Στις 9 Οκτωβρίου κάνει πρεμιέρα με την παράσταση «Δάφνες και Πικροδάφνες» στο θέατρο «Μουσούρη»
Ο Πέτρος Φιλιππίδης στις 9 Οκτωβρίου κάνει πρεμιέρα με την παράσταση «Δάφνες και Πικροδάφνες» στο θέατρο «Μουσούρη», στην οποία συμπράττει με τους Θανάση Παπαγεωργίου, Γιώργο Κιμούλη και Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη.
Στα τέλη του ίδιου μήνα, στον Alpha έρχεται το πολυαναμενόμενο σίριαλ «Μη με Σκας», στο οποίο ο ίδιος και ο Γιάννης Μπέζος προβλέπεται να σαρώσουν, ενώ το Μάρτιο του 2016 θα βρεθεί ξανά στο Εθνικό Θέατρο, πρωταγωνιστώντας στο «Θάνατο του Εμποράκου», σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή.
Αυτό που καταφέρνεις φέτος, δεν ξέρω αν έχει ξανασυμβεί. Είναι μια σύμπραξη «γιγάντων». Οι τρεις από τους τέσσερις ηθοποιούς της παράστασης έχετε χτίσει πολλά ο καθένας μόνος του.
Αν και το «γιγάντων» ακούγεται βαρύγδουπο, καταλαβαίνω ότι είναι μια πολύ σημαντική συνάντηση για το θέατρο. Το επίσης σημαντικό είναι πως συναντιόμαστε αυτή τη δεδομένη στιγμή, οι συγκεκριμένοι άνθρωποι. Το εντυπωσιακό είναι πως με τον Γιώργο Κιμούλη δεν έχουμε δουλέψει μαζί ούτε στα νιάτα μας. Αν και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, ο Γιώργος με έχει σκηνοθετήσει παλαιότερα σε δύο παραστάσεις, στην επιθεώρηση «Πόθεν Αίσχος», στο θέατρο «Παρκ» το 1992, και στο θεατρικό «Πάνω-Κάτω», το 1994. Είναι μαζί μας ο Θανάσης Παπαγεωργίου, που για μένα τουλάχιστον είναι ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες ηθοποιούς, ο οποίος υπάρχει στα θεατρικά πράγματα μ' ένα σοβαρό και ήπιο τρόπο. Ο Θανάσης έχει το θέατρο «Στοά», στο οποίο έχει κάνει μια πολύ αξιόλογη δουλειά, ειδικά στο νεοελληνικό έργο, μαζί με μια από τις σπουδαιότερες Ελληνίδες ηθοποιούς, τη Λήδα Πρωτοψάλτη. Είναι ένας θεατράνθρωπος, έτσι θα τον χαρακτήριζα. Μαζί μας είναι και ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, από τους καλύτερους νέους ηθοποιούς, με ωραία πράγματα στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Ειλικρινά, νιώθω σαν να είμαστε μαζεμένοι τέσσερις θίασοι. Αυτό είναι κάτι που πάντα επεδίωκα.
Ήταν εύκολο ή δύσκολο να πείσεις τον Γιώργο Κιμούλη και τον Θανάση Παπαγεωργίου να συμμετάσχουν στην παράσταση;
Με τον Θανάση θα σου πω ακριβώς πώς έγινε. Ήμουν μια μέρα στο γραφείο του πρώην Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, του Σωτήρη Χατζάκη, και συζητούσαμε για την παράσταση που θα ανέβαζα τότε. Βγαίνοντας από το γραφείο του, συνάντησα τον Θανάση. Τον ρώτησα τι θα κάνει το χειμώνα, καθώς σκεφτόμουν να του το προτείνω. Του τηλεφώνησα λοιπόν την επόμενη μέρα, του είπα για το έργο και μου ζήτησε μια μέρα για να το σκεφτεί. Του τηλεφώνησα την επόμενη και μου είπε: «Είμαστε οκ». Με τον Γιώργο η αλήθεια είναι πως πρώτα μίλησε ο παραγωγός μας, Κάρολος Παυλάκης, λέγοντάς του: «Αν είσαι ελεύθερος, θα θέλαμε και θα ήθελε πολύ και ο Πέτρος να βρεθείτε στη σκηνή με το συγκεκριμένο έργο». Σε πρώτη φάση απάντησε πως ήταν ελεύθερος και ότι θα ήθελε να το σκεφτεί. Έπειτα του τηλεφώνησα και συζητήσαμε, του ανέφερα πόσο ενθουσιασμένος θα ήμουν αν τελικά προέκυπτε η συνεργασία και πολύ γρήγορα μας είπε το «ναι». Τον Γιώργο τον θαυμάζω και τον εκτιμώ βαθύτατα.
Ενδόμυχα, όμως, φοβάσαι το υπερεγώ του κάθε ηθοποιού;
Σωστά το αναφέρεις. Σε πληροφορώ πως είναι κάτι που εμείς οι τέσσερις το έχουμε συζητήσει μεταξύ μας. Ειδικά σ' αυτό το έργο, που έχει έναν κώδικα σύμφωνα με τον οποίο πρέπει να κάνει πίσω το υπερεγώ και να το μετριάσουμε, αν όχι να το εξαφανίσουμε. Όμως, διαβάζοντας το έργο και κάνοντας πρόβα οι τέσσερίς μας, δε χρειάστηκε να κάνουμε μεγάλη προσπάθεια. Υπάρχει μια τεράστια εκτίμηση και θαυμασμός του ενός προς τον άλλον, άρα δεν υπάρχει δυσκολία. Δεν σου κρύβω πως ανησυχούσα στην αρχή, καθώς είμαστε τρεις πολύ ισχυρές προσωπικότητες και στη ζωή και θεατρικά. Βλέπω, ωστόσο, πως λειτουργεί ανάποδα το πράγμα και δε νομίζω ότι είναι επίπλαστο ή επειδή πρέπει να γίνει η δουλειά.
