Γλυκά δεκάξι. Όμορφα.Ονειροπόλα. Ανήσυχα. Ευαίσθητα. Ταξιδιάρικα. Τρυφερά. «Οργισμένα». Παράφορα. Αποστομωτικά.
«Δεν είσαι αρκετά μεγάλη για να ξέρεις πόσο χάλια μπορεί να γίνει η ζωή» λέει ο γιατρός στην Cecilia Lisbon στην ταινία The Virgin Suicides, και εκείνη απαντά : «προφανώς γιατρέ δεν έχετε υπάρξει ποτέ 13χρονο κορίτσι».
Το να είσαι νέος μπορεί να είναι βασανιστικό, γράφει το i-D. Τίποτα δεν έχει σημασία και όλα είναι σημαντικά.
Παρακολουθείς παλιές συνεντεύξεις του River Phoenix και ακούς Nirvana . Είσαι το πιο συναισθηματικό, ευερέθιστο, παθιασμένο, επιθετικό και βαριεστημένο άτομο, που έχεις γνωρίσει ποτέ! Όλα αυτά ταυτόχρονα δεν θα υπάρξουν ποτέ ξανά στη ζωή σου.
Ο Larry Clark, σκηνοθέτης του Kids, η απόλυτη κινηματογραφική απεικόνιση της εφηβείας, σε συνέντευξη του στο i-D λέει:
«Είναι τα χρόνια εκείνα όπου οι περισσότεροι άνθρωποι απολαμβάνουν πολύ περισσότερη ελευθερία από αυτή που θα έχουν ποτέ στη ζωή τους και περνούν καλά. Όταν τελικώς ενηλικιώνεσαι , συνειδητοποιείς ότι η εφηβεία είναι η μόνη περίοδος, όπου έχεις την πολυτέλεια να αράζεις κάνοντας σκέιτ σε ένα πάρκο, μπορείς να παίζεις κιθάρα σε ένα ροκ-γκρουπ και να κάνεις βλακείες όπως να τρυπάς τα αυτιά σου με μια μη αποστειρωμένη βελόνα».
Όπως το θέτει ο Steve Carrell στο φιλμ Little Miss Sunshine «η περίοδος των γυμνασιακών ετών είναι η περίοδος όπου θα υποφέρεις περισσότερο». Βάλτε δίπλα -δίπλα δύο φωτογραφίες. Μια φωτογραφία όπου είστε 11 ετών και μία όπου είστε 18 ετών. Καμία σχέση. Η αλλαγή είναι... τρομακτική.
Για κάποιους, λίγους, το γυμνάσιο είναι εύκολη περίοδος. Είναι σαν να κάνεις ποδήλατο. Για τους περισσότερους το ποδήλατο φλέγεται, όλα φλέγονται, όλα μοιάζουν «κόλαση». Το 1993 ο καρδιοκατακτητής του Dazed and Confused Ρέινταλ Φλόιντ, εξέφρασε ένα συναίσθημα, το οποίο είναι καθολικό, σήμερα, σε όλους τους εφήβους:
«Εάν ποτέ αναφερθώ σε αυτή την περίοδο ως την πιο ευτυχισμένη της ζωής μου, θυμίστε μου να σκοτωθώ».
Πέρα από τις ανασφάλειες, την απομόνωση και το ευάλωτο της προσωπικότητας ανοίγεται ένας πλανήτης με πρωτιές. Sweet Sixteen... Ο πλανήτης της πρώτης φοράς. Το πρώτο φιλί, η πρώτη φορά που,παρασυρμένος/η θα δοκιμάσεις να καπνίσεις ένα τσιγάρο, η πρώτη φορά που θα δοκιμάσεις μπίρα, η πρώτη φορά για όλα.
Και μετά είναι ο έρωτας. Η πρώτη φορά που ερωτεύεσαι. Πάθος και πυροτεχνήματα. Σκάνε παντού. Η ηθοποιός Emily Browning και πρωταγωνίστρια νεανικών ταινιών συμπύκνωσε τις φάσεις τις νεανικής αγάπης: «ήμουν σε σχέση για δύο χρόνια και έμοιαζε σαν ήταν κάτι μοναδικό. Τώρα, που ενηλικιώθηκα,νιώθω ότι έρωτας είναι όταν ο σύντροφος σου θέλει να εμφανίζεις την καλύτερη εκδοχή του εαυτού και εσύ θέλεις το ίδιο και από εκείνον».
Τα κλισέ για τους teenagers επαναλαμβάνονται κατά καιρούς στις κινηματογραφικές αίθουσες. Οι γενικεύσεις και οι απλουστεύσεις δίνουν και παίρνουν. Στο Crimes and Misdemeanors, ο Sam Waterston λέει «υπάρχει και κάτι που λέγεται σοφία. Μας έρχεται ξαφνικά. Συνειδητοποιούμε τη διαφορά ανάμεσα στο τι είναι αληθινό, βαθύ και διαρκές. Αντιτίθεται στο επιφανειακό κέρδος της στιγμής. Μεγαλώνοντας συνειδητοποιείς ότι το να είσαι ο εαυτός είναι το μόνο πράγμα που μπορείς να είσαι για πάρα πολλά χρόνια».
Στο Fault in Our Stars ο αγώνας που δίνουν οι έφηβοι καρκινοπαθείς ήρωες είναι διαφορετικός. Το μήνυμα είναι αλλιώτικο. Δεν φταίνε οι ίδιοι για αυτό που συνέβη. Φταίει το ό,τι γεννήθηκαν κάτω από το λάθος αστέρι...
Αυτή η γενιά τα κάνει όλα «fast and furious», όλο και σε μικρότερη ηλικία, σε αυτό συμβάλλει και η κυριαρχία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Τα παιδιά μετρούν την κοινωνική τους επιτυχία με «thumbs ups» και «likes». Για εφήβους όπως η Malala Yousafzai, η Willow Smith και ο Tavi Gevinson, οι οποίοι ξέρουν ότι υπάρχουν ζητήματα για τα οποία αξίζει να αγωνίζεται κανείς, η σοφία ήρθε νωρίτερα. Και αυτό δεν είναι κακό. Αλλά σε όποια ηλικία και αν βρίσκεται κανείς, όσους αγώνες και αν δίνει, δεν πρέπει να ξεχνά: «you gotta keep livin' man, L-I-V-I-N».
