Από την Ελένη Νικολούλια
Αν πάρουμε ως δεδομένο ότι η ζωή είναι η καθημερινότητα, τότε μέσα σε αυτήν πρέπει να περνάμε καλά.
Και αν για κάποιους το “καλά” σημαίνει “είμαι μαζί σου, μόνο μαζί σου και όπου βγει” για κάποιους άλλους αυτό είναι είτε ασήμαντο -γιατί δεν υπάρχει δεύτερο πρόσωπο- είτε ακατόρθωτο -γιατί απλά η παρέα τους (ερωτική η φιλική) δε μπορεί να ακολουθήσει τη δεδομένη στιγμή.
Και για να μην παρεξηγηθώ. Δεν αναφέρομαι σε ανθρώπους που είναι μόνοι λέγοντας σαν την καλαμιά στον κάμπο γιατί σε αυτή την περίπτωση υπάρχουν ειδικοί, θεραπείες, χάπια και ένα σωρό ακόμα βοηθητικά στα οποία δε μπορώ να σε βοηθήσω. Αναφέρομαι σε ανθρώπους καθημερινούς και υγιείς που απλώς... πρέπει να φάνε, να πιουν, να χαλαρώσουν, να ξελαμπικάρουν και όλα αυτά χωρίς να έχουν ανάγκη ή τη δεδομένη στιγμή πολύ απλά να μην έχουν παρέα.
Σε αυτό λοιπόν το σημείο αποφάσισα να βάλω σε μια σειρά τα χιλιάδες μερόνυχτα που έχω περάσει με τον αιώνιο έρωτά μου -την Αθήνα ντε- και να σου προτείνω στέκια στα οποία το “μόνος” δεν είναι ουτοπικό, αλλά πραγματικό και ευχάριστο.
Γιατί έλα, παραδέξου το: Το μόνος είναι αμήχανο. Και θέλει κότσια για να το κουμαντάρεις. Πόσο μάλλον για να το πάρεις και να το πας για ποτό.
Και μιας και μιλήσαμε για ποτό, θα ξεκινήσω από αυτό. Στην περίπτωση που θέλεις να πάρεις τον εαυτό σου και να τον βγάλεις έξω σαφώς και θα πρότεινα μέρη είτε που μπορείς να φλερτάρεις ασύστολα -σπανίζουν, αλλά θα μιλήσουμε άλλη φορά για αυτά- είτε σε πιο safe λύσεις που αφορούν σε τεράστιους χώρους που δεν θα σε πνίξουν και στους οποίους θα περνάς απαρατήρητος τουλάχιστον για όσο επιθυμείς εσύ. Σε αυτές τις περιπτώσεις αναζήτησε κάτι σαν το Gaspar στο Ψυχικό, στο οποίο μπορείς και να φας, και το Apsendi στο Χαλάνδρι που είναι σε τόσο κομβικό σημείο που μπορεί να θεωρηθεί σαν πέρασμα και που προσωπικά σου εγγυώμαι ότι το προσωπικό ειδικά μέσα από το bar δεν θα σε αφήσει να πλήξεις λεπτό.
(Cinco)
Καλή επιλογή είναι και το Cinco στο Κολωνάκι: Μεγάλη, πολύ μεγάλη μπάρα στην οποία συνήθως πετυχαίνει κόσμο που επίσης κάθεται μόνος του και άρα δεν νιώθεις αμήχανα, αλλά γιατί κυρίως μέσα από αυτήν θα έχεις 3-4 bartenders να πεις καμιά κουβέντα και έναν dj, οπότε μία να ρωτήσεις “τι να πιω”, δύο να σου εξηγήσει, και τρεις να αναρωτηθείς για το κομμάτι που παίζει, όλο και κάπως περνάει η ώρα και έχεις ήδη φάει και πιει. Αν από την άλλη είσαι Νότια, μεγάλο bar με αντίστοιχο “θέμα” από πίσω θα βρεις και στο Holy Spirit στη Γλυφάδα και κυρίως αν καθίσεις κάτω από το ανοιχτό παράθυρο στο πλάι, σε ένα stand.
(Holy Spirit)
Ένα άλλο option, είναι τα μαγαζιά-ορθάδικα ή έστω και εκείνα που σου δίνουν την εναλλακτική να μπορείς να “την κάνεις” ανά πάσα στιγμή σε περίπτωση που νιώθεις τον κόμπο της μοναξιάς να σου ανεβαίνει στο λαιμό.
Θα πήγαινα για παράδειγμα άνετα στο Mai Tai στο Κολωνάκι γιατί μπορώ να κάτσω στο πάσο κάτω από το τζάμι του σε ένα stand και ουσιαστικά να είμαι πάνω στο πεζοδρόμιο και άρα σε στάση ετοιμότητας να φύγω όποτε θέλω.
Κατά τα άλλα, έτσι που το σκέφτομαι θα πήγαινα και στο A for Athens γιατί έχει αυτό το αχανές που βολεύει στην περίπτωση που συζητάμε αλλά προσφέρει και αυτή τη δυνατότητα να επιλέξεις σε ποιον από τους χώρους και τα επίπεδά του μπορείς να καθίσεις. Δωράκι... η Ακρόπολη φάτσα-κάρτα να σε παρηγορεί. Αντίστοιχα, λειτουργεί και το απέναντί του 360ο στο οποίο ως bonus θα βρεις και μία τεράστια σε μέγεθος μπάρα έτοιμη να “πνίξει” κάθε σου ανησυχία.
(A for Athens)
Αν ήθελα να πάω μόνη μου για ποτό θα απέφευγα τα μικρά μαγαζιά. Θα απέφευγα τις ατμοσφαιρικές εικόνες και μουσικές και σίγουρα θα απέφευγα τα “σκοτεινά” μέρη – κάτι που υπό νορμάλ και κοινωνικές συνθήκες είναι τα αγαπημένα μου.
Κάλλιστα θα πήγαινα στο Floral στα Εξάρχεια για καφέ -θα διάβαζα και κανένα βιβλίο- όπως επίσης κάλλιστα θα πήγαινα και στο Para Siempre στο Κολωνάκι γιατί έχει πολύ φιλικό προσωπικό που δεν θα με άφηνε να πλήξω αλλά και ένα bar στο οποίο τρώνε και πίνουν και άλλοι μόνοι.
(Para Siempre)
Καλές προτάσεις για ανάλογες περιπτώσεις είναι σίγουρα και τα κλασικά-αγαπημένα-φτιαγμένα για μόνους Αμερικάνικα σκηνικά. Στα χαρούμενα Friday's ποτέ δεν θα αισθανόμουν περίεργα, στα λατρεμένα Starbucks είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση το να βρεθείς μόνος, και άρα κάπως έτσι σημειώσαμε δύο ακόμα επιλογές.
Από εκεί και πέρα υπάρχουν και ορισμένες ακόμα στις οποίες όμως πριν καταλήξεις καλό θα ήταν να σκεφτείς τι θέλεις να πετύχεις από την έξοδό σου:
Αν για παράδειγμα ο στόχος σου είναι καθαρά το να καλύψεις τη βιολογική σου ανάγκη -κοινώς να φας- τότε (ποτέ δεν πίστευα ότι θα το έλεγα αυτό) εύγε στα “μοντέρνα σουβλατζίδικα” που σε αυτές τις περιπτώσεις παύουν να θεωρούνται μάστιγα και ικανοποιούν απόλυτα το σκοπό σου.
Αν από την άλλη θέλεις και κάτι παραπάνω -και σε ποιότητα και σε κατάσταση που ενδεχομένως να σε οδηγήσει σε μια ενδιαφέρουσα γνωριμία- τότε πες “εύγε” στα ξενοδοχεία, τα bar και τα εστιατόριά τους και ετοιμάσου για άκρως ενδιαφέροντα check in στην προσωπική σου διασκέδαση.
Στο Galaxy του Hilton για παράδειγμα θα πίνεις τέλεια cocktails, θα είσαι σε ένα multi ethnic περιβάλλον με κόσμο μόνο από όλο τον πλανήτη και παράλληλα θα απολαμβάνεις και απίστευτη θέα.
(Galaxy Bar)
Αντίστοιχα υπάρχουν σαφώς και άλλες επιλογές σε παρόμοιο “multi” concept όπως το στολίδι μας στην Αρεοπαγίτου, το Μουσείο της Ακρόπολης, με την φανταστική του βεράντα, στην οποία θυμήσου ότι μπορείς να πας και για πρωινό -να μια ακόμα καλή ιδέα.
(Μουσείο Ακρόπολης)
Τέλος, μην ξεχνάς πως άνετα σαφώς θα νιώσεις αν πας μόνος σου και σε μαγαζιά που έχουν κήπους και αυλές. Η Παλιά Αγορά στη Φιλοθέη είναι μία από αυτές, το Amigos της Γλυφάδας είναι μία ακόμα -bonus οι τρομερές Μαργαρίτες από το bar, ο κήπος του 6 DOGS στο Μοναστηράκι πάντα βοηθάει και τώρα που το σκέφτομαι και κάπου έξω στη Χάρητος να πας, μια χαρά θα τα περάσεις.
(Παλιά Αγορά)
Αυτά από εμένα. Σίγουρα αντίστοιχα concept και μαγαζιά μπορείς να αναζητήσεις και εσύ, αλλά μιας και τελευταία -όχι εγώ, μια φίλη μου- απασχολείται αρκετά με αυτό το θέμα, είπα να σου δώσω μερικά πρώτα tips.
(Κήπος 6 Dogs)
Have fun!
