Από το Νεκτάριο Β. Νώτη
Ένα βράδυ του χειμώνα, σε πολυτελές εστιατόριο της Αθήνας.
Το τηλέφωνο χτυπάει.
Κράτηση...
Για ένα άτομο...
Από ξένο...
Συναγερμός...
"Μάλλον αυτός είναι".
Ποιος ;
Ο καθιερωμένος επισκέπτης...
Αυτός, που κουβαλάει τα αστέρια μαζί του...
Όλοι τρέχουν...
Για να είναι τα πάντα στην εντέλεια...
Ώστε να κρατήσει το μαγαζί το αστέρι...
Και - γιατί όχι ; - να πάρει και ένα ακόμα...
Επειδή είναι καθημερινή και οι κρατήσεις είναι πολύ λίγες, καλούμε και φίλους να έρθουν να φάνε, για να μη δείχνει άδειο το εστιατόριο.
Ο καθιερωμένος επισκέπτης καταφτάνει...
Η βραδιά κυλάει άψογα...
Όπως ακριβώς θα ήθελαν όλοι : ιδιοκτήτης, chef, maitre, οινοχόος, άπαντες...
Τώρα, περιμένουν το χρησμό...
Ένας χρησμός, που μπορεί να εκτοξεύσει τη φήμη - και, κατά συνέπεια, τα έσοδα - του εστιατορίου στα ύψη.
Η κριτική και η αξιολόγηση από τους ειδικούς του οδηγού Michelin είναι κάτι, που απασχολεί τους ιδιοκτήτες εστιατορίων σε όλο τον κόσμο.
Και είναι λογικό, αφού ο συγκεκριμένος οδηγός αποτελεί τη βίβλο των απανταχού καλοφαγάδων και ευζωιστών.
Εδώ και αρκετά χρόνια, και τα ελληνικά εστιατόρια έχουν μπει στη χρυσή λίστα του οδηγού.
Μάλιστα, φέτος, τα αποτελέσματα έφεραν περισσότερα αστέρια στη χώρα μας.
Πριν εγείρω τις ενστάσεις μου, να ξεκαθαρίσω τα εξής :
Από τη στιγμή, που ένα εστιατόριο παίρνει αστέρι από το νούμερο 1 οδηγό στον κόσμο, αποτελεί επιτυχία του.
Επίσης, η αύξηση των ελληνικών αστεριών βοηθά σε σημαντικό βαθμό και το ελληνικό τουριστικό προϊόν.
Από εκεί και πέρα, υπάρχουν πολλά, που χρήζουν συζήτησης...
Όπως της απόκλισης, που βρίσκω, μεταξύ της θεωρίας (απονομή αστεριού) και της πράξης (συνολική εμπειρία)... Γιατί, κατά τη γνώμη μου, κάποια από τα εστιατόρια, που είναι πλέον αστεράτα, δεν αξίζουν ούτε μισό αστέρι.
Και άλλα, που δεν είναι στη λίστα, θα έπρεπε να είναι.
Δεν θέλω να μπω στη συζήτηση του αν οι κριτικοί του οδηγού επηρεάζονται από τις γνωριμίες, που έχουν (για παράδειγμα, αν ο σεφ είναι Γάλλος ή όχι). Άλλωστε, ας μην κρυβόμαστε, πολλά βραβεία στηρίζονται και στον παράγοντα "δημόσιες σχέσεις".
Όπως του γεγονότος ότι - στην ουσία - ο απεσταλμένος του οδηγού προειδοποιεί - εμμέσως πλην σαφώς - όταν πρόκειται να επισκεφθεί το εστιατόριο, με τον τρόπο, που κάνει την κράτηση.
Ας φροντίσει να κλείσει το τραπέζι, που θέλει, Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ, και χωρίς "προειδοποίηση", και να δούμε τότε πώς θα του φανεί η όλη εμπειρία.
Χωρίς, δηλαδή, να βρίσκεται όλο το μαγαζί από πάνω του...
Χωρίς την εξυπηρέτηση, που εξαφανίζεται τις μέρες αιχμής σε πολλά εστιατόρια στην Ελλάδα...
Χωρίς την ιδιαίτερη γεύση, η οποία χάνεται επειδή η κουζίνα του εστιατορίου δεν είναι σωστά οργανωμένη, ώστε να εξυπηρετεί το ίδιο σωστά, όταν το μαγαζί είναι γεμάτο...
Έχω στο νου μου τουλάχιστον ένα εστιατόριο, που πήρε και φέτος αστέρι και έχει αυτά τα προβλήματα. Προβλήματα ερασιτεχνισμού, δηλαδή... Απόλυτου...
Επίσης, θα περίμενα από τον οδηγό να επιβραβεύει ή να τιμωρεί την εξέλιξη ή τη στασιμότητα ενός σεφ, που βρίσκεται στο ίδιο εστιατόριο, στο πέρασμα του χρόνου.
Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να απαξιώσω ή να υποκαταστήσω τον οδηγό Michellin.
Στην περίπτωση, όμως, της Ελλάδας, θεωρώ πως έχει κάνει λάθη. Και, μάλιστα, σοβαρά... Αδικεί πολύ καλές και συνεπείς στο χρόνο προσπάθειες και υπερεκτιμά μέτριες.
Και, μιλάω για την Ελλάδα, επειδή έχω πληρέστερη εικόνα.
Έχω βρεθεί και σε αστεράτα εστιατόρια στο εξωτερικό και δεν έχω απογοητευθεί.
Και δυο πράγματα ακόμα :
Πρέπει να σταματήσει η αυτόματη ανοδική αναπροσαρμογή του τιμοκαταλόγου, μόλις ένα εστιατόριο παίρνει αστέρι.
Επιπλέον, οι Έλληνες σεφ πρέπει να καταλάβουν ότι το αστέρι δεν απονέμεται σε αυτούς, αλλά στο εστιατόριο, όπου εργάζονται, καθώς μετράει η συνολική εμπειρία.
Καλή μας απόλαυση !
