Οι περιπτώσεις που θα αποφασίσω να πάω σε μια Αθηναϊκή πίστα δεν είναι πολλές. Μία το αποφάσισα για φέτος… και τελικά θα ξαναγίνει και δεύτερη πρεμιέρα, όχι για καλό.
Εκείνο το βράδυ όλα έβαιναν ομαλά. Η Άννα ήταν στα κέφια της, ως όφειλε άλλωστε για να μας καλωσορίσει στο νέο της πρόγραμμα, όλα πήγαιναν ρολόι, όλοι περνούσαμε καλά, φύγαμε κι όλας γύρω στις 4:30 το πρωί… ώσπου την επόμενη μέρα μάθαμε πως τελικά η κατάληξη δεν ήταν καθόλου καλή.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή
Η Άννα Βίσση φέτος αποφάσισε να ηγηθεί ενός διαφορετικού και όπως μας συνηθίζει άλλωστε, πρωτοποριακού σχήματος. Το Κέντρο Αθηνών στην περιοχή του Ρουφ μετονομάστηκε σε LAV, η είσοδός του γέμισε μικροσκοπικές καρδούλες, και οι τροποποιήσεις για να γίνει ο χώρος πιο οικείος και να παραπέμπει λιγότερο σε πίστα ήταν άκρως επιτυχημένες.
Δίπλα από την πίστα, στην οποία αμφιθεατρικά υψώνονται οι μουσικοί, πλέον υπάρχει prive bar, ένα στοιχείο που βρήκα εξαιρετικό δεδομένου ότι είναι λες και βρίσκεσαι σε πρώτο τραπέζι (πληρώνεις βέβαια 15ευρώ το ποτό αλλά είπαμε… είσαι πρώτο τραπέζι).
“Πρώτα τραπέζια” με την καθ’ αυτό έννοια δεν υπάρχουν. Αντίθετα, υπάρχουν “πρώτοι καναπέδες” που συνεχίζονται μέχρι πίσω γιατί όπως είπαμε, η Άννα τα ήθελε όλα cozy φέτος.
Κατά τα άλλα… οι My Excuse είναι τουλάχιστον καταπληκτικοί, τόσο που από πολλούς άκουσα επιφωνήματα θαυμασμού, ακόμη και ατάκες του στιλ “καλά, πόσο αδικούνται αυτοί στην Ελλάδα” και το πρόγραμμά τους είναι ροκ, με τρομερή ένταση και χορό σε όλη τη διάρκειά του.
Η Demy είναι μία κούκλα πιτσιρίκα με ένα εμφανές τρακ που κάποια στιγμή θέλω να πιστεύω πως θα ξεπεράσει οπότε δεν θα σταθώ περαιτέρω γιατί θα την αδικήσω και δεν κάνει, ενώ το highlight δεν είναι άλλος από το Νίκο Ζωιδάκη.
Ένας τρομερός, χαρούμενος τύπος με απίστευτο χιούμορ που δεν περιορίζεται μόνο στο κλασικό πρόγραμμα ενός λυράρη αλλά ερμηνεύει και τραγούδια με μεγάλο… καημό, και μάλιστα ήταν η μοναδική στιγμή που είδα γαρύφαλλα να γεμίζουν την πίστα λες και ήμουν πίσω στο 2009.
Όσο για την Άννα, την “απόλυτη” Άννα, ο Μανώλης Παντελιδάκης φρόντισε και πάλι, αν και λιτά φέτος να την κάνει να ξεχωρίσει. Βγαίνοντας στην πίστα, είναι πλαισιωμένη από ταχυδακτυλουργούς και ξυλοπόδαρους και το όλο concept είναι θεατρικό και παραπέμπει σε συνδυασμό τσίρκου με καμπαρέ. Μας λέει νέα της κομμάτια με ελάχιστες δόσεις από τα παλιά (αυτό δεν κατάλαβα ποτέ γιατί συνέβη), ενώ τα breaks με ερμηνείες της σε κομμάτια της Amy Whinehouse, ακόμη και των Beatles σε αποσυντονίζουν άλλοτε ευχάριστα, άλλοτε με ψεγάδια από απογοήτευση γιατί δεν παύει να έχεις έρθει σε μια πίστα και να θέλεις να ακούσεις το “Δώδεκα”, το “Δεν θέλω να ξέρεις”, το “Ερωτευμενάκι” και το “Παραλύω”.
Κάποια στιγμή, γύρω μετά τις 4, ο πολύ καλός της κιθαρίστας βγαίνει μπροστά και λέει το “Hard Rock Hallelyjah” των Lordi. Και ήταν εκεί που αποφάσισα να φύγω, δίνοντας υπόσχεση πως θα επιστρέψω και πάλι μόλις στρώσει το πρόγραμμα και η Βίσση αποφασίσει να μας επιβεβαιώσει τον τίτλο της ως “Απόλυτη” σταρ της πίστας.
Όσο για τη συνέχεια εκείνης της βραδιάς γνωστή. Ένα τρομερό ατύχημα στην πίστα ήταν αρκετό για να λήξει το πρόγραμμα άρον-άρον με την Άννα να μεταφέρεται εσπευσμένα στο νοσοκομείο με ράγισμα στο πλευρό της.
Σήμερα, είναι ήδη ευτυχώς καλύτερα και η νέα της “πρεμιέρα” είναι προγραμματισμένη για τις 17 Νοεμβρίου.
Θα τα πούμε εκεί, στον ίδιο χώρο, την ίδια ώρα, με την ίδια προσμονή για να ακούσουμε τα αγαπημένα μας κομμάτια. Ελπίζω, λίγο νωρίτερα από τις 5 το πρωί αυτή τη φορά…
(LAV: Πειραιώς 142 & Π. Ράλλη, τηλ. 210 3454108)
