Πρόκειται για μια ολοκληρωμένη παρουσίαση του έργου του καλλιτέχνη
Έπειτα από 10 χρόνια αδιάκοπης καλλιτεχνικής δημιουργίας και σημαντικών εκθέσεων στο εξωτερικό, ο καταξιωμένος ζωγράφος Χρήστος Παλλαντζάς επέστρεψε δυναμικά στην Αθήνα με τη νέα του έκθεση που φέρει τον τίτλο «εἰ ἦς ὧδε» (εάν ήσουν εδώ) στην Γκαλερί Ευριπίδη. Πρόκειται για μια ολοκληρωμένη παρουσίαση του έργου του καλλιτέχνη, που όμως δίνει μεγαλύτερη βαρύτητα σε έργα που δημιουργήθηκαν στα δύσκολα χρόνια της οικονομικής κρίσης.
Τον Χρήστο Παλλαντζά χαρακτήριζε από παιδί η περιέργεια και αν μπορούσε θα ήθελε να αφουγκραστεί το παράπονο της απουσίας, το «εάν ήσουν εδώ» που είπε η Μάρθα στον Χριστό, στην ανάσταση του Λαζάρου. «Έλεγα από μικρός, λες να έγινε αλήθεια η Ανάσταση του Λαζάρου; θα ήθελα να ήμουν εκεί να το δω. Μεγαλώνοντας και όταν ασχολήθηκα με τη ζωγραφική άρχισα να κοιτάζω πως έχουν διαπραγματευτεί το θέμα οι ζωγράφοι. Θεωρώ ότι ένα από τα πιο εντυπωσιακά έργα είναι αυτό του Ρέμπραντ» είπε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο καλλιτέχνης.
Αναφερόμενος στην αίσθηση της απώλειας που χαρακτηρίζει τα έργα της έκθεσης, ο Χρήστος Παλλαντζάς τόνισε: «Κάθε φορά που διάβαζα την Ανάσταση του Λαζάρου στο κατά Ιωάννη υπήρχε μια φράση που πάντα με συγκινούσε. Όταν πλησιάζει ο Χριστός το δράμα έχει συντελεστεί, ο Λάζαρος είναι νεκρός, όμως αυτοί που υποφέρουν όλο αυτό το διάστημα είναι οι αδελφές του και οι κοντινοί του άνθρωποι. Η Μάρθα τρέχει και του λέει «εἰ ἦς ὧδε» Κύριε (εάν ήσουν εδώ). Εκείνη την ώρα υποφέρει. Συνειδητοποίησα αυτό το καλοκαίρι ότι βίωσα αυτό το «αν ήσουν εδώ». Αν υπήρχε κάποιος, από τον οποιοδήποτε κυβερνήτη μέχρι τον οποιοδήποτε συνάνθρωπο, πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα. Αυτή η υπόθεση «αν», αυτό το συναίσθημα που μας πλημυρίζει την ώρα που το φαντασιακό μας φαντάζεται πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά τα πράγματα, που αισθανόμαστε αυτή την αίσθηση της απώλειας, εκείνη την ώρα έχουμε ένα συναίσθημα το οποίο ταυτίζεται ακριβώς με τη δημιουργικότητα του καλλιτέχνη. Η τέχνη αυτό κάνει, υποθέτει πώς θα ήταν τα πράγματα».
Μεγάλες και μικρές ιστορίες απουσίας ακουμπούν στον τοίχο του καλλιτέχνη. Της μητέρας, του πατέρα, της φίλης που τελικά δεν πόζαρε γιατί έφυγε στην Τουρκία για να βρει μια καλύτερη ζωή. Ο Χρήστος Παλλαντζάς έχει βιωματική σχέση με τα έργα του, συνδέεται με τα πρόσωπα που ζωγραφίζει και όσοι έχουν απομείνει στο εργαστήριο μου ως πρωταγωνιστές έχουν απολέσει κάτι.
«Με ενδιαφέρει να καταλάβω τον απέναντι, με ενδιαφέρει να γίνει μια διαδικασία επικοινωνίας με αυτόν που είναι απέναντί μου. Γίνομαι φίλος με αυτούς τους ανθρώπους, γίνονται μέρος της ζωής μου και εγώ της δικής τους. Η ζωγραφική για μένα είναι μια αφορμή για διαλεκτική. Έτσι μπορώ να καθορίσω ποιος είμαι εγώ, μέσα από τον απέναντι. Η σχέση με την τέχνη πρέπει να είναι ερωτική. Ο μόνος τρόπος να καταλάβουμε ποιοι είμαστε είναι να ξεχάσουμε τι έχουμε και με αφορμή τον άλλο να συνειδητοποιήσουμε ποιοι είμαστε» εξήγησε ο καλλιτέχνης.
Η ζωγραφική του Χρήστου Παλλαντζά διακρίνεται για την στέρεα τεχνική της και τις δυνατές χρωματικές φόρμες, που καθορίζουν τον χώρο και τον χρόνο συνδέοντας τον μύθο με την πραγματικότητα. Ο καλλιτέχνης προσβλέπει στη γαλήνη και την ηρεμία της ψυχής μέσα από την αναβίωση του χαμένου χρόνου. Το ανθρώπινο σώμα σε πρώτο πλάνο, χωρίς τις δεσμεύσεις των κοινωνικών συμβάσεων, αναζητά την κάθαρση.
«Αυτό που με γοήτευε πάντα είναι ο ερωτισμός που διέκρινα στα έργα τέχνης, ήταν ο ερωτισμός που είχε η σταύρωση, όταν έπασχαν τα σώματα. Οι άνθρωποι τι είναι; είναι μόνο το βλέμμα τους; Όχι, είναι και το δαχτυλάκι που μπορεί να τρεμοπαίζει, είναι και το διπλωμένο πόδι που εκφράζει φόβο, τα χέρια. Το σώμα μπορεί να εκφράσει πολύ περισσότερα από ένα πορτρέτο. Με ενδιέφερε πάντα η κίνηση του σώματος και πως μπορεί να εκφραστεί αυτό» σημειώνει ο Χρήστος Παλλαντζάς και προσθέτει: «Δεν με ενδιαφέρουν τα έργα που έχουν μόνο αισθητικό αποτέλεσμα, με ενδιαφέρει μέσα από αυτά να μπορώ να περάσω ένα συναίσθημα, να δώσω μια ελπίδα, να δώσω μια αισιοδοξία, ή να εξηγήσω κάτι. Το στέλνω και ως πολιτικό μήνυμα, παρά το ότι δεν με ενδιαφέρει να έχω πολιτική σχέση με τα πράγματα, νομίζω όμως ότι σήμερα το αισθάνονται όλοι, διότι αισθάνονται άλλη μια φορά προδομένοι. Όλοι περιμένουν ένα μεσσία αυτή τη στιγμή, τον ψάχνουν ανάμεσα στους πολιτικούς, δεν ξέρω αν υπάρχει».
Μιλώντας, τέλος, για το ρόλο της τέχνης στις μέρες μας, ο Χρήστος Παλλαντζάς είπε ότι δεν βλέπει να υπάρχει καμία φιλοσοφική σκέψη που θα δώσει προτάσεις και λύσεις και τόνισε: «Όλοι κάνουν μικροδιαμαρτυρίες, επαναστάσεις όχι. Ο επαναστατικός ρόλος έχει πια φύγει από την τέχνη. Τρέμω όταν σκέφτομαι ότι αυτή τη στιγμή αν η τέχνη πρέπει να αποκτήσει έναν επαναστατικό ρόλο πρέπει να αποκτήσει φονταμενταλιστικό χαρακτήρα. Πριν λίγες ημέρες είδα τα κρεμασμένα σωσίβια των ανθρώπων που πνίγονται στο Αιγαίο. Μου φαίνεται ότι είναι ένας πολύ εκλεκτικός τρόπος για να υπενθυμίσουμε κάτι. Αν ο καλλιτέχνης φόραγε το σωσίβιο, έμπαινε σε μια δεξαμενή, το έβγαζε και πνιγόταν, ίσως να συγκινούσε περισσότερο. Θα ήταν όμως μια φονταμενταλιστικού χαρακτήρα συμπεριφορά».
Η έκθεση του Χρήστου Παλλαντζά που πραγματοποιείται στη Γκαλερί Ευριπίδης, θα διαρκέσει έως τις 26 Μαρτίου.
Ημέρες και ώρες λειτουργίας: Τρίτη - Παρασκευή: 11.00 - 20.30, Σάββατο: 11.00 -15.00.
