Eκπαιδευτική μεταρρύθμιση
Aλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα
Ελλιπείς αίθουσες
Ανεπαρκείς εκπαιδευτικοί (σε αριθμό και σε προσόντα)
Μαθήματα χωρίς βιβλία
Παραπαιδεία
Ιδιαίτερα μαθήματα
Φροντιστήρια
Καταλήψεις
Απεργίες
Λέξεις, που ακούω από τότε που ήμουν μαθητής (και, δυστυχώς, πάει καιρός).
Ο εκάστοτε υπουργός Παιδείας ήθελε κάθε φορά να βάλει το... "στίγμα" του και αυτό, που έκανε, ήταν να αλλάζει άρδην το συνολικό τρόπο λειτουργίας του συστήματος, ακυρώνοντας σχεδόν στο σύνολό της την πολιτική του προκατόχου του, ακόμα και αν είχε πάρει το χαρτοφυλάκιο από ανασχηματισμό !
Η εκάστοτε αντιπολίτευση αντιδρούσε πάντα για να αντιδράσει, χωρίς να στέκεται στην ουσία και χωρίς να στηρίζει έστω τα μέτρα εκείνα, που κινούνταν στη σωστή κατεύθυνση.
Οι συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί ασχολούνταν μόνο με την πολιτική τους επιβίωση, είτε οδηγώντας την κατάσταση στα άκρα και επιλέγοντας να ξεσηκώνουν και τους μαθητές, με στήριξη και από κομματικούς πυρήνες, είτε στηρίζοντας την "εκπαιδευτική μεταρρύθμιση", ανάλογα από ποιο κομματικό μαγαζί προέρχονται.
Στην ουσία, κανένα, μα κανένα από τα εμπλεκόμενα μέρη δεν ενδιαφερόταν ποτέ για τα πραγματικά προβλήματα του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος.
Όλοι, ο καθένας για τους λόγους του, είχαν συμφέρον να συντηρούν αυτή τη στρεβλή και προβληματική κατάσταση, για να μη χάσουν τα – πάσης φύσεως – προνόμιά τους.
Αποτέλεσμα ;
Τίποτα δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο.
Όλοι – με μικρότερο ή μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης – μαλώνουν σε ξένο αχυρώνα :
Στις πλάτες των παιδιών, για τα οποία η μόρφωση και η ευρύτερη παιδεία είναι το βασικό ζητούμενο για να σταθούν στα πόδια τους.
Θα μπορούσαμε να σχεδιάζαμε μια σταθερή και μακροπρόθεσμη εκπαιδευτική πολιτική, μέσω ενός ανεξάρτητου συμβουλίου, που θα αποτελούνταν αποκλειστικά από πραγματικά ειδικούς και τεχνοκράτες, μακριά από κομματικές γραμμές.
Αλλά, και αυτά, είναι ψιλά γράμματα σε αυτή τη χώρα.
Η μικροπολιτική να είναι καλά.
Καλημέρα σας.
[email protected]
