Η Ελένη Ανουσάκη σε συνέντευξή της μίλησε για την απόφασή της να εγκαταλείψει την πολιτική και εξομολογήθηκε ότι νιώθει συνυπεύθυνη για την κατάσταση της χώρας.
Θυμάται την πρώτη μέρα μακριά από την Βουλή.
"Ήταν από τις σημαντικότερες της ζωής μου. Άδειασα το πολιτικό μου γραφείο και μετέφερα τα πράγματά μου σ' έναν χώρο στη Φιλοθέη. Κι είπα: "εδώ θα γίνει ένα μικρό ιατρείο της ψυχής μου". Μέσα απ' τα κλάματα για τη ματαιότητα των πραγμάτων και την οδύνη για το θάνατο της μάνας μου, τους καυγάδες στο ΠΑ.ΣΟ.Κ και τις επιστολές για να μη με καλούν στα κανάλια, θα αντιμετωπίσω την αλήθεια, για όλα. Θα δώσω την ευκαιρία στην Ελένη να γίνει μαθήτρια της ζωής. Θα μελετώ περισσότερο, θα κολυμπώ, θα ταξιδεύω. Θα γίνω ευτυχισμένη".
Όσο για το αν ήταν δυστυχισμένη ως πολιτικός είπε:
"Όχι, αλλά δεν γινόταν να παραμείνω άλλο. Δεν κατηγορώ όσους το έκαναν, γιατί εγώ πάντα ήμουν απαιτητική κι απόλυτη με τον εαυτό μου. Αφού, λοιπόν, αυτό που γινόταν δεν με έβρισκε σύμφωνη, αποφάσισα να φύγω".
Αυτό που την ενόχλησε όπως είπε στο περιοδικό "DownTown Κύπρου" ήταν:
"Η λούμπα με το Χρηματιστήριο, στην οποία είχε πέσει όλη η Ελλάδα. Συνάνθρωποί μας έτρεχαν, όχι για να προλάβουν να δουν μια παράσταση ή μια ωραία έκθεση ζωγραφικής, αλλά για να τζογάρουν! Κι απ' την άλλη, συνάδελφοί μου βουλευτές να "συμμετέχουν" σε όλο αυτό, ενώ όλοι θα έπρεπε να σταθούμε στο ύψος μας. Αυτοί με οδήγησαν στην απομόνωση. Αλλά κι αν έφυγα, δεν μου δίνω ελαφρυντικά για ό,τι συνέβη. Δεν λέω "δεν πειράζει", ούτε με συγχωρώ. Αντιθέτως, νιώθω συνυπεύθυνη για ό,τι περνάει σήμερα η χώρα".
Τελικά η πολιτική ήταν πρωταγωνίστρια στη ζωή της;
"Αλίμονο αν ήταν! Μαθαίνω ξένες γλώσσες, γράφω βιβλία, φροντίζω τις γάτες μου. Σε μια επιστολή που έγραψα στον εαυτό μου, το 2004, έβαλα τίτλο "η Ελένη αγαπάει την Ελένη", με συμβουλές και σχέδια για την καθημερινότητα. Αυτό στο προτείνω ανεπιφύλακτα. Να, πάρε μολύβι και χαρτί".
