Του Γιώργου Λαμπίρη
«Ναι ρε είμαι προδότης», θα μπορούσε να αναφωνήσει μετά την ολοκλήρωση του πέμπτου κύκλου, ο ήρωας του Game of Thrones, Tζον Σνόου.
Ο Κιτ Χάριγκτον το είπε. Με το δικό του τρόπο βέβαια. Ο πρωταγωνιστής της λαοφιλούς σειράς, ήταν σαν να παραδεχόταν την προδοσία του.
«Μου αρέσει που η σειρά πολλές φορές ακολουθεί την αδικία της πραγματικής ζωής. Οι άνθρωποι πεθαίνουν και δεν πραγματοποιούν ποτέ τα όνειρά τους ή τις φιλοδοξίες τους. Και για μένα αυτό είναι το δυνατό στοιχείο του "Game of Thrones"», είπε ο Κιτ Χάριγκτον μετά τη σειρά στο Entertainment Weekly.
Οι … σύντροφοί του, πολεμιστές της Νυχτερινής Φρουράς, τον χαρακτήρισαν προδότη και όλοι τους συνέβαλαν για την αιώνια ανάπαυσή του. Στα μάτια τους ο Σνόου ήταν προδότης. Αυτός που ήρθε να διασαλεύσει την καθεστηκυία τάξη.
Όσοι ονειρεύονται και οραματίζονται συχνά πέφτουν. Και η πτώση τους είναι ηχηρή. Οδυνηρή. Στο τέλος οι «καλοί της υπόθεσης» κατακρημνίζονται. Υποκύπτουν στο βάρος του παραλογισμού της εξουσίας, της διεφθαρμένης υπόστασης των «κακών», στη λογική του όχλου.
O Τζορτζ Μάρτιν, συγγραφέας των βιβλίων που μεταφέρθηκαν στην τηλεόραση δέχτηκε κριτική από κάθε σημείο του ορίζοντα. Και ίσως - όπως λένε κάποιοι - ήρθε να επισκιάσει τον Τόλκιν ή τη Ρόουλινγκ. Σκοτώνοντας τους αγαπημένους ήρωες του κοινού του με απόλυτο κυνισμό και δημιουργική απληστία
Πολλοί φανατικοί της σειράς, σταυροφόροι της ηθικής, έσπευσαν να βρίσουν, να φωνάξουν, να αγανακτήσουν και να βλαστημήσουν. Αυτοί θα είναι οι πρώτοι που θα φέρουν ξανά το πρώτο επεισόδιο του 6ου κύκλου στην οθόνη του υπολογιστή τους. Όταν αυτό θα είναι ελεύθερο και πάλι στο διαδίκτυο σε κάτι λιγότερο από ένα χρόνο.
Η σειρά είναι ίσως μία από τις δημοφιλέστερες των τελευταίων ετών.
Γιατί;
Η απάντηση κατέρχεται σχεδόν συνειρμικά στον εγκέφαλο…
Μπορεί να είναι μία μυθοπλασία με εφέ και δράκους, με βασιλείς και βασίλισσες, με μάχες και δολοφονίες, νεκραναστημένους λευκούς περιπατητές (White Walkers) και κάθε λογής δαιμόνια ή υπερφυσικά φαινόμενα. Είναι επιτυχημένη όμως. Γιατί οι… προδότες σαν τον Τζόν Σνόου ζουν ανάμεσά μας. Καθημερινά. Αυτοί που αναζητούν και επιδιώκουν την ισορροπία στο ζύγι της Δικαιοσύνης. Στο τέλος προδίδονται και προδίδουν. Στα μάτια του όχλου που τους καταδικάζει σε θάνατο. Του όχλου που κοιτάζει με τη ματιά του συμφέροντος που πλήττεται από την ηρωική διάσταση του «προδότη».
Και καταλάβετέ το επιτέλους: Οι… αμέμπτου ηθικής δεν έχουν καμία θέση στον κόσμο τούτο. Δεν το λέω εγώ, τα γεγονότα μιλάνε. Το καλό γεννήθηκε για να τρέφει το κακό. Και όχι το ανάποδο… Το κακό προσπαθεί να καταπνίξει με θέρμη οτιδήποτε θετικό. Γιατί το καλό δεν προσπαθεί απαραίτητα να αφανίσει το κακό. Δεν αποπειράται να το αποκεφαλίσει. Προσπαθεί να το διορθώσει. Κι εκεί ίσως είναι ένα από τα πιο θανάσιμα... αμαρτήματά του
