Λυσσασμένη χιονοθύελλα. Σε ένα σαλούν στην άγρια δύση έχει εγκλωβιστεί μια ομάδα παρανόμων. Το θολό μπέρμπον ανάβει τη σπίθα της εκδίκησης. Αυτή είναι η ραχοκοκαλιά του σεναρίου του γουέστερν «The Hateful Eight», της όγδοης ταινίας του Κουέντιν Ταραντίνο. Στις δέκα ταινίες ο σκηνοθέτης έχει δηλώσει ότι θα αποσυρθεί.
Προς το παρόν, δεν ανησυχεί για το μέλλον των Τρανσφόρμερς, δεν συμμερίζεται την αγωνία των Λούκας και Σπίλμπεργκ για το μέλλον της κινηματογραφικής βιομηχανίας και έχει δει μόνο τρία επεισόδια από ένα τηλεοπτικό σίριαλ. To Newsroom. Στην ταινία πρωταγωνιστούν ονόματα όπως ο ο Τσάνινγκ Τέιτουμ, ο Σάμιουελ Τζάκσον, ο Ουόλτον Γκόγκινς , ο Κερτ Ράσελ, η Τζένιφερ Τζέισον Λι, ο Τιμ Ροθ, ο Μάικλ Μάντσεν, ο Ντεμιάν Μπεχίρ και ο Μπρους Ντερν .
Ο σκηνοθέτης, που ανέστησε την καριέρα του Τζον Τραβόλτα στο θρυλικό Pulp Fiction, μιλάει στην εφημερίδα New York Times για την «κληρονομιά της λευκής υπεροχής των ΗΠΑ» και για τον Ομπάμα. Αυτή την περίοδο τρέχει και δεν φτάνει για να ολοκληρώσει την ταινία του και επί του παρόντος όπως λέει ο ίδιος ο Ταραντίνο «δεν έχει αυτοκτονικές τάσεις». Για να προλάβει το χρόνο. Αισθάνεται σαν διευθυντής ορχήστρας όταν σκηνοθετεί και αυτό που τον ενδιαφέρει είναι το σοφιστικέ κοινό και όχι το ανόητο κοινό.«Οι μη εξελιγμένοι θεατές συνιστούν πρόβλημα», λέει. Διαπίστωση του Ταραντίνο είναι ότι το κοινό εξελίσσεται, δεν είναι το ίδιο από δεκαετία σε δεκαετία. «Από το Παλπ Φίξιον μέρχι τον Τζάνγκο και το Ινγκλούριους μπάστερντς, οι θεατές πατούσαν σε στέρεο έδαφος, το έπιασαν το νόημα». Μέλημα του δημιουργού δεν είναι να επικαιροποιεί και να εκσυγχρονίζει. «Δεν θέλω να κάνω το Hateful Eight σύγχρονο, ούτε στον τρόπο, ούτε στη μορφή, ούτε στο σχήμα. Προσπάθησα να πω την ιστορία μου». Με φόντο τον εμφύλιο πόλεμο είναι μια ταινία που θυμίζει τον
Καλό, τον Κακό και τον Άσχημο. «Ναι, αλλά ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος, είναι μια ταινία που δεν μπαίνει στις φυλετικές συγκρούσεις του Εμφυλίου Πολέμου. Είναι κάτι που συμβαίνει, που γίνεται . Η ταινία μου έχει να κάνει με τη χώρα που έχει διασπαστεί όσον αφορά τα φυλετικά, και βλέπει την επόμενη μέρα, ένα, δύο, τρία, πέντε, δέκα χρόνια μετά». Και δίχως να το θέλει ο δημιουργός η ταινία είναι πέρα για πέρα επίκαιρη, μετά τα όσα συνέβησαν στην Βαλτιμόρη και στο Φέργκιουσον.
Με το βλέμμα στην πολιτική ο Κουέντιν Ταραντίνο λέει πως ο Ομπάμα είναι φανταστικός. «Είναι ο αγαπημένος μου πρόεδρος. Και θα είναι ο αγαπημένος μου πρόεδρος για πάντα. Υπήρξε εξαιρετικός. Ιδιαίτερα ο ταχύτατος τρόπος δράσης του, έκανε το ένα μετά το άλλο. Είναι σαν να ακολουθούσε το «όχι αιχμαλώτους». Είναι τόσο κουλ» «Τελικά πιστεύω ότι το ζήτημα της λευκής υπεροχή συζητείται και αντιμετωπίζεται. Αυτό είναι και το θέμα της ταινίας. Συζητείται και αντιμετωπίζεται ο θεσμικός ρατσισμός που υπήρχε στη χώρα και είχε αγνοηθεί. Ελπίζω ότι αυτό αλλάζει και συμβαίνει τώρα».
Ο Ταραντίνο αν και υπήρξε άγριο νιάτο και οι ήρωες του είναι σχεδόν πάντα εκδικητικοί, συγχωρεί πια αρκετά εύκολα «δεν είμαι πια θυμωμένος. Έχω μεγαλώσει. Εάν ήμουν θυμωμένος θα αναρωτιόμουν «What the fuck is my problem?». Έχω μια πραγματικά υπέροχη ζωή. Είναι τόσο σπάνιο ένας καλλιτέχνης να βρίσκεται στη θέση μου. Πώς είναι δυνατόν να εξαγριωθώ με το ο,τιδήποτε; . Μπορεί να ενοχλούμε, αλλά έχω μαλακώσει. Η ζωή είναι πολύ σύντομη».
