Οι πρωτότυπες παρτιτούρες των κιθαριστικών μερών του δεξιοτέχνη Ντέιβιντ Γκίλμορ στο «Another Brick in the Wall»
Οι πρωτότυπες παρτιτούρες των κιθαριστικών μερών του δεξιοτέχνη Ντέιβιντ Γκίλμορ στο «Another Brick in the Wall» των Pink Floyd περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων, σε ένα από τα πολλά εκθέματα της αναδρομικής στο Μουσείο Βικτόρια και 'Αλμπερτ στο Λονδίνο, έκθεση που παρουσιάζει την 50χρονη πορεία του βρετανικού συγκροτήματος το οποίο ξεπέρασε τα όρια του μουσικού πειραματισμού.
Η έκθεση «Pink Floyd, Their Mortal Remains» η οποία θα εγκαινιασθεί στις 13 Μαΐου και θα διαρκέσει έως την 1η Οκτωβρίου, διοργανώνεται με την ευκαιρία της επετείου των 50 χρόνων από το πρώτο άλμπουμ των Pink Floyd: «The Piper at the Gates of Dawn». Περιλαμβάνει περίπου 350 αντικείμενα, όργανα, παρτιτούρες, εξώφυλλα άλμπουμ, φωτογραφίες, συνεντεύξεις και μουσικά αποσπάσματα. 'Οπως δήλωσε στο AFP η υπεύθυνη της έκθεσης Βικτόρια Μπρόουκερς, πρόκειται για μια από τις «μεγαλύτερες εκθέσεις» που διοργανώθηκε ποτέ για τους Pink Floyd.
Ήταν το 1967 όταν ο κόσμος ανακάλυπτε το λαμπερό progressive rock αυτού του γκρουπ το οποίο είχε σχηματισθεί δύο χρόνια νωρίτερα από τέσσερις φοιτητές: τους Ρότζερ Γουότερς, Ρίτσαρντ Ράιτ, Νικ Μέισον και Σιντ Μπάρετ. Ο τελευταίος θα αντικατασταθεί το 1968 από τον Ντέιβιντ Γκίλμουρ, ο οποίος σφράγισε την πορεία των Pink Floyd με τα υπέροχα σόλο της κιθάρας του.
Αυτή η εποχή καταλαμβάνει το πρώτο μέρος της έκθεσης και βυθίζεται στη αντεργκράουντ σκηνή του Λονδίνου της δεκαετίας του 1960. Στον τοίχο μίας σκοτεινής αίθουσας φωτισμένης με ψυχεδελικά χρώματα και μοτίβα, οι επισκέπτες θα μπορούν να ανακαλύψουν μια αφίσα που αναγγέλλει μία συναυλία των Pink Floyd στο UFO, ένα εφήμερο πρωτοποριακό κλαμπ στο οποίο σύχναζε το συγκρότημα.
«Δεν πρόκειται ακριβώς για νοσταλγία», λέει ο ντράμερ του συγκροτήματος Νικ Μέισον.« Πενήντα χρόνια είναι πάντα μία καλή στιγμή και η αλήθεια είναι ότι σήμερα δεν είμαστε όλοι παρόντες. Στη διάρκεια των χρόνων χάσαμε δύο συντρόφους μας, τον πρώην κιθαρίστα και στιχουργό Σιντ Μπάρετ και τον πιανίστα Ρικ Ράιτ. Είναι πολύ σημαντικό εάν θέλεις να διηγηθείς αυτές τις ιστορίες να το κάνεις όταν είναι όλοι εδώ να τις διηγηθούν», λέει ο Μέισον.
« Ζούσαμε χίπικα, δοκιμάζαμε παραισθησιογόνες ουσίες, καπνίζαμε χασίς, διαβάζαμε Κέρουακ», δηλώνει από την πλευρά του ένας στενός συνεργάτης του συγκροτήματος που συμμετείχε στον σχεδιασμό της έκθεσης. « Το παίξιμό τους είχε κάτι το ιδιαίτερο, λίγο ερασιτεχνικό, αλλά πολύ αγγλικό, πολύ εκκεντρικό (...) ήταν τα αγαπημένα παιδιά της πρωτοποριακής σκηνής του Λονδίνου. Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι 50 χρόνια μετά, μία έκθεση θα αφιερωνόταν σε αυτούς», συνεχίζει.
Τα πρώτα χρόνια της μουσικής διαδρομής των Pink Floyd σημαδεύτηκαν και από την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του Σιντ Μπάρετ, του οποίου η ευαίσθητη προσωπικότητα, η κακή υγεία και η συνεχής χρήση ναρκωτικών δεν μπορούσαν να «συμφιλιωθούν» με την αυξανόμενη δημοτικότητα των «Floyd», όπως αποδεικνύεται από την επιστολή του BBC το 1967, στην οποία το βρετανικό δίκτυο καλούσε το συγκρότημα να αιτιολογήσει την «ανεξήγητη» εξαφάνιση του Μπάρετ κατά τη διάρκεια ηχογράφησης μίας εκπομπής...
- Στο κέντρο της σκηνής-
Στο «συναρπαστικό» και «πολύ-αισθησιακό» αυτό ταξίδι, η έκθεση αναδεικνύει τον ήχο και προτείνει στους επισκέπτες να πάνε εξοπλισμένοι με ακουστικά προκειμένου να ακούσουν κατά βούληση την υπέροχη μουσική του συγκροτήματος, ενόσω κινούνται στους χώρους της έκθεσης.
Περνώντας από την αίθουσα που είναι αφιερωμένη στο άλμπουμ «Wish you were here» (1975), οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να ακούσουν τις συνεντεύξεις των Γουότερς και Γκίλμορ όπου εξηγούν πώς δημιουργήθηκε το ομώνυμο τραγούδι, ένα από τα διασημότερα του συγκροτήματος, το οποίο έγραψαν για τον πρώην σύντροφό τους Σιντ Μπάρετ.
«Είναι ένα είδος country τραγουδιού, πολύ απλό. Όμως, λόγω της αντήχησής και της συναισθηματικής φόρτισης αποδείχθηκε ένα από τα καλύτερά μας», εξηγεί ο Γκίλμορ.
Ανάμεσα στα αριστουργήματα της έκθεσης είναι μια εγκατάσταση μήκους 22 μέτρων και ύψους περίπου επτά μέτρων, η οποία αναπαριστά τον τοίχο του άλμπουμ «The Wall» (1979), πάνω από τον οποίο αιωρείται ο τρομακτικός δάσκαλος με τα διογκωμένα μάτια ο οποίος τρομοκρατεί τα παιδιά στη διάσημη ροκ όπερα του συγκροτήματος.
Η αναδρομική έκθεση ολοκληρώνεται σε μία τεράστια αίθουσα γεμάτη με γιγαντοοθόνες στις οποίες βλέπουμε αποσπάσματα από την τελευταία συναυλία του συγκροτήματος, το 2005. Χάρη στα 25 στρατηγικά τοποθετημένα ηχεία, οι επισκέπτες θα έχουν την αίσθηση ότι βρίσκονται στο κέντρο της σκηνής μαζί με τα μέλη των Pink Floyd.
Η διεύθυνση του Μουσείου Βικτόρια και 'Αλμπερτ ελπίζει ότι η έκθεση θα γνωρίσει την ίδια επιτυχία με την έκθεση: «David Bowie Is» την οποία είδαν μέχρι σήμερα πάνω από 18 εκατ. άνθρωποι σε όλον τον κόσμο.
