Άρθρο του υπουργού Οικονομικών, Γιάννη Βαρουφάκη, στο οποίο εξηγεί τους λόγους για τους οποίους η κυβέρνηση επέλεξε να προχωρήσει σε δημοψήφισμα, καθώς και τι θα συμβεί στην περίπτωση του ΝΑΙ ή του ΟΧΙ, δημοσιεύει η εφημερίδα Καθημερινή της Κυριακής που κυκλοφορεί εκτάκτως σήμερα.
Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του υπουργού στα μέτρα τα οποία ζητήθηκαν από τους εταίρους, τα οποία ουσιαστικά όπως αναφέρει, έκλεισαν την πόρτα της διαπραγμάτευσης και οδήγησαν στο δημοψήφισμα. Επιπλέον, όπως σημειώνει "η πορεία του ΟΧΙ δεν ήταν εύκολη από τον Ιανουάριο. Ποτέ δεν κατακτήθηκε η δημοκρατία και η εθνική αξιοπρέπεια ανώδυνα", εξηγώντας τι μπορεί να σημαίνει για την κυβέρνηση ο δρόμος του ΝΑΙ ή του ΟΧΙ.
Αναλυτικά το άρθρο του Έλληνα υπουργού:
Στο Eurogroup του περασμένου Σαββάτου πολλοί ομόλογοί μου εξέφρασαν έντονη δυσαρέσκεια που η κυβέρνησή μας έδωσε την ευκαιρία στους πολίτες της χώρας να απαντήσουν στην πρόταση των δανειστών μ’ένα ΝΑΙ ή μ’ένα ΟΧΙ.
«Μα είναι δυνατόν να θεωρείτε ικανούς τους κοινούς πολίτες να αποφασίσουν για τόσο σοβαρά ζητήματα;» ερωτήθην από συγκεκριμένο συνάδελφο, την ώρα που οι υπόλοιποι κουνούσαν συγκαταβατικά τα κεφάλια τους. Η ιδέα ότι ένας ευρωπαϊκός λαός θα αποφανθεί για τα μεγάλα ζητήματα που διαμορφώνουν το μέλλον του εμφανίστηκε εντός της αίθουσας του Eurogroup ως άκρως ανατρεπτική και εξόχως επικίνδυνη.
Ένας μη-θεσμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το Eurogroup,[1] έθεσε την κυβέρνηση της χώρας προ φοβερού διλήμματος: Αποδεχθείτε τώρα δρακόντειο πακέτο λιτότητας (άμεσα μέτρα 2,5% με 3% του ΑΕΠ), φόρων (εστίαση και ξενοδοχεία στο 23%), περικοπών (π.χ. επικουρικών συντάξεων και ΕΚΑΣ) και κοινωνικής αποδόμησης (π.χ. απεμπόλιση της νησιωτικότητας). Αποδεχθείτε όλα αυτά μαζί με μηνιαίες αξιολογήσεις έως τον Νοέμβριο και παράλληλες, σκληρές διαπραγματεύσεις για το 3ο Μνημόνιο που θα φέρει, στο τέλος του χρόνου, νέα μέτρα, νέες απειλές για Grexit, νέα πολύμηνη αβεβαιότητα, νέα ταπείνωση. Ή διαφορετικά οι τράπεζές σας κλείνουν την Δευτέρα το πρωί.
Κρίναμε πως αυτό το δίλημμα-τελεσίγραφο υπερβαίνει την λαϊκή εντολή της 25ης Ιανουρίου. Ο ελληνικός λαός δεν μας εξουσιοδότησε να επιλέξουμε εκ μέρους του ούτε υποταγή σε παράλογες απαιτήσεις των δανειστών ούτε και ρήξη με την επίσημη Ευρώπη. Θέσαμε λοιπόν το εκβιαστικό δίλημμα στην κρίση του λαού, όπως οφείλαμε να κάνουμε. Και τότε ο ίδιος μη-θεσμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το Eurogroup, τιμώρησε τον ελληνικό λαό κλείνοντας τις τράπεζες.
Πολλή συζήτηση γίνεται για το κατά πόσον το ερώτημα στο ψηφοδέλτιο έχει πλέον νόημα τώρα που οι δανειστές ισχυρίζονται ότι η πρότασή τους δεν ισχύει πλέον. Δεν είναι έτσι. Στην διάρκεια της δύσκολης αυτής εβδομάδας λαμβάνουμε νέες προτάσεις που αποτελούν, έως τώρα, παραλλαγές της πρότασης των δανειστών της 25ης Ιουνίου. Αυτό είναι το πλαίσιο της συμφωνίας που μας προτείνουν, αυτό καλούνται οι έλληνες πολίτες να κρίνουν την Κυριακή. Όπως λέμε στους δανειστές, αν μας προτείνουν κάτι σημαντικά διαφορετικό, η κυβέρνηση θα το επικοινωνήσει στους πολίτες έγκαιρα και έντιμα. Έως τότε, το δημοψήφισμα της Κυριακής και το συγκεκριμένο ερώτημά του παραμένει μοναδική ευκαιρία έκφρασης της λαϊκής βούλησης.
Οι πολίτες αναρωτιούνται εύλογα τι θα συμβεί αν ψηφίσουν ΝΑΙ ή ΟΧΙ.
Αν ψηφίσουν ΝΑΙ, η έκβαση είναι δεδομένη: Στην χώρα θα παγιωθεί το καθεστώς της Χρεοδουλοπαροικίας, με την δημοκρατία πληγωμένη, με τις τράπεζες σε δεινή θέση και με μια τρόικα που θα επιστρέψει στην Αθήνα με άγριες, εκδικητικές διαθέσεις. Η περαιτέρω, στο διηνεκές, συρρίκνωση, υπό κυβέρνηση εντολοδόχων υπουργών, θα μονιμοποιηθεί και, το χειρότερο, θα νομιμοποιηθεί.
Αν ψηφίσουν ΟΧΙ, η Ελλάδα θα παραμείνει στο ευρώ, οι καταθέσεις θα εξακολουθούν να βρίσκονται στις τράπεζες σε ευρώ, έστω και χωρίς οι καταθέτες να έχουν άμεση πρόσβαση σε αυτές, η ΕΕ δεν θα έχει κανέναν νομικό τρόπο να εκδιώξει την Ελλάδα από το ευρώ, και η πραγματική διαπραγμάτευση τότε θα αρχίσει με δανειστές που έχουν κάθε συμφέρον να επιστρέψουν στην σφαίρα της λογικής, με αποτέλεσμα γρήγορη, έντιμη συμφωνία.
Θα με ρωτήσετε: Τόσο καιρό δεν διαπραγματευόσασταν σοβαρά; Και βέβαια διαπραγματευόμασταν σοβαρά. Η άλλη πλευρά δεν διαπραγματευόταν! Απλά έκλεινε λίγο-λίγο την κάνουλα της ρευστότητας και ροκάνιζε τον χρόνο με την προσδοκία ότι μέρα με την μέρα οι αντιστάσεις μας θα έφθιναν, τα ΜΜΕ θα τρομοκρατούσαν, ο λαός θα αγωνιούσε, η κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να κυβερνήσει (έτσι που όλα τα στελέχη είμασταν βουτηγμένοι σε ατέρμονες «τεχνικές» διαπραγματεύσεις). Περίμεναν πότε η ρευστότητα θα τελειώσει και η δανειακή συμφωνία θα φτάσει στο τέλος της έτσι ώστε, εκείνη την στιγμή, να παρουσιάσουν το αχρείο τελεσίγραφο: Ταπεινωθείτε ή σας κλείνουμε τις τράπεζες!
Δεν ταπεινωθήκαμε. Τους προτείναμε συμφωνία σκληρή για εμάς αλλά έντιμη, και με μια προοπτική εξόδου από τα Μνημόνια και αναδιανομής υπέρ των ασθενέστερων. Δεν τους άρεσε. Ήθελαν ταπείνωση. Δεν τους την δώσαμε και απευθυνθήκαμε στον λαό. Στον λαό στον οποίο πρέπει να πούμε ευθαρσώς ότι ένα ΝΑΙ αποτελεί μόνιμη καταδίκη ενώ ένα ΟΧΙ εμπεριέχει την μοναδική προοπτική ανάκαμψης είτε με αυθημερόν έντιμη συμφωνία την επόμενη Δευτέρα είτε με μια σύντομη περίοδο αυτόνομης πορείας εντός του ευρώ πριν την έντιμη συμφωνία.
Η πορεία του ΟΧΙ που λέμε από τον Ιανουάριο δεν ήταν εύκολη. Ποτέ δεν κατακτήθηκε η δημοκρατία και η εθνική αξιοπρέπεια ανώδυνα. Τον περασμένο Σεπτέμβρη, μετά την ΔΕΘ, είχα θυμώσει συντρόφους μου στον ΣΥΡΙΖΑ γράφοντας ότι, στους πολίτες που θα στήριζαν την προσπάθεια για απεμπλοκή από την Μνημονιακή παγίδα της αυτοτροφοδοτούμενης κρίσης, η μόνη μας υπόσχεση έπρεπε να είναι «Δάκρυα και Αίμα» - δανειζόμενος έκφραση του Ουίνστον Τσόρτσιλ. Τέτοιες θυσίες, έγραφα, όπως και στα χρόνια τα παλιά, αποτελούν επένδυση στο μέλλον. Αντίθετα το ΝΑΙ θα οδηγήσει, όπως τα προηγούμενα πέντε χρόνια, σε συνεχείς θυσίες που πέφτουν σε μαύρη τρύπα.
Την Κυριακή οι δανειστές ελπίζουν στο ΝΑΙ για να επιμείνουν κατόπιν στην τιμωρητική, αδιέξοδη, υφεσιακή τους πρόταση για την Ελλάδα, με στόχο την ήττα των αρχών της ουσιαστική δημοκρατίας και εκτός Ελλάδας. Οι έλληνες πολίτες έχουν μοναδική ευκαιρία να πουν ΟΧΙ, δίνοντας στους δανειστές το πράσινο φως για να επιστρέψουν με λογικές προτάσεις. Μόνο έτσι θα υπάρξει έντιμη συμφωνία. Μόνο έτσι θα εκπληρώσουμε το Ευρωπαϊκό μας καθήκον καταδεικνύοντας πως δημοκρατία, κοινό νόμισμα και λελογισμένες οικονομικές πολιτικές συμβαδίζουν.
[1] Έτσι χαρακτήρισε το Eurogroup η ίδια του η Γραμματεία, απαντώντας σε ερώτημά μου για το δικαίωμα του προέδρου του να συγκαλέσει το σώμα χωρίς τον έλληνα εκπρόσωπο: «Στον βαθμό που το Eurogroup», είπε «δεν είναι επίσημα θεσμοθετημένο όργανο της ΕΕ, δεν υπόκειται σε γραπτούς κανόνες.»
