Η αναφορά και οι αφορισμοί για την καταπολέμηση της διαφθοράς εκ μέρους της πολιτικής τάξης, εγγίζουν τα όρια της υποκρισίας, αν όχι τα ξεπερνούν. Τα φυσικά πρόσωπα που συγκροτούν τη σημερινή πολιτική τάξη, είναι σε μεγάλο βαθμό τα ίδια μ' αυτά που κυβέρνησαν τη Χώρα τα προηγούμενα χρόνια, στις περιόδους που υποτίθεται ότι αναφέρονται. Επομένως, μοιάζει υποκρισία και εν πολλοίς κοροϊδία σε όλους μας, να παριστάνουν τους ανήξερους και τους ανυποψίαστους, ενώ εξάντλησαν γιορτιάτικα την αυστηρότητα της μηντιακής επίκρισής τους (και το ξέπλυμα των τύψεων της συνείδησής τους) πάνω σ' ένα επιπόλαιο πρώην πολιτικό και ένα πολυπράγμονα πρόεδρο νοσοκομείου. Κατά τάλλα, η πολιτική νέμεση έχει ανατεθεί στη δικαιοσύνη κι αυτό είναι το τέλειο άλλοθι, για να ξεπλυθούν, ωσάν σε μια νέα κολυμβήθρα του Σιλωάμ, οι "απροσεξίες" των πολιτικών προϊσταμένων, όταν προωθούσαν πολιτικά ή διόριζαν σε δημόσιες θέσεις διάφορους ανθρώπους που την επόμενη της αποκάλυψης μιας πράξης διαφθοράς, κάνουν ότι δεν τους ξέρουν.
Η ίδια πολιτικά αποκρουστική σκέψη διακατέχει τους πολίτες όταν ακούνε τις αποστροφές για το περίφημο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, ωσάν να μην είναι γνωστοί οι υπαίτιοι, αλλά και κατανοητό ότι, όταν παραπέμπεται μια υπόθεση στη δικαιοσύνη, η τελευταία λειτουργεί με τους δικούς της κανόνες του θετικού και δικονομικού δικαίου που δεν είναι παραπληρωματικοί των αμαρτωλών πράξεων ή παραλείψεων των πολιτικών. Με άλλα λόγια, η δικαιοσύνη, χωρίς να αποκλείεται να κάνει λάθη (αφού μιλάμε για την ανθρώπινη δικαιοσύνη), δεν μπορεί και δεν πρέπει να ενεργεί κατά πολιτική παραγγελία, αλλά με τους δικούς της παραδεδεγμένους κανόνες.
Έτσι και ενώ πλειάδα υποθέσεων ερευνώνται από τους εισαγγελείς, έχουμε ξεχάσει τις ευθύνες όλων όσων μας οδήγησαν στο σημείο αυτό και δεν μας είναι κατανοητό γιατί π.χ. δεν πρέπει να ερευνηθούν οι ευθύνες των πολιτικών και μη, προσώπων που μας οδήγησαν άκριτα στην κρίση και στη διεθνή επιτροπεία, ενώ άλλες χώρες με σοβαρότερα δημοσιονομικά προβλήματα το απέφυγαν. Η διαφθορά συνιστά αναμφίβολα απειλή στα θεμέλια της δημοκρατίας, αφού με τη συμμετοχή των πολιτικών, έχει, δυστυχώς, αναδειχθεί σε παρακολούθημά της και απαξιώνει έτσι τη λειτουργία του πολιτεύματος στα μάτια των Πολιτών. Η αντιμετώπισή της, όμως, πρέπει να είναι προληπτική και όχι «κατόπιν εορτής». Το ελάχιστο που θα μπορούσε να εφαρμοστεί είναι το πλέγμα των κανόνων «αντι-διαφθοράς» που προτείνεται (και πρέπει να επιβάλλεται) από τους διεθνείς οργανισμούς, όπως λ.χ. ο ΟΟΣΑ.
Η Χώρα δεν μπορεί να κυβερνάται με εισαγγελικές παρεμβάσεις, ούτε καθήκον της δικαιοσύνης είναι να υποκαθιστά την εκτελεστική εξουσία και μάλιστα κάθε φορά που το επιθυμεί η τελευταία. Η Χώρα διέπεται από τους κανόνες του κράτους δικαίου και οι εξουσίες και αρμοδιότητες των λειτουργιών είναι προφανώς διακεκριμένες. Οσάκις η δικαιοσύνη καλείται να υποκαταστήσει την εκτελεστική εξουσία, είναι προφανής η ουσιαστική συνταγματική εκτροπή. Τα φυσικά πρόσωπα που απαρτίζουν την πολιτική τάξη δεν έχουν μόνο προνόμια, αλλά και ατομικές ευθύνες. Οι ευθύνες αυτές δεν μπορεί να είναι μόνο πολιτικές (έξυπνη εφεύρεση για την αποφυγή της δίωξης), αλλά υπόκεινται και στις συνέπειες του νόμου.
Είναι μάλλον σοφό για τη σημερινή κρατούσα πολιτική τάξη να γνωρίζει ότι, με την αποχώρησή της από την εξουσία, θα λειτουργήσει ο ματαιόδοξος ανθρώπινος νόμος της «πεσούσης δρυός» και ότι, όλοι όσοι σήμερα «λιβανίζουν» και αναπέμπουν «ωσαννά», θα ελεεινολογούν και θα εξορκίζουν. Γι΄ αυτό, για όποιο χρόνο παραμένουν στην εξουσία, ας φροντίσουν τουλάχιστον να την ασκούν με σύνεση και μετριοπάθεια και ας αφήσουν τους όψιμους αφορισμούς και τη δήθεν ανυποψίαστη έκπληξή τους για τη διαφθορά των ανθρώπων που οι ίδιοι προώθησαν διαχρονικά στα σκαλιά της όποιας εξουσίας.
Καλή Χρονιά!
Διαβάστε: www.carta-org.gr
