Μετά τον Μπάτμαν και τον Spider-Man ιδού και ο Σούπερμαν στα όρια της κατάθλιψης.
Οι Ντέιβιντ Γκόγιερ και Κρίστοφερ Νόλαν πήραν έναν από τους πιο μονοδιάστατους ήρωες των κόμικς, του αφαίρεσαν το όνομα με το οποίο τον γνωρίζει όλη η υφήλιος (το «Σούπερμαν» ακούγεται ψιθυριστά μια δυο φορές σε όλο το έργο) και τον μεταμόρφωσαν σε… εξάδελφο του Άμλετ: συννεφιασμένο πρόσωπο, βλέμμα σκοτεινό, μυαλό τυραννισμένο από ψυχικά τραύματα και συμπλέγματα διαφορετικότητας, και βέβαια το βάρος το ασήκωτο, αυτό του σωτήρα της Γης και της ανθρωπότητας! Προτού η ατμόσφαιρα βαρύνει επικίνδυνα, διότι και η Λόις Λέιν είναι «κάπως», αναλαμβάνει δράση ο Ζακ Σνάιντερ, εκείνος με τους «300» Λακεδαιμόνιους που φώναζαν «αούγκα-αούγκα». Ως γνωστόν ο Σνάιντερ δεν έχει μέτρο. Αφήνει τα εφέ να… εκφραστούν. Γέφυρες γκρεμίζονται, ουρανοξύστες καταρρέουν, η Μητρόπολη καταστρέφεται, οι υπεράνθρωποι δέρνονται με τις ώρες στην οθόνη -μιλάμε για ξύλο αλύπητο- ξανά και ξανά και ξανά. Ούτε ο Καραγκιόζης δεν έχει ρίξει τόσες φάπες στο Κολλητήρι… Αυτό είναι το «Man of Steel». Ένα πολυδάπανο B movie με επίφαση σοβαρότητας που ολοκληρώθηκε εν μέσω δικαστικών αγώνων (οι κληρονόμοι των δημιουργών του Σούπερμαν επανήλθαν με αγωγές, ζητώντας μερίδιο από τα υπερκέρδη). Κόστισε πάνω από 200.000.000 δολάρια και κατάφερε να εισπράξει περί τα 650 εκατομμύρια δολάρια από τις προβολές παγκοσμίως.
Το φιλμ γυρίστηκε σε δύο διαστάσεις με αναλογικές κάμερες και με τη Red Epic (ο Νόλαν έχει δηλώσει πως δεν είναι φαν του 3D). Έπειτα από εμμονή του στούντιο, ο «Άνθρωπος από Ατσάλι» έγινε τρισδιάστατος στο στάδιο του post production. Η «φτιαχτή» 3D εκδοχή προσφέρει μια άψογα επεξεργασμένη στερεοσκοπική εικόνα, μερικά 3D εφέ, αντικείμενα που μοιάζουν να αιωρούνται στο χώρο, μα όχι την απόλυτη τρισδιάστατη εμπειρία που περιμένουν οι φίλοι του 3D. Αντίθετα, η 2D εικόνα είναι από εκείνες που… σου πέφτει το σαγόνι. Οι σκηνές όπου κυριαρχεί το CGI ενοχλούν λιγάκι. Το υπόλοιπο πρόγραμμα, όμως, διαθέτει εικόνα στιλπνή, ψηφιακή, με θαυμάσια οξύτητα και με κορυφαία λεπτομέρεια∙ νομίζεις ότι μπορείς να αισθανθείς την υφή του υλικού από το οποίο είναι φτιαγμένη η στολή του Κεντ ή μετράς έναν έναν τους πόρους του δέρματος στο πρόσωπο του Ζοντ, σε ένα κοντινό πλάνο ιδιαίτερα «αποκαλυπτικό». Τα επεξεργασμένα χρώματα κλίνουν προς το ψυχρό φάσμα ως επί το πλείστον, έτσι ώστε το έργο να έχει αυτό το dark ύφος. Κυριαρχεί ωστόσο το μαύρο∙ ένα μαύρο βαθύ, πλούσιο, χορταστικό. Ως προς το ηχητικό μέρος, η μπάντα ανήκει στην κατηγορία «αναφοράς». Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό μουσική, διάλογος και άφθονη πληροφορία σε όλα τα κανάλια περιστοιχίζουν το θεατή. Οι ήχοι είναι αρμονικά σχεδιασμένοι και τοποθετημένοι στο χώρο. Στις σκηνές δράσης ελικόπτερα και εξωγήινα σκάφη… κόβουν βόλτες στο χώρο προβολής. Σε σκηνές που ο σαματάς καταλαγιάζει απολαμβάνεις ασύλληπτες ηχητικές λεπτομέρειες. Τα έξτρα του δίσκου με την 2D εκδοχή δεν είναι σπουδαία. Ανάμεσά τους υπάρχει και ένα διαφημιστικό για την ταινία «Χόμπιτ», εντελώς άσχετο με τον Σούπερμαν.
Μιλτιάδης Σαλβαρλής για το tvwars.gr
