Με κεντρικό θέμα τη διαφορετικότητα, ο Λαέρτης Βασιλείου… αναδημιουργεί την πιο γνωστή ιστορία του κόσμου
Με την παράσταση Εμιγκρέδες, ο Λαέρτης Βασιλείου απέσπασε το 1ο βραβείο σκηνοθεσίας το 2005, ενώ με το Ένας στους Δέκα κέρδισε το βραβείο Μέλλοντος στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου στο Σαράγεβο το 2008. Φέτος, ο ταλαντούχος σκηνοθέτης προσπάθησε να επιστρέψει για μια ακόμη φορά με ένα all male cast με το αιρετικό έργο Corpus Christi του Τέρενς ΜακΝάλι σε μια παράσταση… που δεν έχει καταφέρει ακόμα να προβληθεί εξαιτίας των συνεχόμενων διακοπών της πρεμιέρας της από μέλη της εκκλησίας και μέλη της Χρυσής Αυγής. Σύμφωνα μάλιστα με τελευταίες πληροφορίες, ο σκηνοθέτης δέχεται απειλές για τη ζωή του και έτσι η παράσταση διακόπηκε οριστικά πριν καν αρχίσει.
Γιατί προκαλεί όμως τόσες αντιδράσεις το Corpus Christi;
Ο Λαέρτης Βασιλείου καταπιάνεται για μια ακόμη φορά με το αγαπημένο του θέμα: τη διαφορετικότητα. Σύμφωνα μάλιστα με το επίσημο δελτίο τύπου της παράστασης, το έργο προσπαθεί να δώσει απάντηση στο “Σε μια κοινωνία που παραπαίει ανάμεσα σε χαμένες αξίες και ιδανικά, τι θα συνέβαινε και ποιος θα ήταν ο άνθρωπος στου οποίου το πρόσωπο θα βρίσκαμε τη λύση;” Έτσι, σκοπός του είναι να επανεξετάσει και να αναδημιουργήσει την πιο γνωστή ιστορία του κόσμου, αυτή του Χριστού, ενώ ως κεντρικό μήνυμα της παράστασης χρησιμοποιεί το “Άκου με την καρδιά σου”.
Η υπόθεση:
“Η ιστορία δεκατριών νέων, από την εφηβεία στην ενηλικίωση: συναντιούνται σε ένα ταξίδι που χαρακτηρίζει από τους έρωτές, την αγάπη, την τάση τους για καριέρα, τη φιλία που δοκιμάζεται, την προδοσία ως την άλλη όψη της θυσίας.
Κι όμως... σε αυτή την πολύ παλιά και γνωστή σε όλους ιστορία υπάρχει κάτι καινούριο. Γιατί η ίδια Ιστορία άλλωστε αυτό μας αποδεικνύει: ότι η Αλήθεια κάθε φορά κρύβεται (λανθάνει) σε αξίες της εκάστοτε εποχής.
Το Κόρπους Κρίστι λοιπόν για εμάς είναι ένα κείμενο που αφηγείται με καινούριο τρόπο την πιο παλιά και πλέον αμφιλεγόμενη ιστορία για τον Άνθρωπο: σε μία εποχή που περισσότερο από ποτέ παλεύουμε να φιλτράρουμε τα όσα μας έχουν σερβιριστεί ως επίσημη Αλήθεια και ως επίσημη ιστορία και προσπαθούμε να επαναπροσδιορίσουμε την ταυτότητά μας τόσο ως μεμονωμένα όντα ως και ως μέλη ενός συνόλου (κοινωνίας – έθνους) που μεταλλάσσεται… το κλίμα των ημερών, η υποκρισία σε όλα της τα μεγαλεία, η υπερ-κατανάλωση, η ανάγκη να γίνουμε καλύτεροι, η τάση προς αλληλεγγύη, η αμφισβήτηση της Εκκλησίας και του Κράτους, η ανάγκη για να βρούμε τη Φωνή μας”
Το καστ:
Απόδοση - Βάσια Παναγοπούλου & Λαέρτης Βασιλείου
Σκηνοθεσία & Μουσική Επιμέλιεια - Λαέρτης Βασιλείου
Επιμέλεια Κίνησης - Μαριέλα Νέστορα
Φωτισμοί - Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Βίντεο - Χρήστος Δήμας
Παραγωγή – Artisan
Πρωταγωνιστούν: Α. Αχτάρ, Θ. Ελευθεριάδης, Σ. Κυριάκος, Ν. Μοναστηριώτης, Σ. Οικονόμου, Η. Παπακωνσταντίνου, Τ. Παπανικολάου, Ι. Παπλωματάς, Α. Σκεύης, Γ. Σοφιανός, Φ. Τσοτουλίδης, Ν. Φαρμάκης και ο Λαέρτης Βασιλείου.
Παραστάσεις:… άγνωστο ακόμα
Σημείωμα Λαέρτη Βασιλείου για την παράσταση:
«Ο κόσμος στον οποίο ζούμε τώρα είναι άραγε περισσότερο θρησκευτικός από ότι ήτανε; Ή λιγότερο; Είμαστε μάρτυρες μιας παρακμής ή μίας αναγέννησης της θρησκευτικότητας;» (ZygmuntBauman)
Ένα από τα ερωτήματα (και δεινά) της μετα-νεωτερικότητας έχει να κάνει αναμφισβήτητα με τη Θρησκεία. Τα τελευταία χρόνια, βλέπουμε ότι ακόμη και στην Ελλάδα, όπου η σχέση Κράτους – Εκκλησίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία του ελληνικού έθνους, υπάρχει μία έντονη τάση και διάθεση για αμφισβήτηση και κριτική προσέγγιση. Και η ανάγκη για καλλιέργεια της κρίσης γεννιέται μέσα στη γενικότερη Κρίση.
Πώς να περιγράψεις το συναίσθημα του ότι ξυπνάς και δεν ξέρεις τί θα γίνει μέσα στην ημέρα; Θα έχεις εκλογές ή κυβέρνηση; Θα έχεις δραχμή ή ευρώ; Θα περπατήσεις χωρίς να πέσεις θύμα κλοπής, σωματικής ή ψυχολογικής βίας (με όλες αυτές τις θλιβερές εικόνες της Αθήνας που πεθαίνει.. που πέφτει σε λήθαργο κι εμείς βυθιζόμαστε στη λήθη); Πώς να τα χωρέσεις όλα αυτά σε λέξεις;
Και κάπως έτσι ήρθε το Κόρπους Κρίστι... σε μία εποχή που τα πάντα κατέρρεαν... που οι «πατερίτσες» γλιστρούσαν, που οι παρωπίδες και οι μάσκες έπεφταν και που εμείς –μουδιασμένοι - προσπαθούσαμε να δούμε τί (μας) συμβαίνει... Και αποφασίσαμε να τα οικειοποιηθούμε και - στη συνέχεια - να τα αφηγηθούμε μέσα από την πιο παλιά και γνωστή σε όλους ιστορία.
Το σημείο εκκίνησης είναι κατά βάθος ένα: ο φόβος για το αγνωστο, για το ξένο. Για αυτό που θα μας αλλάξει ή που θα μας φέρει πιο κοντά στον πραγματικό μας εαυτό. Ο AlfredSchütz παρομοιάζει την άφιξη του Ξένου με σεισμό. Και θεωρώ ότι κάπως έτσι νιώθουμε τώρα, αν σκεφτούμε ως Ξένο όχι τον μη Έλληνα αλλά το οτιδήποτε μη - οικείο, είτε είναι άνθρωπος είτε καθεστώς είτε νόμισμα είτε πολίτευμα.
Και ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε να πλησιάσουμε το Ξένο, είναι –όσο κοινότοπο- κι αν ακούγεται να γνωρίσουμε πρώτα τον εαυτό μας.
Το έργο του Μακ Νάλι είναι προκλητικό: όπου κι αν ανέβηκε η παράσταση και προβλήθηκε η αντίστοιχη ταινία-ντοκιμαντέρ, υπήρχαν θύελλες αντιδράσεων... σε βαθμό λογοκρισίας. Θέλω να πιστεύω ότι εδώ η Κρίση θα υπερέχει της Υποκρισίας. Χωρίς déjàvukaiflashbacks στην εποχή του «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται».
Γι’ αυτό η άφιξη του Ξένου έχει αντίκτυπο ισοδύναμο με εκείνο του σεισμού... ο Ξένος κομματιάζει το στερεό έδαφος που πάνω του βασίζεται η ασφάλεια της καθημερινής ζωής. Εκείνος έρχεται από μακριά και δε συμμερίζεται τα ντόπια πιστεύω – και έτσι γίνεται ουσιστικα ο άνθρωπος που θέτε υπό αμφισβήτηση σχεδόν όλα όσα φαίνονται αναμφισβήτητα στα μέλη της ομάδας που προσεγγίζει.
