Του Γιώργου Λαμπίρη
"Ο Δρομέας έχει καταντήσει σαν τα παιδιά του Πειραιά".
Αυτό τουλάχιστον είχε παραδεχτεί σε παλαιότερη συνέντευξή του, ο γλύπτης και δημιουργός του, Κώστας Βαρώτσος.
Με τη διαφορά ότι τα "Παιδιά του Πειραιά", που ακολουθούν την Ελλάδα και το Χατζιδάκι σε κάθε γωνιά του πλανήτη, ο συνθέτης φρόντισε από νωρίς να τ' αποκηρύξει, στρέφοντας το χρυσό αγαλματίδιο, που είχε κερδίσει, να κοιτάζει τον τοίχο του σπιτιού του, ενώ νωρίτερα είχε αποπειραθεί να το πετάξει στα σκουπίδια, απ' όπου και το μάζεψε η αδελφή του.
To Δρομέα, παρά το γεγονός ότι ακολουθεί το Βαρώτσο παντού, εκείνος δεν τον απαρνήθηκε ποτέ - όπως είχε πει -, παρά τις όποιες καλόπιστες ή κακόπιστες κριτικές δέχθηκε κατά καιρούς το γυάλινο δημιούργημά του.
Το διάσημο άγαλμα, που δημιουργήθηκε από κομμάτια γυαλιού μετά από παραγγελία του τότε αντιδημάρχου, Σταύρου Ξαρχάκου, επί δημαρχίας Έβερτ, πέρασε πολλές περιπέτειες μέχρι σήμερα. Ξεκίνησε το μαραθώνιό του από την πλατεία Ομονοίας. Ο δρόμος - λόγω των έργων του μετρό - τον έβγαλε λίγα χρόνια αργότερα στην πλατεία της Μεγάλης του Γένους Σχολής, απέναντι από το Hilton.
Με αυτόν, ο Βαρώτσος προσπάθησε να αποκρυσταλλώσει μία οριακή χρονική στιγμή στην κίνηση του Δρομέα, παρουσιάζοντας μία μορφή, που αποτυπώνει την κεκτημένη ταχύτητα της καθημερινότητας.
Τον συναντήσαμε σε έναν από τους σταθμούς της διαδρομής του. Βιαστικός και απόμακρος, όπως πάντα, αποφάσισε να...ανανεωθεί, κάνοντας το μπάνιο του. Όχι μόνος του όμως... Για την καθαριότητα φρόντισαν εξειδικευμένα συνεργεία του δήμου Αθηναίων.
Στην περίπτωση του Δρομέα, άλλωστε, το γυαλί δεν φτάνει να δείχνει καθαρό, αλλά και να είναι. Προορισμένος να κερδίζει όσο το δυνατόν περισσότερη από τη λάμψη του αθηναϊκού ήλιου, κλέβοντας λίγο από τα φώτα της νύχτας. Αντανακλώντας πάντα την εικόνα εκείνου, που δεν σταματάει, ούτε στιγμή να τρέχει. Όπως ο μαραθωνοδρόμος. Που αρπάζει στη διαδρομή το μπουκαλάκι με το νερό, παίρνει λίγη από τη δροσιά του και συνεχίζει...
Τη φαινομενικά ατέρμονη διαδρομή του στα φώτα και στις σκιές της πόλης.
