Αυλαία ρίχνει αύριο το Φεστιβάλ Αθηνών με την ολοκλήρωση των παραστάσεων στην Πειραιώς 260. Όσοι δεν πρόλαβαν ή δεν μπόρεσαν ως τώρα να παρακολουθήσουν τις παραστάσεις χορού και θεάτρου που πραγματοποιήθηκαν και φέτος με μεγάλη επιτυχία στις τρεις διαφορετικές σκηνές του βιομηχανικού αυτού χώρου, έχουν μια τελευταία ευκαιρία. Συγκεκριμένα, σήμερα και αύριο (30 & 31 Ιουλίου) ανεβαίνουν η «Λουκρητία Βοργία», σε σκηνοθεσία Νικίτα Μιλιβόγεβιτς και το «Θέλω μια χώρα» του Αντρέα Φλουράκη, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη.
Από τους πιο σημαντικούς Σέρβους σκηνοθέτες, ο Νικίτα Μιλιβόγεβιτς αναμετριέται με τη «Λουκρητία» Βοργία του Βικτόρ Ουγκό – επιλογή διόλου τυχαία: «Το επίθετο Βοργία συνδέεται με φρικτά εγκλήματα για την κατάκτηση της εξουσίας και τις άμετρες προσωπικές φιλοδοξίες. Ανέκαθεν ο πόθος της ισχύος συνδεόταν με ανήθικες, αν όχι εγκληματικές μεθοδεύσεις», επισημαίνει ο ίδιος.
Η δική του ανάγνωση του ρομαντικού δράματος του Ουγκό δεν αποπειράται μια επιφανειακή ανανέωση των στοιχείων που συνθέτουν την παράσταση, αλλά μια θαρραλέα και νεωτερική ερμηνεία του κλασικού. Ο Μιλιβόγεβιτς είναι κάτοχος των σημαντικότερων θεατρικών βραβείων σκηνοθεσίας στη χώρα του, ενώ σε μια δημοσκόπηση των κριτικών θεάτρου η παράσταση του «Banović Strahinja» κρίθηκε ως η πιο σημαντική θεατρική παράσταση της δεκαετίας του ’90 στη Σερβία.
Με αφετηρία ένα σύγχρονο θεατρικό κείμενο του Ανδρέα Φλουράκη που κινείται πέρα από τις συνηθισμένες δραματουργικές φόρμες, η καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεάτρου Τέχνης Μαριάννα Κάλμπαρη σκηνοθετεί, στο πλαίσιο του φεστιβάλ Αθηνών, μια παράσταση όπου μοναδικός πρωταγωνιστής αναδεικνύεται το πλήθος. Το πλήθος της νέας γενιάς Ελλήνων. Μια σκηνική πολυφωνία, που με φόντο την εποχή της κρίσης εκφράζει άλλοτε το φόβο και την αγωνία και άλλοτε την ελπίδα και την αναγκαιότητα της αλλαγής. Κοινός άξονας το επιτακτικό αίτημα: «Θέλω μια χώρα». Μέσα σε αυτή την πολύβουη σκηνική σύνθεση, στην οποία συμμετέχουν απόφοιτοι και μαθητές της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, ξεχωριστή θέση έχει ο ρόλος- αντιφώνηση της Ρένης Πιττακή.
«Είναι πολύ δύσκολο να μιλήσει κανείς από σκηνής για μια κατάσταση που βιώνει, τη στιγμή ακριβώς που τη βιώνει. Πόσο μάλλον όταν η κατάσταση αυτή είναι τόσο κρίσιμη και τόσο ρευστή: Τα πάντα γύρω μας δοκιμάζονται, καταρρέουν, μεταβάλλονται μέρα με τη μέρα. Όμως αν κάποιος δικαιούται να πάρει το λόγο αυτή τη στιγμή, είναι η νέα γενιά ,η γενιά που «είναι» το μέλλον της χώρας. Το Θέατρο Τέχνης φέρνει στη σκηνή του Φεστιβάλ το πλήθος των νέων: Ένα πλήθος που με ορμή αλλά και απάθεια, με απελπισία αλλά και χιούμορ, με αφέλεια αλλά και κυνισμό αναζητά μια διέξοδο στην κατάσταση που βιώνει ως αδιέξοδο... Αναζητά απεγνωσμένα μια χώρα...Είναι άραγε σε θέση να τη διεκδικήσει;» σημειώνει η Μαριάννα Κάλμπαρη.
Εκτός από τις παραστάσεις του φεστιβάλ Αθηνών, ολοκληρώνεται και ο κύκλος εκδηλώσεων στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου με τον «Αίαντα» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία της Σύλβιας Λιούλιου (31 Ιουλίου & 1 Αυγούστου). Η νεαρή σκηνοθέτιδα και ένας δημιουργικός πυρήνας νέων καλλιτεχνών εγκαινιάζουν την έρευνα τους πάνω στο αρχαίο δράμα, ιχνηλατώντας την πορεία του πρώτου αυτόχειρα της σοφόκλειας δραματουργίας. Όπως αναφέρει η Σύλβια Λούλιου, «πρόκειται για μια “κλειστή” και ολιγομελή παράσταση, που επιθυμεί να βαδίσει ιχνηλατώντας το σοφόκλειο έργο -με τον ίδιο τρόπο που ο Οδυσσέας αναζητά τα πατήματα του Αίαντα στον Πρόλογο- μέσα στο πλαίσιο της αρμονίας και της ομορφιάς του μικρού αρχαίου θεάτρου».
Σημειώνεται, πως το φεστιβάλ Επιδαύρου συνεχίζει τις παραστάσεις μέχρι τα τέλη Αυγούστου, και κλείνει τις εκδηλώσεις του με τον «Ορέστη» του Ευριπίδη, διά χειρός του Θεσσαλονικιού πειραματιστή Σίμου Κακάλα, ο οποίος έχει ως οδηγό τη μετάφραση του Γιάννη Τσαρούχη και ως βασικό στόχο τη διάδραση θεατών και ηθοποιών (28-29/8 ).
