Από το Νεκτάριο Β. Νώτη
Η επαναλειτουργία κάποιων χώρων - ορόσημα για μια πόλη, όπως η Αθήνα, δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση...
Όταν, όμως, ο χώρος αυτός έχει την ατμόσφαιρα και τη μαγεία της σάλας του Tudor Hall, και την υπογραφή του Σωτήρη Ευαγγέλου στην κουζίνα, τότε οι προσδοκίες είναι πολύ μεγάλες.
Υπάρχουν κάποια αντικειμενικά στοιχεία, που κάνουν το εστιατόριο του King George απόλυτα ελκυστικό: ο ψηλοτάβανος χώρος με τα τραπέζια, που στο βάθος του έχει ένα επιβλητικό τζάκι, καθώς και η μαγευτική θέα προς την Ακρόπολη.
Επιπλέον, η στεγασμένη βεράντα είναι ευρύχωρη, με χώρο - περιορισμένο - για τους καπνιστές.
Από την πρώτη στιγμή, που θα βρεθείς στο χώρο, νιώθεις πολύ οικεία. Αυτό οφείλεται στο απόλυτα επαγγελματικό και καλοκουρδισμένο service. Το προσωπικό είναι τόσο ευγενικό, ώστε να εξυπηρετεί άψογα, και τόσο ανεπιτήδευτο, ώστε να μην ενοχλεί.
Μέχρι τώρα, οι προσδοκίες δεν έχουν διαψευσθεί.
DINNER IS SERVED
Η κάρτα του Tudor Hall είναι ενδιαφέρουσα. Κυριαρχούν - στο 70% - ελληνικά υλικά και παραδοσιακές συνταγές, κάποιες εκ των οποίων είναι ελαφρώς πειραγμένες. Οι επιλογές είναι πολλές, τόσο σε ψάρι, όσο και σε κρέας, στα κυρίως, ενώ στα πρώτα πιάτα κυριαρχεί η θάλασσα.
Η αρχή ανταποκρίθηκε σε αυτό, που φανταζόμουν γευστικά:
H μυκονιάτικη κακκαβιά με ντομάτα ισορροπεί άψογα μεταξύ της θαλασσινής αύρας και της οξύτητας του αγαπημένου λαχανικού. Η γεύση στον ουρανίσκο ολοκληρώνεται με το ψάρι και τη γαρίδα, αν και θα τα προτιμούσα σε μεγαλύτερη ποσότητα. Τα φρυγανισμένα ψωμάκια με ελαιόλαδο και σκόρδο δεν προσφέρουν κάτι παραπάνω.
Οι τηγανητές γαρίδες έχουν μαγειρευτεί μέσα σε κουρκούτι από κρεμμύδι και καρότο. Η παρουσίαση του πιάτου είναι εντυπωσιακή, καθώς το θαλασσινό βρίσκεται κλεισμένο μέσα σε μια μπάλα από αυτά τα λαχανικά και η πρώτη εντύπωση άριστη. Όσο, όμως, προχωράς στο πιάτο, η έντονη γεύση του τηγανητού λαδιού είναι αδικαιολόγητη για τεμπούρα τέτοιου επιπέδου και αφήνει μια άσχημη αίσθηση στο στόμα, η οποία δεν καλύπτεται ούτε από πικάντικο σιρόπι ντομάτας.
Η σαλάτα, που επέλεξα, είναι από τις καλύτερες, που έχω γευτεί, Λέγεται Σαντορινιά και έχει ντοματίνια, κρεμμύδι, καπαρόφυλλα, ενώ πασπαλίζεται από πάνω με νιφάδες φέτας. Τα υπόλοιπα μυρωδικά, που έχει, ερεθίζουν τη μύτη πριν καλά, καλά σερβιριστεί το πιάτο στο τραπέζι. Οι γεύσεις είναι αναμεμειγμένες σε άψογες αναλογίες και στην κυριολεξία πλημμυρίζουν το στόμα με αρώματα της φύσης.
Το λάδι, που χρησιμοποιείται, είναι από τη Σητεία, και αξίζει τον κόπο να ξεχάσετε για λίγο τις θερμίδες και να βουτήξετε σε αυτό το ψωμί, που φτιάχνουν στην κουζίνα (προτιμήστε το ολικής αλέσεως και το ελιόψωμο).
Στα κυρίως, τα σπιτικά ραβιόλι με κατσικίσιο τυρί και μανιτάρια συνδυάζουν εξαιρετικά χειροποίητα ζυμαρικά με τις γεύσεις των υλικών της γέμισης.
Το steak τόνου, όμως, είναι η μεγάλη απογοήτευση. Το φιλέτο του ψαριού δεν είναι φρέσκο ("φρεσκοκατεψυγμένο", το χαρακτήρισαν, όταν παραπονέθηκα για αυτό), γεγονός ,που αποτυπώνεται στην αίσθηση και τη γεύση του. Τόσο σε μέτριο προς καλό ψήσιμο, που ήρθε την πρώτη φορά, όσο και στο medium rare, που ήρθε στη συνέχεια, όπως το είχα ζητήσει (να σημειωθεί εδώ ότι το πιάτο επιστράφηκε στην κουζίνα αμέσως, χωρίς δεύτερη συζήτηση. Αυτονόητο, θα μου πείτε, αλλά όχι για τα ελληνικά δεδομένα),
Η λίστα κρασιών έχει κλασικές, αλλά και ενδιαφέρουσες επιλογές, τόσο σε μπουκάλια, όσο και σε ποτήρι.
Στα επιδόρπια, είναι must η πανακότα βανίλιας Μαδαγασκάρης, με φρούτα του δάσους και σορμπέ βατόμουρο. Βελούδινη υφή, απίστευτα αρώματα, γεμάτη γεύση, την οποία μπορείτε να απολαύσετε, ακόμα και χωρίς να αγγίξετε τα φρούτα.
Συνολική αίσθηση ; Μάλλον, η απουσία του έμπειρου chef από την κουζίνα κάποιες μέρες στοιχίζει στο εστιατόριο, στο οποίο τέτοια λάθη είναι απαγορευτικά.
Θα ξαναπάω;
Ναι, γιατί αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία.
[email protected]
