστωτικά προϊόντα, που φαίνεται να ευθύνονται για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό μιας χώρας, ο συγγραφέας αφιερώνει μια ειδική ενότητα στην Ελλάδα με τον τίτλο «Μα ποιον κοροϊδεύουν;». Υποστηρίζει ότι το 2000, χάρη στη χρήση μιας ύποπτης συμφωνίας ανταλλαγής νομισμάτων (swap ) που έφτιαξε η Goldman Sachs- η οποία πήρε προμήθεια 300 εκατομμύρια ευρώ- το δημόσιο χρέος συγκαλύφθηκε, για να φανεί ότι η οικονομία πιάνει τα κριτήρια του Μάαστρχτ για να ενταχθεί στο ευρώ. Ο μελετητής σημειώνει ότι ο σημερινός πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι ήταν από το 2002 έως το 2005 αντιπρόεδρος της Goldman Sachs Ευρώπης και ποτέ δεν καταδίκασε αυτή τη ανταλλαγή, ενώ αρνείται μέχρι σήμερα να παραχωρήσει στο ειδησεογραφικό Πρακτορείο Bloomberg δύο εκθέσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για το επίμαχο θέμα.
O Μαρκ Σενέ ολοκληρώνει το πόνημα των 159 σελίδων με μια δραματική προειδοποίηση λέγοντας πως, όπως ο Α΄Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε με την εξάλειψη των τεσσάρων αυτοκρατοριών (Ρωσίας, Αυστροουγγαρίας, Γερμανίας , Οθωμανών ), έτσι και σήμερα, αν δεν ρυθμισθούν οι αγορές από ισχυρές πολιτικές ηγεσίες, κινδυνεύουν με κατάρρευση τέσσερεις αλληλοσυνδεόμενες αυτοκρατορίες: Η τραπεζική, η ενεργειακή, η στρατιωτική και η τεχνολογική.
