Πόσο ικανοί είμαστε να απολαύσουμε μία συναυλία;

Από την Ελένη Νικολούλια

Αγαπώ τις συναυλίες. Τις αγαπώ τόσο που μπορώ να πω πως ελάχιστες έχω χάσει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.

Έχω δει ζωντανά από Linkin Park και Billy Idol, έχω ονειρευτεί με Thievery Corporation, έχω “χτυπηθεί” με Metallica, χαλαρώσει με Moby, ερωτευτεί με (και τον) Lenny Kravitz, έχω περάσει υπέροχα σε James, REM… έχω σαφώς περάσει καταπληκτικά σε Aerosmith, U2 και Chili Peppers.

Αγαπώ τόσο τις συναυλίες, το “ξέσπασμα” που μου προκαλούν, τις κιθάρες που σολάρουν, το κοινό που χοροπηδάει που δε μ’ αρέσει να λείπω από καμία.

Απολαμβάνω τόσο αυτό το απερίγραπτο αίσθημα ελευθερίας που μου προκαλούν που θέλω να είμαι εκεί, στην αρένα, με μια μπύρα στο χέρι, με ιδρώτα, με όλη αυτή τη “βρωμιά” που για έναν περίεργο λόγο είναι η μόνη που μπορώ να “σηκώσω” στη ζωή μου.

Είμαι πάντα έτοιμη για ταλαιπωρία. Για να παρκάρω μακριά, για να κάνω για μέρες πλάνα για το πώς θα πάω, για να πονάνε τα πόδια μου, να κλείνει η φωνή μου, τις περισσότερες φορές ακόμα και να αρρωσταίνω για μέρες μετά.

Και ποτέ μου δεν έχω πάει σε συναυλία του εξωτερικού αλλά πραγματικά η απορία μου σχεδόν πάντα είναι μία: Άραγε έτσι γίνεται και έξω;

Άραγε είναι όλα όπως εχτές; Περπατάει ο κόσμος 6 χιλιόμετρα για να πάει από εκεί που  πάρκαρε στον συναυλιακό χώρο και άλλα τόσα για να επιστρέψει μετά στο αυτοκίνητό του;

Μένει δύο ώρες κολλημένος σε μία ουρά που σου προκαλεί άμεση κλειστοφοβία, αγοραφοβία και άλλα τόσα “φοβικά”;

Κλείνει η διοργάνωση (ή η ασφάλεια ή η ομάδα του χώρου ή η καθαρίστρια… ποσώς με ενδιαφέρει) την πύλη στα μούτρα του κόσμου ελάχιστη ώρα πριν ξεκινήσει η συναυλία με αποτέλεσμα άλλοι να φωνάζουν, άλλοι να ζαλίζονται, άλλοι να πηδάνε μάντρες για να μπουν έγκαιρα;

Και με τόσο συνωστισμό, επικίνδυνο συνωστισμό, ψήνουν και έξω από τους συναυλιακούς χώρους του εξωτερικού λουκάνικα και καλαμάκια ανάμεσα κυριολεκτικά σε χιλιάδες χιλιάδων κόσμου κάνοντας την ατμόσφαιρα ακόμα πιο αποπνικτική, το κλίμα ακόμα πιο έκρυθμο;

Οι πόρτες του Terra Vibe ήταν κλειστές, όπως είναι και συνήθως. Κλειστές στην συγκεκριμένη περίπτωση των Depeche Mode κυριολεκτικά, αλλά και μεταφορικά να το δεις πάλι κλειστές παραμένουν με την έννοια ότι δεν αφήνουν τον κόσμο να απολαύσει τη συναυλία που έχει έρθει για να δει.

Εκατοντάδες άνθρωποι πηδούσαν πάνω από τα κάγκελα της δυτικής πύλης, δεκάδες άνθρωποι τσαλαπατήθηκαν για να περάσουν μπροστά. Άλλοι απλώς έσπρωχναν για να τις σκαπουλάρουν από το εισιτήριο, και κάποιοι άλλοι έβριζαν και φώναζαν στα παιδάκια (γιατί για παιδάκια μιλάμε) της πόρτας.

Δεν θα μιλήσω για τους χώρους και την κατάσταση της υγιεινής γιατί μάλλον η τόση βρωμιά μπορεί μόνο εμένα να κάνει να αισθάνομαι ότι θα κολλήσω σίγουρα κάτι άμεσα θανατηφόρο.

Και δεν θα μιλήσω ούτε για την ασφάλεια, όχι με την έννοια των security αλλά με εκείνη των ανθρώπων που θα σπεύσουν αν πέσω κάτω βρε παιδί μου, αν ζαλιστώ και μείνω στο πάτωμα… δεν την είδα ή αν όντως ήταν εκεί ήταν τόσο… διακριτική η παρουσία τους που για άλλη μια φορά ήλπιζα να μην τους χρειαστώ.

Είμαστε άραγε έτοιμοι να απολαύσουμε μία συναυλία;

Είμαστε μήπως έτοιμοι ακόμα και για να υποδεχόμαστε τόσο μεγάλα ονόματα;

Έχουμε τέλος πάντων… συναυλιακή παιδεία; Διοργανωτές και επισκέπτες;

Όσο για την καθ’ αυτό συναυλία και τον σκοπό της, τη μουσική, εδώ τα πράγματα ήταν σαφώς καλύτερα, όχι εξαιτίας μας αλλά γιατί οι Depeche Mode ήταν εξαιρετικοί και ακούραστοι.

Ο David Gaham παραμένει ακόμα και τώρα στα 51 του ανεξάντλητος, απίστευτα σεξουαλικός και με κίνηση που θα ζήλευε ακόμα και ο Ρουβάς (ατυχές το παράδειγμα, αλλά δεν έχω κάτι σε πιο sexy για τα ελληνικά δεδομένα).

Μας είπανε σχεδόν 25 τραγούδια, κάποια από τα οποία από το νέο τους δίσκο, τα περισσότερα όμως από τις παλιές τους επιτυχίες.

Και να σίγουρα κάποιους από τους ύμνους τους, τους παρέλειψαν αλλά μας ευχαρίστησαν και με το παραπάνω με άλλους που λατρεύουμε χρόνια τώρα.

Χορέψαμε, φωνάξαμε, χοροπηδήσαμε, γεμίσαμε τα ρούχα μας με μπύρα, “βρωμίσαμε” από τον όμορφο συναυλιακό πυρετό που πάντα περιμένουμε με τόση αγωνία.

Περάσαμε καλά, σχεδόν υπέροχα… αλλά πραγματικά το ερώτημά μου παραμένει….

Πόσο ικανοί είμαστε να απολαύσουμε μία συναυλία;

ΥΓ: Ζητώ συγγνώμη από την κοπέλα από πίσω που χοροπήδαγα, φώναζα και τραγουδούσα. Της ζητώ συγγνώμη που κάποια στιγμή την πάτησα και ζητώ διπλά συγγνώμη που όταν με έσπρωξαν την έσπρωξα κι εγώ. Νόμιζα πως αυτό σημαίνει “είμαι στην αρένα μιας συναυλίας με δεκάδες χιλιάδες κόσμο”. Αλλά μπορεί και να έκανα λάθος…

ΥΓ 2: Δεν ξέρω από ήχο, αλλά κάτι μου λέει πως και σε αυτό το σημείο είχαμε αρκετό πρόβλημα. Διορθώστε με αν κάνω λάθος...