"Αραιά και μηχανικά χειροκροτήματα. Η αίθουσα της ολομέλειας του Ευρωκοινοβουλίου στο Στρασβούργο μισογεμάτη, χωρίς όμως προσμονή ή προσδοκία. Μια ρητορική αναμέτρηση με επίκεντρο την ομιλία του Μπαρόζο για την κατάσταση της Ένωσης χωρίς ειδήσεις και πραγματικό ενδιαφέρον" γράφει στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook ο πρόεδρος της Δράσης και Ευρωβουλευτής Μέλος της Συμμαχίας Φιλελευθέρων και Δημοκρατών για την Ευρώπη, Θ. Σκυλακάκης, σχολιάζοντας την ομιλία του προέδρου της Κομισιόν. "Μπαρόζο όπως Σαμαράς: το ευρωπαϊκό «success story» και ο ιαπωνικός χειμώνας" γράφει ο κ. Σκυλακάκης.
Σε ό,τι αφορά στο περιεχόμενο η ομιλία του Μπαρόζο ο κ. Σκυλακάκης σημειώνει ότι του θύμισε έντονα την ομιλία Σαμαρά στη ΔΕΘ. "Το ρεζουμέ: έχουμε κάνει το καλύτερο δυνατό και τώρα ξεπερνάμε την κρίση. Κάτι σαν ένα ευρωπαϊκό «success story»", αναφέρει.
Διαβάστε το άρθρο Σκυλακάκη
"Μπαρόζο όπως Σαμαράς: το ευρωπαϊκό «success story» και ο ιαπωνικός χειμώνας
Αραιά και μηχανικά χειροκροτήματα. Η αίθουσα της ολομέλειας του Ευρωκοινοβουλίου στο Στρασβούργο μισογεμάτη, χωρίς όμως προσμονή ή προσδοκία. Μια ρητορική αναμέτρηση με επίκεντρο την ομιλία του Μπαρόζο για την κατάσταση της Ένωσης χωρίς ειδήσεις και πραγματικό ενδιαφέρον.
Σε ό,τι αφορά στο περιεχόμενο η ομιλία του Μπαρόζο, μου θύμισε έντονα την ομιλία Σαμαρά στη ΔΕΘ. Το ρεζουμέ: έχουμε κάνει το καλύτερο δυνατό και τώρα ξεπερνάμε την κρίση. Κάτι σαν ένα ευρωπαϊκό «success story».
Μετά δέκα σχεδόν χρόνια στο ρόλο του επικεφαλής της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας ο Μπαρόζο εκφράζει μια βαθειά συντηρητική αντίληψη για την Ευρώπη. Μια Ευρώπη που αρνείται να δει τον εαυτό της όπως είναι (με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά της) και συνεπώς αρνείται να προσαρμοστεί. Μια Ευρώπη γερασμένη ηλικιακά και πολυδιασπασμένη πολιτικά και οικονομικά, που δεν έχει τη δύναμη να εκφράσει ένα πραγματικά δυναμικό όραμα για το μέλλον της. Μια ιμπεριαλιστική ήπειρος μέχρι πριν από ¾ του αιώνα – το ξαναθυμήθηκα αυτές τις μέρες μέσω της πολεμοχαρούς διάθεσης κάποιων γάλλων σοσιαλιστών για την Συρία- είναι σήμερα σε οικονομική υποχώρηση, αφού οι στρατηγικές της επιλογές ευρώ, πράσινη ενέργεια κ.λπ., δεν έχουν αποδώσει και η σημασία της στον παγκόσμιο ανταγωνισμό περιορίζεται.
Ο κίνδυνος που έχουμε μπροστά μας, όπως εξήγησε στον Μπαρόζο ο Πρόεδρος των Φιλελευθέρων Γκυ Φερχόφστατ που ακολούθησε, είναι την οξεία φάση της κρίσης να ακολουθήσει μια μακρά περίοδος στασιμότητας ή χαμηλής ανάπτυξης. Ένας ιαπωνικός χειμώνας, μια που παρόμοιο φαινόμενο στην επίσης γερασμένη Ιαπωνία έχει διαρκέσει μια ολόκληρη εικοσαετία. Το μοντέλο της Ευρώπης –πλούσιο κοινωνικό κράτος στη μεσαία τάξη που διασφαλίζει κοινωνική ειρήνη και εκμετάλλευση της διεθνούς οικονομικής ισχύος της μέσω μιας ανολοκλήρωτης αλλά πολύ μεγάλης ενιαίας αγοράς, έχει φτάσει προ πολλού στα όριά του. Τα μεγάλα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα που διέθετε, η οικονομία της αγοράς (όσο ο δεύτερος και ο τρίτος κόσμος πελαγοδρομούσε στους υπαρκτούς και τριτοδρομικούς σοσιαλισμούς) και το μονοπώλιο της γνώσης που είχε η Δύση γενικότερα (που χάθηκε λόγω της παγκόσμιας ανάπτυξης του διαδικτύου) δεν υπάρχουν πια. Τι έχει απομείνει; Οι θεσμοί της και η κουλτούρα συνεργασίας και συμβίωσης που προπαντός εκφράζει η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τα πλεονεκτήματα αυτά ασφαλώς και έχουν σημασία. Και μεγάλη. Μην έχετε αμφιβολία. Τα σύγχρονα οικονομικά θεωρούν τους θεσμούς ως καθοριστικό παράγοντα οικονομικής επιτυχίας, αφού όταν είναι σταθεροί και προβλέψιμοι διασφαλίζουν την εμπιστοσύνη, που είναι εκ των βασικότερων οικονομικών αγαθών. Ενώ η κουλτούρα συμβιβασμού και συνεργασίας (στην Ευρώπη σε αντίθεση με την Ελλάδα η λέξη συμβιβασμός έχει θετικούς συνειρμούς), διασφαλίζει την πολιτική σταθερότητα και την ειρηνική –πολιτικά αλλά και κυριολεκτικά- επίλυση των διαφορών. Στα πλεονεκτήματα αυτά πρέπει να στηριχθεί η Ευρώπη για να σταθεί στον παγκόσμιο ανταγωνισμό.
Πως μπορεί να το κάνει αυτό; Μόνο προχωρώντας σε μια βαθύτερη ενοποίηση. Που σημαίνει:
1. Περισσότερη δύναμη σε ομοσπονδιακούς θεσμούς, που θα διασφαλίζουν όμως και μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα (π.χ. πραγματική ενιαία αγορά στην ενέργεια, τις τηλεπικοινωνίες, το τραπεζικό σύστημα, έρευνα και καινοτομία που να μην είναι πολυδιασπασμένη σε 28 επί μέρους προϋπολογισμούς, αποτελεσματική χρήση των κονδυλίων για αμυντικές δαπάνες κ.λπ.), και
2. Περισσότερη αλληλεγγύη μεταξύ των χωρών μελών, που θα περιορίζει την άνιση κατανομή των ωφελειών που θα φέρνει η οικονομική ενοποίηση.
Αν το κάνει αυτό η Ευρώπη έχει ακόμα μεγάλα αποθέματα ανεκμετάλλευτου οικονομικού και κοινωνικού δυναμικού. Αν όχι, θα διολισθήσει στον ευρωσκεπτικισμό, που κυρίως κυριαρχεί στα άκρα. Η Ελλάδα ως μέρος της Ευρώπης που δακτυλοδεικτούν σήμερα οι υπόλοιποι, έχει μόνο να ωφεληθεί από μια πορεία ενοποίησης. Όχι μόνο οικονομικά όσο γιατί τα κύρια μειονεκτήματά μας ως χώρα –αδύναμοι θεσμοί, αδυναμία συνεργασίας και συλλογικής δράσης- θα αποδυναμώνονται όσο προχωρά επί της ουσίας μια πορεία ενοποίησης. Αντίθετα οι αρετές μας, κυρίως οι αρετές του νεώτερου ανθρώπινου δυναμικού μας που σήμερα είναι καταδικασμένο στο αδιέξοδο της ανεργίας και της μετανάστευσης, θα αναδεικνύονται τόσο περισσότερο όσο πιο ομοσπονδιακό είναι το περιβάλλον στο οποίο θα είμαστε ενταγμένοι.
Για τους λόγους αυτούς είμαι βαθειά πεπεισμένος ότι η ομοσπονδιακή Ευρώπη είναι το μέλλον. Αυτή στηρίζουν οι κεντρώοι φιλελεύθεροι και δημοκράτες, η ομάδα δηλαδή οποία ανήκω στο ευρωκοινοβούλιο, που είναι το τρίτο μεγαλύτερο ευρωπαϊκό κόμμα. Κι αυτή την ομοσπονδιακή Ευρώπη ελπίζω να στηρίξουν οι νέοι άνθρωποι στις ερχόμενες ευρωπαϊκές εκλογές και στην Ελλάδα. Γυρίζοντας την πλάτη και στα άκρα, αλλά και σε όσους τους πωλούν success stories χωρίς αντίκρισμα."
