Ο Επίκουρος, κατά κόσμο Αλβέρτος Αρούχ, μια από τις πιο γνωστές υπογραφές και προσωπικότητες στον χώρο της ελληνικής γευσιγνωσίας, έφυγε το Σάββατο το βράδυ από την ζωή.
Δύο άξιοι συνάδελφοί του, αλλά και ένας σπουδαίος Έλληνας σεφ μοιράστηκαν μαζί μας τις σκέψεις, τις αναμνήσεις και τις εικόνες που έχουν πιο έντονα από εκείνον, για να θυμούνται οι παλιοί και να γνωρίζουν οι νεότεροι λάτρεις της γαστρονομίας ποιος ήταν ο “Επίκουρος, Κριτικός Εστιατορίων”.
Σωτήρης Ευαγγέλου, executive chef στην Μεγάλη Βρετανία και το King George:
“Ήταν ένας άνθρωπος, τον οποίο γνώριζα πάρα πολλά χρόνια, από το 1996 όταν ήμουν ακόμη στο Makedonia Palace. Στην αρχή τον γνώρισα επαγγελματικά, εκείνος ως γευσιγνώστης και εγώ ως σεφ. Με τα χρόνια ωστόσο αναπτύξαμε μια διαφορετική σχέση και υπήρχε μια αμοιβαία, θέλω να πιστεύω, εκτίμηση. Οι κριτικές του για την δουλειά μου ήταν πάντα καλές. Ήταν σκληρός και αδέκαστος ως γευσιγνώστης και έδινε μεγάλη σημασία στη λεπτομέρεια. Όταν ερχόταν στο εστιατόριο, ήταν απρόσωπος με όλους. Έξω όμως, πίναμε και καφέ, και κρασιά και ήταν ένας άλλος άνθρωπος. Ένας κιμπάρης Θεσσαλονικιός”.
Πάνος Δεληγιάννης, δημοσιογράφος γεύσης, διευθυντής και εκδότης του www.fnl-guide.com:
“Ο Αλβέρτος Αρούχ ήταν από τους 2-3 ανθρώπους του χώρου, που συμπαθούσα και σεβόμουν περισσότερο. Είχαμε σαφείς ομοιότητες και διαφορές και ήταν πέρα από κριτικός εστιατορίων (και βέβαια καθηγητής οικονομικών στο Deree), ένας θεωρητικός της γαστρονομίας. Όταν ξεκίναγε να αναλύει, είχες δύο δρόμους: ή να οπλιστείς με υπομονή ή με χιούμορ. Διάλεγα σχεδόν πάντα το δεύτερο”.
Ντένη Καλλιβωκά, δημοσιογράφος γεύσης:
“Ο Αλβέρτος ήταν καθηγητής μου στο Deree, ωστόσο τον συνάντησα αρκετά χρόνια αργότερα, το 2003, σε ένα επαγγελματικό κάλεσμα.
Τότε έκανα τα πρώτα μου βήματα στο χώρο, μιας και ήμουν δημοσιογράφος γεύσης μόλις 9 μήνες.
Δεν πιστεύω πως υπάρχει άνθρωπος με περισσότερες θεωρητικές γνώσεις στον χώρο της γαστρονομίας. Και αναφέρομαι σε βαθιά γνώση της ιστορίας, της κουλτούρας, της κοινωνιολογίας της γαστρονομίας.
Αυτό, που τον διαφοροποιούσε ωστόσο, είναι πως δεν ήταν μόνο θεωρητικός. Θα δοκίμαζε τα πάντα ! Από ένα απλό παξιμάδι, μέχρι το πιο σύνθετο πιάτο και πάντα με λαχτάρα.
Τον χαρακτήριζε ένας πολύ έντονος ενθουσιασμός και αυθορμητισμός, πάντα με μια δόση παιδικότητας. Ακόμα και όταν νευρίαζε το έκανε σαν παιδί”.
