Το ταξίδι
Η απόσταση μας φέρνει πιο κοντά
Ίσως γιατί τώρα φοβάμαι περισσότερο
Όταν είμαι κοντά σου σε ελέγχει
η απουσία μου
Στα όνειρά σου έχω ενοικιοστάσιο
Η απαγόρευση μην κλαις
Δε γνώριζε
Κυρίως δεν
έμαθε να γνωρίζει
Η επιθυμία μάθηση σκάλωσε
στο κάγκελο της πατρικής
απαγόρευσης μην κλαις
Το φουστάνι της εφηβείας
τελευταίο μοντέλο Παρισινής
αισθητικής
όλο κι όλο η ούγια των πτυχίων
Το εμπριμέ των τριαντάφυλλων
απόν
απών κι ο στεναγμός
Θαμώνες άλλων ονείρων γκαρνταρόμπα
Και τα κουμπιά της λαθραίας
συνεύρεσης
απόντα κι αυτά…
Επιχωματώσεις χρωμάτων χρόνια μετά
το κλάμα των παιδιών
τα πρώτα γενέθλια
τα πρώτα σχολεία
ρεκτιφιέ ατελέσφορης ημιτέλειας
Ο επόμενος μαθητής παρακαλώ και π ρ ο π α ν τ ό ς
ν α κ λ α ί ε ι
Οι ρόγες
Ένα τσαμπί
στιγμών με πάθη
Στο κοτσάνι
του Ζώου
που βρυχάται
που ζεύεται
που δε νογά
Μόνον οι ρόγες
μεστές οπού
γλυκού
εξαγνιστικού
Κρασί του ΄88 του ΄92 του ΄95
ήταν της καλής χρονιάς
για Σένα
…Οι άλλοι τρυγήσανε
σ’άλλα περβόλια
σ’ άλλες ηλιοφόρες
πλαγιές
Ο καθείς με
τη χρονιά του
τους χυμούς
και τα κοτσάνια
